حدیث من عرف نفسه: تفاوت میان نسخه‌ها

حدیث «مَن عَرَفَ نَفسَه»‏ حدیثی [[حدیث مشهور|مشهور]] است<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۶، ص۱۶۹؛ جوادی آملی، توحید در قرآن، ۱۳۹۵ش، ص۱۸۱.</ref> که در آن شناخت نفس، راهی برای شناخت خدا معرفی شده است. متن این حدیث به این شرح است: '''«مَنْ‏ عَرَفَ‏ نَفْسَهُ‏ فَقَدْ عَرَفَ رَبَّهُ»'''؛ هرکس خود را بشناسد، قطعاً خدایش را خواهد شناخت. این حدیث هم از [[پیامبر اسلام(ص)]]<ref>جعفر بن محمد(منسوب)، مصباح‌الشریعه، ۱۴۰۰، ص۱۳؛ ابن ابی جمهور، عوالی اللئالی العزیزة، ۱۴۰۵ق، ج۴،‌ ص۱۰۲؛ فخررازی، تفسیر کبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱، ص۹۱، ج۹، ص۴۶۰ و ج۳۰، ص۷۲۱.</ref> نقل شده است و هم از [[امام علی(ع)]]. <ref>جاحظ، مطلوب کل طالب، ۱۳۷۴ش، ص۷۱؛ تمیمی آمدی، غرر الحکم و درر الکلم، ۱۴۱۰ق، ص۵۸۸؛ لیثی واسطی، عیون الحکم و المواعظ، ‌۱۳۷۶ش، ص۴۳۰؛ ابن ابی‌الحدید، شرح نهج البلاغه، ۱۴۰۴ق، ج۲۰، ص۲۹۲(ابن ابی الحدید این حدیث را در حکمت‌های منسوب به امام علی(ع) نقل کرده است).</ref>