مجوس: تفاوت میان نسخه‌ها

'''مَجوس''' گروهی که پیامبرشان [[زرتشت]] یا «داماست» بوده است. مجوس احکام [[اهل کتاب]] را دارند با این تفاوت که [[ازدواج]] با زنان مجوس و نیز استفاده از [[ذبیحه]] آنان جایز نیست.

مجوس به کسانی گفته می‌شود که دارای پیامبر و کتاب آسمانی بودند. پیامبرشان [[زرتشت]] یا «داماست» می‌باشد که مقدم بر [[زرتشت]] بوده است.<ref>علیمردی، «مجوس در روایات اسلامی»، ۱۳۹۴ش، ص۹-۱۲.</ref><br />

درباره خاستگاه این واژه اختلاف‌نظر است: گروهی مجوس را واژه‌ای عربی از ماده «مجس»<ref>فراهیدی، کتاب العین،‌ دار و مکتبة الهلال، ج۶، ص۶۰ ؛ صاحب، المحیط فی اللغة، ۱۴۱۴ق، ج۷، ص۱۹.</ref> و گروهی از ماده «جوس» می‌دانند<ref>راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ۱۴۱۲ق، ص۲۱۲.</ref> اما برخی نیز این واژه را دارای ریشه فارسی «میخ گوش» یا «مگوش» و یا «موغو» دانسته که به زبان عربی وارد شده است<ref>ابن فارس، معجم مقاییس اللغۀ، ۱۴۰۴ق، ج۵، ص۲۹۸؛ فیومی، المصباح المنیر، ۱۴۱۴ق، ص۵۶۴؛ازهری، تهذیب اللغۀ، ۱۴۲۱ق، ج۱۰، ص۳۱۷؛ فیروز آبادی، القاموس المحیط، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۳۹۰؛ تهانوی، کشاف اصطلاحات الفنون و العلوم، ۱۹۹۶م، ج۲، ص۱۴۷۹؛ خاتمی، فرهنگ‌نامه موضوعی قرآن کریم، ۱۳۸۴ش، ذیل واژه «مجوس»؛ معین، فرهنگ فارسی معین، ۱۳۷۱ش، ج۶، ص۱۹۰۶.</ref>.<br />  

دینوری<ref>الدینوری، الأخبار الطوال، ۱۳۷۳ش، ص۲۵.</ref> و بیهقی<ref>بیهقی، تاریخ بیهق، ۱۴۲۵ق، ج۱، ص۴۸۵و۴۹۸.</ref>از تاریخ‌نگاران قرن سوم و چهارم هجری قمری [[زرتشت]] را پیامبر مجوس می‌دانند؛ اما گروهی دیگر از تاریخ‌نگاران-از جمله شهرستانی صاحب کتاب الملل و النحل و برخی از نویسندگان معاصر- با این دیدگاه مخالفند<ref>علیمردی، «مجوس در روایات اسلامی»، ۱۳۹۴ش، صص۹-۱۰.</ref> و برخی از آنها، با استناد به روایات نقل شده از [[امامان شیعه(ع)]]<ref>حر عاملی، وسائل الشیعۀ، مؤسسة آل البیت، ج۱۵، ص۱۲۷.</ref>، مجوس را دارای پیامبری با نام «داماست» و کتابی با نام «جاماست» می‌دانند.<ref>علیمردی، «مجوس در روایات اسلامی»، ۱۳۹۴ش، صص۹-۱۰.</ref>