عطاء‌الله اشرفی اصفهانی: تفاوت میان نسخه‌ها

عطاء الله اشرفی اصفهانی در سال ۱۲۸۱ شمسی و ۱۳۲۳ قمری در خانواده‌ای روحانی در خمینی شهر [[اصفهان]] به دنیا آمد. پدرش میرزا اسدالله، ‌فرزند میرزا محمد جعفر ـ از منبریان و امامان جماعت ـ و جد بزرگش از علمای [[جبل عامل]] بوده است.<ref>اشرفی اصفهانی، محمد، ج اول، ص ۲۵.</ref>  تحصیلات ابتدایی و مقدماتی را در مدرسه «نوریه» یاد گرفت. در نه سالگی کتاب نصاب الصبیان را حفظ کرد. در سن ۱۲ سالگی جهت ادامه تحصیل راهی اصفهان شد و دروس ادبیات و سطح [[فقه]] و [[اصول]] و نیز یک دوره [[درس خارج]] اصول را در درس آیت الله [[سید مهدی درچه‌ای]]، آیت الله سید محمد نجف آبادی<ref>گلشن ابرار ، جلد ۲ ، ۱۳۸۵، ص ۹۰۱.</ref>، فشارکی و [[آیت الله سید حسن مدرس]] شرکت کرد.

آیت الله اشرفی در سن ۲۰ سالگی برای ادامه تحصیل به [[قم]] رفت و مدت بیست و سه سال در مدرسه رضوی و [[مدرسه فیضیه]] مشغول تحصیل شد و در سن ۴۰ سالگی به درجه [[اجتهاد]] رسید. وی در دروس شیخ [[عبدالکریم حائری]]، [[سید محمد تقی خوانساری]]، [[سید صدرالدین صدر]]، [[سید محمد حجت]] و محمد حسین بروجردی شرکت کرده و فلسفه را از سید روح الله خمینی فرا می‌گیرد. آیت الله سید محمد تقی خوانساری به وی درجه اجتهاد داد. در دوره‌ای، اشرفی در غیاب آیت الله خوانساری و آیت الله خمینی امامت جماعت [[مدرسه فیضیه]] را بر عهده می‌گرفت. [[آیت الله بروجردی]] نیز عنایت ویژه به ایشان داشت به طوری که هر وقت اشرفی به [[اصفهان]] می‌رفت و بازمی‌گشت، آیت الله بروجردی به دیدار شاگردش به حجره او در مدرسه فیضیه می‌آمد.<ref>روز‌ها و رویداد‌ها، ۱۳۷۸، ص ۱۲۱.</ref> اشرفی اصفهانی به دستور آیت الله بروجردی از ممتحنین حوزه شد و [[مکاسب (کتاب)|کتاب مکاسب]] را از طلاب امتحان می گرفت.<ref>مجله حضور، شماره ۴۶ ، ص ۲۰۷.</ref>

در سال ۱۳۳۵ه. ش به دستور آیت‌الله بروجردی به همراه برخی از علما به کرمانشاه هجرت کرد و با اداره حوزه علمیه تازه تاسیس آیت الله بروجردی در باختران، تدریس معارف اسلامی را با ۶۰ نفر ار طلاب شروع کرد. از جمله فعالیت های وی در این دوره می‌توان به تکمیل ساخت مدرسه آیت الله بروجردی و توسعه کتابخانه آن مدرسه اشاره کرد. <ref>اشرفی اصفهانی، محمد، ص ۸۱.</ref>

*پس از درگذشت آیت اللّه بروجردی، اهالی غرب کشور را به تقلید از آیت الله خمینی تشویق کرد.<ref>مجله حضور . شماره ۴۶. ص ۲۰۹.</ref> وی از آن ایام چنین یاد می‌کنند: «اینجانب بر حسب تشخیص خود و تفحّصی هم که از شخصیت‌های بزرگ علمی [[نجف اشرف]] و [[حوزه علمیه قم]] نمودم، حضرت امام خمینی رحمهم الله را شایسته برای مقام مقدس [[مرجعیت]] معرفی نمودم و عامه مردم را در امر [[تقلید]] به سوی ایشان سوق دادم که این موضوع، با مخالفت و کارشکنی بعضی‌ها رو به رو شد و همچنین تهدید [[ساواک]] به تبعید بنده را در پی داشت».<ref>مجله گلبرگ . مهر ۱۳۸۲، شماره ۴۳.</ref>