حجار بن ابجر عجلی: تفاوت میان نسخه‌ها

حجار زمان پیامبر را درک کرد ابن حجر، نام وی را در الاصابه آورده است. حجار همراه پدرش ابجر نزد [[عمر بن خطاب]] رفتند، حجار [[شهادتین]] را گفت و [[اسلام]] آورد ولی پدرش اسلام را نپذیرفت. پدرش اندکی پیش از [[شهادت]] [[حضرت علی(ع)]] در سال ۴۰ق بر دین [[مسیحیت]] از دنیا رفت.<ref> ابن حجر، الاصابه، ج۲، ص۱۰۳؛ طبری، ج۵، ص۱۴۶.</ref> [[ابن ملجم]] که برای به شهادت رساندن [[امام علی(ع)]] وارد کوفه شده بود، دید عده‌ای همراه کشیش‌های کوفه ابجر را [[تشییع جنازه|تشییع]] می‌کنند، گفت به خدا سوگند که برای انجام مقصود بزرگتری می‌خواهم زنده بمانم<small>(کنایه از قصد داشتن شهادت حضرت علی)</small> و الا همه‌شان را با شمشیر میزدم.<ref> دینوری، اخبارالطوال، ص۲۱۴؛ انساب‌الاشراف، ج۲، ص۴۹۴؛ طبری، ج۵، ص۱۴۶.</ref> او از شورش [[مستورد بن علفه خارجی]] نیز باخبر بوده است.<ref>طبری، تاریخ، ج5، ص182.</ref>

او علیه [[حجر بن عدی]] نیز شهادت داد.<ref> بلاذری، انساب‌الاشراف، ج۵، ص۲۵۵؛ طبری، تاریخ، ج۵، ص۲۷۰.</ref> وی از کسانی بود که برای امام حسین(ع) نام نوشت و آن حضرت را به کوفه دعوت کرد.<ref> دینوری، اخبارالطوال، ص۲۲۹؛ بلاذری، انساب‌الاشراف، ج۳، ص۱۵۸؛ ابن مسکویه، تجارب‌الامم، ج۲، ص۴۰؛ ابن اعثم، الفتوح، ج۲، ۳۰؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۴۴، ص۳۳۴؛ مفید، الارشاد، ج۲، ص۳۸.</ref> ولی پس از تسلط ابن زیاد بر کوفه به دستور او در پراکنده کردن مردم از اطراف [[مسلم بن عقیل]] نقش داشت.<ref> دینوری، اخبارالطوال، ص۲۳۹؛ مفید، الارشاد، ج۲، ص۵۲؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۴۴، ص۳۴۹؛ ابن اثیر، الکامل، ج۴، ص۳۱؛ طبری، تاریخ، ج۵، ص۳۶۹.</ref> و در واقعه عاشورا ابن زیاد او راهمراه هزار نفر به کمک عمر بن سعد فرستاد.<ref> بلاذری، ج۳، ص۱۷۸؛ نک، دینوری، اخبارالطوال، ص۲۵۴.</ref> [[امام حسین(ع)]] در [[روز عاشورا]] او دیگران را به عنوان نویسندگان نامه‌ها خطاب قرار داد.<ref>بلاذری، انساب‌الاشراف، ج۳، ص۱۸۸؛ مفید، الارشاد، ج۲، ص۹۸؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۴۵، ص۷؛ طبرسی، اعلام‌الوری، ص۲۴۲.</ref>

او از فرماندهان ابن مطیع در مقابله با قیام مختار بود.<ref> ابن اعثم، الفتوح، ج۶، ص۲۳۵؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۴۵، ص۳۶۸.</ref> مختار [[احمر بن شمیط]] را به مقابله با او فرستاد.<ref>بلاذری، انساب‌الاشراف، ج۶، ص۳۹۱؛ ابن اثیر، الکامل، ج۴، ص۲۱۹؛ طبری، تاریخ، ج۶، ص۲۲.</ref> سپس به مصعب بن زبیر پیوست. مصعب او را به مقابله با [[عبیدالله بن حر جعفی]] فرستاد، ولی شکست خورد.<ref>طبری، ج۶، ص۱۳۴.</ref> در جنگ مصعب با [[عبدالملک بن مروان]]، عبدالملک به مروانیان عراق نامه نوشت، آنان به شرط ولایتداری [[اصفهان]] دعوت او را پذیرفتند. حجار بن ابجر، غضبان بن قبعثری، عتاب بن ورقا، قطن بن عبد الله حارثی، محمد بن عبد الرحمن بن سعید، زحر بن قیس و محمد بن عمیر تمیمی از جمله کسانی بودند که عبدالملک در سال ۷۱ق اصفهان را به آنان داد.<ref>طبری، تاریخ، ج۶، ص۱۷۶.</ref>