حدیث شجره: تفاوت میان نسخه‌ها

حدیث شجره در [[تفاسیر|تفاسیر قرآن]] ذیل برخی از آیات قرآن از جمله آیه ۴ سوره رعد و آیه ۲۳ [[سوره شوری]] برای توضیح و بیان مصادیق آیات نقل شده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۴۳؛ طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۱، ص۲۹۶؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۰، ص۴۱۲.</ref> [[حسکانی]] از علمای [[اهل سنت]] در کتاب [[شواهد التنزیل]] ذیل آیه ۴ [[سوره رعد]] «وَ فِي الْأَرْضِ قِطَعٌ مُتَجاوِراتٌ وَ جَنَّاتٌ مِنْ أَعْنابٍ وَ زَرْعٌ وَ نَخِيلٌ صِنْوانٌ وَ غَيْرُ صِنْوان‏؛ و در زمين قطعه‏‌هاى همجوار و باغ‏‌هايى از انگورها و زراعت و خرما مشابه هم و غيرمشابه هم وجود دارد.»، به نقل از [[جابر بن عبدالله انصاری]] آورده است: پیامبر خدا(ص) خطاب به علی(ع) گفت: «ای علی مردم از درختان مختلفی هستند و من و تو از یک درخت هستیم.» و پس از آن آیه ۴ سوره رعد را تلاوت کرد.<ref>حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۳۷۵.</ref> حسکانی در نقلی دیگر از [[ابو سعید خدری]] از پیامبر اسلام(ص) چنین آورده است که: «مردم از درختان گوناگونی خلق شده‌اند و من و علی از یک درخت آفریده شده‌ایم، من ريشه آن و على شاخه آن است؛ پس خوشا به حال کسی که به ریشه آن تمسک جوید و از شاخه آن بخورد.»<ref>حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۳۷۶-۳۷۷.</ref>

درباره واژه «الحسنه» در [[آیه]] ۸۹ [[سوره نمل]] «مَنْ جاءَ بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَيْرٌ مِنْها وَ هُم مَنْ فَزَعٍ يَوْمَئِذٍ آمِنُونَ؛ كسانى كه كار نیكى انجام دهند پاداشى بهتر از آن خواهند داشت؛ و آنان از وحشت آن روز در امانند»، روایاتی در منابع اهل سنت و [[شیعه]] آمده است که مراد از حسنه را محبت امام علی(ع) و [[اهل بیت(ع)]] دانسته‌اند.<ref>مکارم شیرازی، پیام قرآن، ۱۳۸۶ش، ج۹، ص۳۸۶-۳۸۷.</ref> در یکی از این روایات از [[ابوامامه باهلی]] از پیامبر اسلام(ص) آمده است که: «پیامبران از درخت دیگری خلق شده‌اند و من و علی از یک درخت آفریده شده‌ایم؛ پس من اصل آن درخت هستم و علی فرع آن و [[امام حسن(ع)|حسن]] و [[امام حسین(ع)|حسین]] میوه‌های آن و [[شیعیان]] ما برگ‌های آن هستند. پس هرکس به شاخه‌های آن درآویزد نجات می‌یابد و هرکس منحرف شود سقوط می‌کند و اگر هزار سال خدا را [[عبادت]] کند و محبت ما را نداشته باشد خداوند او را به صورت در آتش می‌افکند.» و بعد هم آیه «َ قُلْ لا أَسْئَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْراً إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْبى‏» را [[تلاوت]] کرد.<ref>ذهبی،‌ میزان الاعتدال، ۱۳۸۲ق، ج۳، ص۳۴۷؛ حسکانی، شواهد التنزیل، ۱۴۱۱ق، ج۱، ص۵۵۴.</ref>