Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۱٬۸۱۱
ویرایش
آیه الحاق ذریه: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←محتوا: اصلاح جزیی
جز (←محتوا: اصلاحات جزئی) |
جز (←محتوا: اصلاح جزیی) |
||
| خط ۳۴: | خط ۳۴: | ||
==محتوا== | ==محتوا== | ||
در تفسیر آیه که گاه آن را در ادامه آیات قبل در مورد نعمت‌های بهشتیان<ref> زمخشری، الکشاف، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۴۱۱؛ طبرسی، تفسیر جوامع الجامع، ۱۴۱۲ق، ج۴، ص۱۸۸ – ۱۸۹؛ بیضاوی، أنوار التنزیل، ۱۴۱۸ق، ج۵، ص۱۵۳.</ref> و یا آیه‌ای مجزا از مطالب گذشته دانسته‌اند؛<ref> طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۹، ص۱۳؛ قرشی بنابی، تفسیر احسن الحدیث، ۱۳۷۵ش، ج۱۰، ص۳۷۴.</ref> اختلافاتی در مورد پیوستن فرزندان اهل [[بهشت]] به آنان وجود دارد.<ref> ابن عطیه، المحرر الوجیز، ۱۴۲۲ق، ج۵، ص۱۸۹.</ref> چنان‌که بعضی از مفسران آن را تنها شامل فرزندان بالغی می‌دانند که به پیروی از پدرانشان [[ایمان]] آورده، هرچند لغزش‌هایی نیز | در تفسیر آیه که گاه آن را در ادامه آیات قبل در مورد نعمت‌های بهشتیان<ref> زمخشری، الکشاف، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۴۱۱؛ طبرسی، تفسیر جوامع الجامع، ۱۴۱۲ق، ج۴، ص۱۸۸ – ۱۸۹؛ بیضاوی، أنوار التنزیل، ۱۴۱۸ق، ج۵، ص۱۵۳.</ref> و یا آیه‌ای مجزا از مطالب گذشته دانسته‌اند؛<ref> طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۹، ص۱۳؛ قرشی بنابی، تفسیر احسن الحدیث، ۱۳۷۵ش، ج۱۰، ص۳۷۴.</ref> اختلافاتی در مورد پیوستن فرزندان اهل [[بهشت]] به آنان وجود دارد.<ref> ابن عطیه، المحرر الوجیز، ۱۴۲۲ق، ج۵، ص۱۸۹.</ref> چنان‌که بعضی از مفسران آن را تنها شامل فرزندان بالغی می‌دانند که به پیروی از پدرانشان [[ایمان]] آورده، هرچند لغزش‌هایی نیز داشته‌اند؛<ref> مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۲، ص۴۲۹؛ طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۹، ص۱۲.</ref> اما برخی معتقدند که این آیه برای فرزندانی از مؤمنان است که قبل از رسیدن به تکلیف از دنیا رفته‌اند.<ref> ابن سلیمان، تفسیر مقاتل بن سلیمان، ۱۴۲۳ق، ج۴، ص۱۴۵.</ref> و عده‌ای نیز بر این گمان‌اند که آیه می‌تواند شامل هر دو گروه باشد؛<ref> طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۵۰؛ طبرانی، التفسیر الکبیر، ۲۰۰۸م، ج۶، ص۱۲۴.</ref> چنان‌که برای هرکدام از این گفته‌ها، به نقل‌قول‌هایی از مفسران متقدم استناد شده است.<ref> طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۲۷، ص۱۵–۱۶؛ سیوطی، الدر المنثور، ۱۴۰۴ق، ج۶، ص۱۱۹.</ref> همچنین بعضی الحاق فرزندان را در [[قیامت]]<ref>قمی، تفسیر القمی، ۱۳۶۳ش، ج۲، ص۳۳۲.</ref> و یا در بهشت می‌دانند.<ref>ابن ابی‌زمنین، تفسیر ابن ابی‌زمنین، ۱۴۲۴ق، ص۳۵۷.</ref> روایتی از [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|رسول خدا(ص)]] نیز نقل شده است که مؤمنین و فرزندانشان در بهشت خواهند بود.<ref>مجمع البیان فی تفسیر القرآن، ج۹، ص: ۲۵۱.</ref> | ||
در نظر برخی، پدران نیز می‌توانند به فرزندانشان ملحق شوند.<ref> فراء، معانی القرآن، ۱۹۸۰م، ج۳، ص۹۲؛ ابن ابی‌زمنین، تفسیر ابن ابی‌زمنین، ۱۴۲۴ق، ص۳۵۷.</ref> و در پیوستن فرزندان به مادران مؤمن اختلافاتی وجود دارد.<ref>ابن عربی، احکام القرآن، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۱۷۳۱.</ref> | در نظر برخی، پدران نیز می‌توانند به فرزندانشان ملحق شوند.<ref> فراء، معانی القرآن، ۱۹۸۰م، ج۳، ص۹۲؛ ابن ابی‌زمنین، تفسیر ابن ابی‌زمنین، ۱۴۲۴ق، ص۳۵۷.</ref> و در پیوستن فرزندان به مادران مؤمن اختلافاتی وجود دارد.<ref>ابن عربی، احکام القرآن، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۱۷۳۱.</ref> | ||
جمله «وَ ما أَلَتْناهُمْ مِنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَیءٍ» را عده‌ای چنین معنا کرده‌اند که الحاق فرزندان به پدران، سبب کم شدن و یا حبس اعمال نیک<ref> ابوعبیده، مجاز القرآن، ۱۳۸۱ق، ج۲، ص۲۳۲.</ref> و پاداش پدران نمی‌گردد.<ref> دینوری، الواضح فی تفسیر القرآن الکریم، ۱۴۲۴ق، ج۲،ص۳۴۹.</ref> در مقابل امثال [[ابن عربی]] و [[محمد بن جریر بن یزید طبری|طبری]]، بر این اعتقادند که خداوند از اجر و پاداش اعمال فرزندان | جمله «وَ ما أَلَتْناهُمْ مِنْ عَمَلِهِمْ مِنْ شَیءٍ» را عده‌ای چنین معنا کرده‌اند که الحاق فرزندان به پدران، سبب کم شدن و یا حبس اعمال نیک<ref> ابوعبیده، مجاز القرآن، ۱۳۸۱ق، ج۲، ص۲۳۲.</ref> و پاداش پدران نمی‌گردد.<ref> دینوری، الواضح فی تفسیر القرآن الکریم، ۱۴۲۴ق، ج۲،ص۳۴۹.</ref> در مقابل امثال [[ابن عربی]] و [[محمد بن جریر بن یزید طبری|طبری]]، بر این اعتقادند که خداوند از اجر و پاداش اعمال فرزندان نمی‌کاهد؛<ref> طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۲۷، ص۱۶؛ ابن عربی، رحمة من الرحمن، ۱۴۱۰ق، ج۴، ص۲۰۳.</ref> همان‌گونه که برخی منظور از آیه را هر دو مورد دانسته‌اند.<ref> سمرقندی، بحر العلوم، ۱۴۱۶ق، ج۳، ص۳۵۳.</ref> | ||
گروهی از مفسران جمله انتهایی آیه یعنی «کلُّ امْرِئٍ بِما کسَبَ رَهینٌ» را تنها شامل کافران می‌دانند که به سبب اعمالشان در گروی آتش خواهند بود.<ref> طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۵۱؛ بغوی، تفسیر البغوی، ۱۴۲۰ق.، ج۴، ص۲۹۳.</ref> از سوی دیگر، بعضی آن را مخصوص مؤمنان بی‌تقوا دانسته‌اند که به سبب گناهان خود در عذاب می‌باشند.<ref> مهائمی، تبصیر الرحمن، ۱۴۰۳ق، ج۲، ص۳۰۱.</ref> گاه معنای عبارت را چنین می‌دانند که جان هر بنده‌ای در رهن الهی است و می‌تواند با اعمال نیکو خود را برهاند و الا همچنان در بند خواهد بود.<ref>تفسیر جوامع الجامع، ج۴، ص: ۱۸۹؛ نظام الاعرج، تفسیر غرائب القرآن، ۱۴۱۶ق، ج۶، ص۱۹۴.</ref> رهن به معنای دوام نیز آمده است. یعنی هر کسی به سبب اعمال خود دائماً در بهشت یا آتش خواهد بود.<ref> فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۲۸، ص۲۱۰.</ref> | گروهی از مفسران جمله انتهایی آیه یعنی «کلُّ امْرِئٍ بِما کسَبَ رَهینٌ» را تنها شامل کافران می‌دانند که به سبب اعمالشان در گروی آتش خواهند بود.<ref> طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۹، ص۲۵۱؛ بغوی، تفسیر البغوی، ۱۴۲۰ق.، ج۴، ص۲۹۳.</ref> از سوی دیگر، بعضی آن را مخصوص مؤمنان بی‌تقوا دانسته‌اند که به سبب گناهان خود در عذاب می‌باشند.<ref> مهائمی، تبصیر الرحمن، ۱۴۰۳ق، ج۲، ص۳۰۱.</ref> گاه معنای عبارت را چنین می‌دانند که جان هر بنده‌ای در رهن الهی است و می‌تواند با اعمال نیکو خود را برهاند و الا همچنان در بند خواهد بود.<ref>تفسیر جوامع الجامع، ج۴، ص: ۱۸۹؛ نظام الاعرج، تفسیر غرائب القرآن، ۱۴۱۶ق، ج۶، ص۱۹۴.</ref> رهن به معنای دوام نیز آمده است. یعنی هر کسی به سبب اعمال خود دائماً در بهشت یا آتش خواهد بود.<ref> فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۲۸، ص۲۱۰.</ref> | ||