آیه الحاق ذریه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیه اِلحاق ذُریِّه''' آیه بیست و یکم [[سوره طور]] به پیوستن فرزندان [[مومن|مؤمنان]] به ایشان در [[بهشت]] اشاره می‌کند. در اینکه منظور [[خدا|خداوند]] از این فرزندان، تنها اطفال خردسالی است که قبل از [[بلوغ]] از دنیا رفته‌اند و یا به معنای فرزندان بالغی است که همچون پدران خود مؤمن بوده و البته [[گناهان|گناهانی]] داشته‌اند، در بین [[مفسران]] اختلاف است. در برخی روایات، این آیه را مخصوص اطفال [[شیعیان]] دانسته و همچنین منظور از الحاق ذریه را [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] و [[حضرت زهرا(س)]] و دیگر [[معصومان(ع)]] می‌دانند که به [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام(ص)]] در [[قیامت]] می‌پیوندند.

در روایاتی منظور از «الذین آمنوا» را [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] و [[امام علی علیه‌السلام|امام علی(ع)]] و ذریه را ائمه و اوصیای آن‌ها دانسته‌اند که همه در حجیت و اطاعت مشترک هستند.<ref> کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۲۷۵.</ref> در شماری از احادیث، مراد از ذریه را [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|حضرت زهرا(س)]]<ref>استرآبادی، تأویل الآیات الظاهرة فی فضائل العترة الطاهرة، ۱۴۰۹ق، ص۵۹۸ - ۵۹۹.</ref> و یا [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین(ع)]]<ref>طوسی، الأمالی، ۱۴۱۴ق، ص۳۱۷.</ref> معرفی کرده‌اند که به پیامبر خدا(ص) ملحق می‌شوند. همچنان که از [[عبدالله بن عباس|ابن عباس]] نقل شده است که این آیه در حق پیامبر(ص)، امام علی(ع)، حضرت زهرا(س) و [[حسنین|حسنین(ع)]] می‌باشد.<ref> استرآبادی، تأویل الآیات الظاهرة فی فضائل العترة الطاهرة، ۱۴۰۹ق، ص۵۹۹.</ref>

عده‌ای از مفسران در ذیل آیه به روایاتی از امام صادق(ع) اشاره کرده‌اند که منظور از ایمان در «الذین آمنوا» [[شیعه|شیعیانی]] هستند که به پیامبر(ص) و امام علی(ع) و ذریه آن‌ها ایمان آورده‌اند.<ref> قمی، تفسیر القمی، ۱۳۶۳ش، ج۲، ص۳۳۲.</ref> همچنین در برخی احادیث، اطفال از دنیا رفتۀ شیعیان را تحت تربیت حضرت فاطمه(س)<ref> بحرانی، البرهان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۵ق، ج۵، ص۱۷۸.</ref> و یا [[ابراهیم (پیامبر)|حضرت ابراهیم(ع)]] و [[ساره(س)]] می‌داند.<ref>حویزی، تفسیر نور الثقلین، ۱۴۱۵ق، ج۵، ص۱۴۰؛ فیض کاشانی، تفسیر الصافی، ۱۴۱۵ق، ج۵، ص۷۹.</ref> البته در پاره‌ای از روایات چنین آمده که نگهداری از اطفال فوت‌شده مؤمنین تا زمانی بر عهده حضرت زهرا(س) است که هنوز پدر و مادر و اقوام مؤمنش در قید حیات باشند.<ref> صدوق، من لا یحضره الفقیه، ۱۴۱۳ق، ج۳، ص۴۹۰؛ صدوق، التوحید، ۱۳۹۸ق، ص۳۹۴.</ref> به هر حال برخی محدثان همچون [[محمدباقر مجلسی|مجلسی]] بابی را در [[بحار الانوار (کتاب)|بحار الانوار]] به اطفالی که حجت بر آن‌ها در دنیا تمام نشده، اختصاص داده و به مناسبت به این آیه و روایات مرتبط با کودکانی که قبل از تکلیف از دنیا رفته‌اند اشاره نموده‌اند.<ref> مجلسی، بحار الأنوار، ۱۴۰۳ق، ج۵، ص۲۸۸ - ۲۹۷.</ref>

برخی مفسران متأخر به پیام‌های آیه اشاره کرده‌اند که عبارت‌اند از: محوریت [[ایمان]] در [[اسلام]]، بهشتی شدن فرد در صورت ادامه دادن راه حق نیکان در دنیا، وجود علاقه‌مندی به فرزندان در [[آخرت]] و لذت همراهی آنان در [[بهشت]] و درعین‌حال عدم برخورد با هیچ‌گونه کاستی در همراهی با فرزندان برخلاف [[دنیا]] به عنوان پاداش عمل نیک.<ref> قرائتی، تفسیر نور، ۱۳۸۸ش، ج۹، ص۲۸۴ - ۲۸۵.</ref> در نگاه دیگر مفسران نیز می‌توان به نقش ایمان پدران در سرنوشت فرزندان، لزوم احترام به نسل با ایمان انسان‌های مؤمن، لطف خداوندی در کم نکردن نعمت‌ها در هنگام اعطای نعمتی در بهشت و همراهی هر فرد با اعمال خود را به عنوان بخشی از پیام‌های این آیه برشمرد.<ref> رضایی اصفهانی، تفسیر قرآن مهر، ۱۳۸۷ش، ج۲۰، ص۳۵.</ref>