آیه محاربه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''آیه محاربه''' سی و سومین آیه سوره مائده است که به سزای کسانی‌که با خداوند و [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبرش]] می‌جنگند، می‌پردازد. به عقیده مفسران کسانی که امنیت جامعه اسلامی را مختل می‌کنند، در واقع به جنگ [[خدا]] و پیامبرش رفته‌ و به آنها «محارب» گفته می‌شود. کشتن، به دارآویختن، قطع دست و پا و تبعید جزای محارب است.

آیه محاربه در [[فقه]] به عنوان مبنای بسیاری از [[احکام]] مورد استفاده قرار گرفته است. فقها برای تحقق معنای [[محاربه]] کشیدن سلاح و ترسیدن مردم را شرط دانسته‌اند.

به عقیده [[مفسران]] آیه محاربه درباره عُرَینیان نازل شده است.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۹۱؛ فخررازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱۱، ص۳۴۵.</ref> عرنینان [[مشرکان|مشرکانی]] بودند که به مدینه آمده و مسلمان شدند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۹۱؛ خواجه عبدالله انصاری، کشف الاسرار، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۱۰۳.</ref> از آنجا که آب و هوای [[مدینه]] با آنها سازگار نبود مریض شدند و به دستور [[پیامبر(ص)]] از شیر شتر استفاده کرده و بهبود یافتند؛ اما پس از بهبودی [[مرتد]] شده و بعد از کشتن عده‌ای از [[مسلمانان]]،  شتران را دزدیده و از مدینه فرار کردند.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۹۱؛ خواجه عبدالله انصاری، کشف الاسرار، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۱۰۳.</ref> [[علامه طباطبایی]] معتقد است [[امام علی(ع)]] به دستور پیامبر(ص) آنها را دستگیر کرد و نزد پیامبر آورد.<ref>طباطبایی، تفسیر المیزان، ۱۳۹۰ش، ج۵، ص۳۳۱.</ref> در این هنگام آیه محاربه نازل شده و پیامبر طبق این آیه آنها را مجازات کرد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۹۱؛ خواجه عبدالله انصاری، کشف الاسرار، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۱۰۳؛ فخررازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱۱، ص۳۴۵؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۴، ص۳۵۹.</ref>

به عقیده برخی عرینیان فقط دزدی کرده بودند به همین دلیل پیامبر(ص) طبق آیه فقط دست و پای آنها را قطع کرد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۲ش، ج۳، ص۲۹۱؛ خواجه عبدالله انصاری، کشف الاسرار، ۱۳۷۱ش، ج۳، ص۱۰۳.</ref> این داستان در کتاب [[الکافی (کتاب)|کافی]] به نقل از [[امام صادق(ع)]] نیز آمده است.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۷، ص۲۴۵.</ref> [[فخرزاری]] معتقد است که این آیه درباره  [[قوم بنی اسرائیل]] نازل شد؛ زیرا در کشتن [[فساد|مفسدین]] زیاده‌روی کردند.<ref>فخررازی، التفسیر الکبیر، ۱۴۲۰ق، ج۱۱، ص۳۴۵.</ref>