آمین: تفاوت میان نسخه‌ها

به معنای چنین باد، راست است، واژه‌ای از ریشه «ا م ن» می‌باشد که در زبان‌های سامی کهن به معنای استوار و ثابت به کار می‌رفته است؛ اما انتشار آن در جهان از زبان عِبری آغاز شده است.

در زبان عبری لفظ آمن نخست در قالب وصفی و به معنی درست و راست به کار می‌رفته است ولی در سفر اشعیاء<ref>کتاب مقدس، سفر اشعیاء، باب۶۵، آیه۱۶ </ref> به صورت اسم به کار رفته است. در ترجمه‌های فارسی و عربی موجود به ترتیب واژه‌های «حق»، «الحق» را در برابر آن گذاشته‌اند. این واژه سپس یکی از ادوات نامتغیر (مبنی) زبان عبری گردیده (به معنی «حقیقتاً»، «البته») و به این صورت، ۳۰ بار در متن مَسوره‌ای عهد عتیق و ۳۳ بار در ترجمۀ یونانی معروف به «هفتادی» آن (سده ۳ق م) آمده است. شاید وجود آن در کتاب اول تواریخ ایام<ref> کتاب مقدس، کتاب اول تواریخ ایام، باب ۱۶، آیه ۳۶</ref> و کتاب اول پادشاهان<ref>کتاب مقدس، کتاب اول پادشاهان، باب ۱، آیه ۳۶</ref> دلالت بر آن داشته باشد که این کلمه حتی پیش از سدۀ ۴ق م در ادعیه و شعائر دینی [[یهودیت|یهود]] به کار می‌رفته است. در سنت کهن یهود، بیش‌تر آن را در آغاز نیایش و گاه نیز در پایان آن می‌آورده‌اند. تکرار آن در پایان دعا و نماز و سرود دینی، هم تأکید و تأیید آن گفتار یا دعا بوده، و هم به امید اینکه همگی، با ذکر آمین، در برکات نیایشی که به جا آورده می‌شد، شریک شوند. در دورۀ تلمودی و سنن بعدی یهود چگونگی ادای این کلمه در موارد مختلف اهمیت خاص پیدا کرد و اعتقاد بر این بود که [[خداوند]] به ادعیه‌ای که خطاب به اوست، «آمین» می‌گوید.