امین (لقب): تفاوت میان نسخه‌ها

'''محمد امین''' از لقب‌های [[پیامبر اسلام (ص)|پیامبر اسلام(ص)]] است که [[قریش]] سال‌ها پیش از [[بعثت]] او را با این لقب می‌خواند. امین به شخص مورد اعتمادی که از خیانت نکردن او ایمن باشند، می‌گویند. بنابر گزارش‌های تاریخی، [[مشرکان]] قریش هرچند [[نبوت]] پیامبر(ص) را انکار می‌کردند اما او را دروغ‌گو نمی‌دانستند. یکی از ویژگی‌های [[رسول خدا (ص)|رسول خدا(ص)]] که باعث می‌شد او را امین بخوانند، [[امانت‌داری]] وی بود. در روایات [[ائمه (ع)|ائمه(ع)]] به امین بودن پیامبر(ص) تأکید بسیاری شده و در برخی زیارت‌نامه‌ها با تعبیر «السَّلَامُ عَلَى أَمِينِ اللَّهِ عَلَى رُسُلِه‏» از او یاد شده است.

محمد امین یکی از لقب‌های [[پیامبر اسلام (ص)|پیامبر اسلام(ص)]] است که سال‌ها پیش از [[بعثت]] با آن نام خوانده می‌شد. امین در مقابل خائن، به کسی می‌گویند که مورد اعتماد بوده و از این که او خیانت نخواهد کرد ایمن باشند.<ref>دهخدا، لغت‌نامه دهخدا، ۱۳۷۷ش، ج۳، ص۳۴۰۸.</ref> ابن سعد در کتاب طبقات الکبری می‌گوید: «از بس که ویژگی‌های نیکو در پیامبر(ص) به کمال رسیده بود در مکه نامی جز «امین» نداشت».<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، دارصادر، ج۱، ص۱۵۶.</ref> این سخن ابن سعد مربوط به ۲۵ سالگی پیامبر(ص) است و نشان می‌دهد او سال‌ها قبل از بعثت به این لقب خوانده می‌شد. هم‌چنان که بنابر گزارشی که [[محمد بن جریر بن یزید طبری|طبری]] نقل کرده‌ [[قریش]] پیش از آن‌که بر پیامبر(ص) [[وحی]] فرود آید وی را امین می‌نامید.<ref>طبری، تاریخ طبری، ۱۳۷۸ق، ج۲، ص۲۹۰.</ref> از [[ابن عباس]] روایت شده که مشرکان قریش، رسول خدا(ص) را امین می‌نامیدند و می‌دانستند که او هرگز [[دروغ]] نمی‌گوید با این وجود او را انکار می‌کردند.<ref>زمخشری، الکشاف، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۱۸ـ۱۹.</ref> امین بودن پیامبر(ص) به گونه‌ای بود که حتی دشمنان پیامبر(ص) به آن معترف بودند و داستان‌هایی از اعتراف [[ابوجهل]] بر این مسئله در تاریخ گزارش شده است.<ref>رک: زمخشری، الکشاف، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۱۸ـ۱۹.</ref> در این گزارش‌ها علت انکار پیامبر(ص) توسط آن‌ها اعتماد نداشتن به سخنان پیامبر نیست بلکه رقابت‌های خانوادگی و قبیله‌ای موجب انکار [[نبوت]] پیامبر(ص) شده است.<ref>زمخشری، الکشاف، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۱۸ـ۱۹.</ref>

یکی از ویژگی‌های پیامبر(ص) که باعث شد او را امین بخوانند [[امانت‌داری]] او بود.<ref>رک: فرج‌اللهی، «امانت‌داری پیامبر (ص) رحمت»، ص۳۱ـ۳۴.</ref> در مورد امانت‌داری رسول خدا(ص) گزارش‌های متعددی در منابع تاریخی گزارش شده است. از جمله این که وقتی پیامبر(ص) (پیش از بعثت)  

با سرمایه [[حضرت خدیجه(س)]] به تجارت پرداخت و با موفقیت از سفر تجاری برگشت، خدیجه(س) به او گفت: «ای پسر عمو؛ من به خاطر شرافت نسب، قرابت، راستگویی، [[اخلاق|اخلاق پسندیده]] و امانت‌داری تو در بین مردم و قوم خود افتخار می‌کنم». پس از آن بود که حضرت خدیجه(س) به پیامبر پیشنهاد [[ازدواج]] داد.<ref>طبری، تاریخ طبری، ۱۳۷۸ق، ج۲، ص۲۸۱.</ref>  

هم‌چنین پیامبر(ص) اهتمام ویژه‌ای در امانت‌داری داشت و مردم امانت‌های خود را به او می‌سپردند. وقتی پیامبر(ص) مجبور به ترک [[مکه]] و [[هجرت]] مخفیانه به [[مدینه]] شد به [[امام علی (ع)|امام علی(ع)]] سفارش کرد تنها زمانی از مکه به مدینه هجرت کند که امانت‌هایی را که مردم نزد پیامبر(ص) گذاشته بودند به صاحبانشان بازگرداند.<ref>شیخ مفید، الارشاد، ۱۴۱۳ق، ج۱، ص۵۳.</ref> در گزارش دیگری که توجه بسیار رسول خدا(ص) به امانت‌داری را بازگو می‌کند آمده است در [[غزوه خیبر]] مسلمانان دچار کمبود غذا شدند. در این هنگام چوپانی که برای یهودیان گله‌داری می‌کرد نزد پیامبر آمد و بعد از گفتگو با آن حضرت [[مسلمان]] شد. بعد از آن به پیامبر(ص)‌ گفت گوسفندان یهودیان نزد من امانت است و اکنون که مسلمان شده‌ام تکلیف من چیست؟ پیامبر(ص) علی‌رغم نیازی که مسلمانان به مواد غذایی داشتند از چوپان خواست تا گوسفندان را به در قلعه برده و تحویل یهودیان دهد.<ref>ابن هشام، السیره النبویه، دارالمعرفه، ج۲، ص۳۴۴ـ۳۴۵.</ref>