تشییع جنازه: تفاوت میان نسخه‌ها

==تشییع در لغت و اصطلاح==

تشییع در لغت به معنای بدرقه رفتن، به قصد وداع دنبال کسی رفتن، در مراسم دفن مرده شرکت کردن را گویند.<ref>فرهنگ عمید، ص۳۲۱، مولف: حسن عمید مؤسسه انتشارات امیرکبیر تهران. سال چاپ: ۱۳۵۶، چاپ: دوازدهم.</ref> و در اصطلاح فقهی خارج شدن و رفتن دنبال جنازه [[میت]] تا زمانی که میت را در [[قبر]] می‌گذارند.<ref>مصطلحات الفقه، ص۱۴۶، مولف: آیت الله علی مشکینی مؤسسه: چاپ الهادی قم: چاپ دوم: ۱۳۷۹ – همچنین جواهر، ج۴، ص۲۶۳: مولف شیخ محمدحسن نجفی چاپ هفتم: محل چاپ: بیروت - لبنان – سال چاپ ۱۹۸۱.</ref>

* رسول خدا(ص) فرمود: «کسی که جنازه‌ای را تشییع کند هر قدمی که برمی‌دارد تا زمانی که برگردد، صدهزار هزار حسنه خواهد داشت و صد هزار هزار [[گناه]] از او محو می‌شود و صد هزار هزار درجه نزد خدا بدست می‌آورد و اگر بر میت نماز هم بخواند موقع مرگش صد هزار هزار ملائکه او را تشییع می‌کنند که همه آنها برای او استغفار می‌کنند و اگر در دفن میت حاضر شود خداوند صد هزار هزار ملائک را مأمور می‌کند تا روز قیامت برای او طلب مغفرت کنند.»<ref group="یادداشت">عن رسول الله صلی الله علیه و آله فی حدیث قال: «من شَیعَ جنازةً فله بکلٍ خطوةٍ حتّی یرجع، مائة‌الف الف حسنة و یمحی عنه مائة الف الف سیئةً و یرفع له مائة‌الف الف درجة. فان صلّی علیها یشیعَهُ فی جنازته مائة الف الف ملک. کلُّهم یستغفرون له حتی یرجع. فان شهد دفنها و‌کلّ الله به الف ملک کلُّهم یستغفرون له: حتّی یبعث من قبره». وسایل الشیعه، ج۳، ص۱۴۳ و ۱۴۴، باب۲، حدیث۶، مولف: شیخ حر عاملی، تحقیق و نشر: مؤسسه آل البیت، قم، چاپ اول، سال ۱۴۰۹، چاپخانه: مهر قم.</ref>

* پیامبر اکرم(ص) به [[ابوذر]] فرمود:‌ای ابوذر، هرگاه در پی جنازه‌ای به راه افتادی، باید عقلت با تفکر و خشوع به آن مشغول شود و بدان که تو نیز به او می‌پیوندی.

* [[امام صادق]] (ع) فرمود هرگاه جنازه‌ای را بر دوش کشیدی، تصور کن این تو هستی که بر شانه‌ها حمل می‌شوی یا گویی از پروردگارت می‌خواهی به دنیا برگردی تا دست به عمل (نیک) زنی چگونه (زندگی را) از سر می‌گیری؟ سپس فرمود: شگفتا از مردمی که رستاخیز رفتگانشان به خاطر پیوستن بازماندگانشان به آنها به تاخیر افتاده و چاووشی در میان آنها بانگ رحیل سر داده اما آنان همچنان به بازی و تفریح سرگرمند.

* پیامبر خدا (ص) فرمود: بهترین تشییع کنندگان جنازه کسی است که (خدا و مرگ و پس از مرگ را) بیشتر یاد کند و کسی که تا جنازه (در گور) نهاده نشود او ننشیند و کاملترین پیمانه (ثواب) را کسی دارد که سه مرتبه (یا سه مشت) خاک روی لحد بریزد.

* [[امام علی]] (ع) چون در تشییع جنازه‌ای صدای خنده مردی را شنید، گفت: گویی که مرگ را در این جهان برای دیگران رقم زده‌اند و انگار که حق در این دنیا بر دیگران واجب گشته است و گویی مردگانی را که می‌بینیم، مسافرانی هستند که بزودی سوی ما باز می‌گردند! آنان را در گورهایشان می‌نهیم و میراثشان را می‌خوریم، آنگونه که پنداری پس از آنها جاودان خواهیم ماند. سپرده ایم حال آن که هدف هر بلا و حادثه‌ای بنیاد برافکن قرار داریم.<ref>میزان الحکمه، ج۱۲، آداب تشییع جنازه</ref>

تشییع جنازه مؤمن، [[مستحب]] مؤکد و دارای اجر و ثواب فراوانی است. برخی فقها گفته‌اند: استحباب تشییع در موردی است که دفن جنازه نیاز به نقل دارد.<ref>جواهر الکلام، ج۴، ص۲۶۳ـ۲۶۴</ref> تشییع جنازه [[مؤمن]] از جمله موارد جواز خروج معتکف از [[مسجد]] است و این عمل، [[اعتکاف]] را باطل نمی‌کند.<ref>جواهر الکلام، ج۱۷، ص۱۸۱</ref>

* نجفی، محمد حسن، جواهر الکلام فی شرح شرایع الاسلام، دارالکتب الاسلامیه و المکتبه الاسلامیه، تهران، ۱۳۶۲- ۱۳۶۹ش.

* طباطبائی یزدی، محمد کاظم، العروة الوثقی، مؤسسة النشر الاسلامی التابعه لجماعه المدرسین، قم، ۱۴۱۷ -۱۴۲۰ق.

* علامه حلی، حسن بن یوسف، تذکره الفقهاء، مؤسسة آل البیت (علیهم السلام) لإحیاء التراث، قم، ۱۴۱۴ ۱۴۲۰-ق.

* بحرانی، یوسف بن احمد، الحدایق الناضره فی احکام العتره الطاهره، مؤسسة النشر الاسلامی التابعة لجماعة المدرسین بقم المشرفه، ۱۴۰۵ -۱۴۱۶ق.

* علامه حلی، حسن بن یوسف، منتهی المطلب فی تحقیق المذهب (طبع قدیم)، نشر حاج احمد، تبریز، ۱۳۳۳ش.