عبدالله بن عمیر کلبی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''عبدالله بن عُمَیر کَلبی''' از [[شهدای کربلا]] است. او وقتی از آمادگی سپاه [[کوفه]] برای حرکت به سوی [[کربلا]] با خبر شد، همراه همسرش [[ام وهب]]، خود را از [[کوفه]] به سپاه [[امام حسین(ع)]] رساند. او و همسرش هر دو در [[روز عاشورا]] به [[شهادت]] رسیدند. بنا بر گفته طبری، عبدالله بن عمیر، دومین شهید از [[یاران امام حسین]] بود.<ref>تاریخ طبری، ج۵، ص۴۳۶</ref>

عبدالله بن عمیر از قبیله بنی عُلَیم بود.<ref>تاریخ طبری، ج۵، ص۴۲۹</ref> برخی منابع نام او را وهب بن عبدالله کلبی و برخی دیگر، وهب بن جناب (یا حباب) ذکر کرده‌اند.<ref>مقتل جامع، ج۱، ص۷۶۵</ref>

[[ابو مخنف]] نقل کرده است: عبدالله بن عمیر مردم را دید که در [[نخیله]] آماده جنگ می‌شدند. از آنها ماجرا را پرسید. گفتند: به جنگ حسین، پسر [[فاطمه]] دختر [[رسول خدا]] می‌رویم. او گفت: به خدا سوگند من مشتاق جنگ با مشرکان بودم، و امیدوارم ثواب پیکار با اینان که قصد جنگ با پسر دختر پیامبرشان را دارند، از ثواب جنگ با مشرکان کمتر نباشد.

در روز عاشورا [[عمر سعد]] تیری به سوی اردوگاه امام حسین(ع) پرتاب کرد و بدین ترتیب جنگ آغاز شد. پس از شروع جنگ، «یسار» غلام آزاد شده زیاد بن ابی سفیان و «سالم» غلام آزاد شده [[عبیدالله بن زیاد]] به میدان آمدند و هماورد طلبیدند. [[حبیب بن مظاهر]] و [[بریر بن خضیر]] از جا برخاستند ولی امام حسین(ع) به آن دو فرمود: بنشینید. در این هنگام عبدالله بن عمیر که‌اندامی درشت و بازوانی ستبر داشت، برخاست و از امام اجازه رفتن به میدان خواست. امام به او اجازه داد. وقتی وارد میدان شد، از او پرسیدند: کیستی. او خود را معرفی کرد. گفتند: ما تو را نمی‌شناسیم. زهیر یا حبیب یا بریر به مبارزه ما بیایند. او به یسار که جلوتر ایستاده بود گفت: هیچ یک از اینان به جنگ تو نمی‌آید مگر اینکه از تو بهتر است. سپس به اوحمله کرد و او را از پا درآورد. در همین حال، «سالم» به سوی او حمله کرد. یاران امام حسین(ع) فریاد زدند و عبدالله را از حمله او آگاه کردند ولی عبدالله متوجه نشد تا اینکه سالم به او رسید و ضربه‌ای زد. عبدالله با دست چپ جلو ضربه را گرفت و در نتیجه انگشتانش قطع شد. سپس عبدالله بر او حمله برد و با ضربه‌ای او را به قتل رساند و در آن حال، جنین رجز می‌خواند:

{{شعر}}

{{ب|إن تنکرونی فأنا ابن کلب|حسبی ببیتی فی علیم حسبی}}

{{ب|إنی امرؤ ذو مرة و عصب|و لست بالخوار عند النکب}}

{{ب|إنی زعیم لک أم وهب|بالطعن فیهم مقدما و الضرب}}

{{م|ضرب غلام مؤمن بالرّب}}{{پایان شعر}}

<small>{{وسط‌چین}}اگر مرا نمی‌شناسید، من پسر کلب و از دودمان علیم هستم و این افتخار مرا بس است.{{سخ}}من دلیرمردی پرتوانم و هنگام مصیبت خوار و زبون نیستم.{{سخ}}ای امّ‌وهب! من عهده‌دار می‌شوم که با نیزه و شمشیر با آنان بجنگم؛{{سخ}}ضربه زدن بنده‌ای که به پروردگار ایمان دارد.<ref>انساب الاشراف، ج۳، ص۱۹۰؛ نهایة الارب، نویری، ج۲۰، ص۴۴۷</ref>{{پایان}}</small>

پس از شهادت عبدالله، همسرش ام وهب خود را به بالین او رساند و شروع به پاک کردن سر و صورت او کرد و گفت: بهشت گوارای تو باد. در این هنگام شمر بن ذی الجوشن به غلامش [[رستم]] گفت با عمود بر سر آن زن بزن. او نیز چنین کرد و ام وهب به شهادت رسید.<ref>تاریخ طبری، ج۵، ص۴۳۸</ref> گفته‌اند او نخستین زن شهید در واقعه کربلا بود.