عبدالله بن عمیر کلبی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[ابو مخنف]] نقل کرده است: عبدالله بن عمیر مردم را ديد كه در [[نخيله]] آماده جنگ می‌شدند. از آنها ماجرا را پرسيد. گفتند: به جنگ حسين، پسر [[فاطمه]] دختر [[رسول خدا]] می‌رویم. او گفت: به خدا سوگند من مشتاق جنگ با مشركان بودم، و اميدوارم ثواب پيكار با اينان كه قصد جنگ با پسر دختر پيامبرشان را دارند، از ثواب جنگ با مشركان كم‏تر نباشد.

وى نزد همسرش رفت و آنچه شنیده بود به او خبر داد و او را از قصد خويش آگاه کرد. ام وهب گفت: خداوند تو را به راهى نيكو هدايت کرده، چنين كن و مرا نيز با خود ببر. پس شبانه همراه همسرش بيرون رفت و به امام حسين (ع) پيوست.<ref>تاریخ طبری، ج۵، ص۴۲۹</ref>

در روز عاشورا [[عمر سعد]] تیری به سوی اردوگاه امام حسین(ع) پرتاب کرد و بدین ترتیب جنگ آغاز شد. پس از شروع جنگ، «یسار» غلام آزاد شده زیاد بن ابی سفیان و «سالم» غلام آزاد شده [[عبیدالله بن زیاد]] به میدان آمدند و هماورد طلبیدند. [[حبیب بن مظاهر]] و [[بریر بن خضیر]] از جا برخاستند ولی امام حسین (ع) به آن دو فرمود: بنشینید. در این هنگام عبدالله بن عمیر که اندامی درشت و بازوانی ستبر داشت، برخاست و از امام اجازه رفتن به میدان خواست. امام به او اجازه داد. وقتی وارد میدان شد، از او پرسیدند: کیستی. او خود را معرفی کرد. گفتند: ما تو را نمی‌شناسیم. زهیر یا حبیب یا بریر به مبارزه ما بیایند. او به یسار که جلوتر ایستاده بود گفت: هیچ یک از اینان به جنگ تو نمی‌آید مگر اینکه از تو بهتر است. سپس به اوحمله کرد و او را از پا درآورد. در همین حال، «سالم» به سوی او حمله کرد. یاران امام حسین(ع) فریاد زدند و عبدالله را از حمله او آگاه کردند ولی عبدالله متوجه نشد تا اینکه سالم به او رسید و ضربه‌ای زد. عبدالله با دست چپ جلو ضربه را گرفت و در نتیجه انگشتانش قطع شد. سپس عبدالله بر او حمله برد و با ضربه‌ای او را به قتل رساند و در آن حال، جنین رجز می‌خواند:

{{ب|إن تنكروني فأنا ابن كلب|حسبي ببيتي في علیم حسبي}}

{{ب|إني امرؤ ذو مرة و عصب|و لست بالخوار عند النكب‏}}

{{ب|إني زعيم لك أم وهب|بالطعن فيهم مقدما و الضرب‏}}

{{م|ضرب غلام مؤمن بالرّب‏}}{{پایان شعر}}

<small>{{وسط چین}}اگر مرا نمی‌شناسید، من پسر کلب و از دودمان علیم هستم و این افتخار مرا بس است.{{سخ}}من دلیرمردی پرتوانم و هنگام مصیبت خوار و زبون نیستم.{{سخ}}ای امّ‌وهب! من عهده‌دار می‌شوم که با نیزه و شمشیر با آنان بجنگم؛{{سخ}}ضربه زدن بنده‌ای که به پروردگار ایمان دارد.<ref>انساب الاشراف، ج۳، ص۱۹۰؛ نهایة الارب، نویری، ج۲۰، ص۴۴۷</ref>{{پایان}}</small>

در این هنگام همسرش ام‌وهب عمودی برداشت و به سوی او رفت. عبدالله می‌خواست او را به سوی خیمه برگرداند ولی او لباس شوهرش را گرفته بود و می‌گفت: تو را رها نمی‌کنم تا همراه تو به شهادت برسم. در این هنگام امام حسین (ع) او را صدا زد و فرمود: '''«خدا از جانب اهل بیت به شما جزای خیر دهد. برگرد (خدا تو را رحمت کند) و نزد زنان بنشین که جنگیدن بر زنان واجب نیست.»'''

{{ستون-شروع|4}}

{{پانویس2}}

 

*تاريخ الأمم و الملوك‏، محمد بن جرير طبرى‏، دار التراث‏، بيروت‏، دوم، 1387 ق‏.

* نهاية الأرب في فنون الأدب‏، نويرى‏، دار الكتب و الوثائق القومية، قاهره‏،اول، 1423 ق‏.