تجوید: تفاوت میان نسخه‌ها

علم تجوید، در مجموعۀ علوم قرآنی و فنون عربیت جای داشته و از آغاز با مطالعات آوا‌شناسی زبان عربی همراه بوده و مسائل و مباحث آن همواره با علم وقف و ابتدا، علم الاداء و علم قرائات هم‌پوشانی داشته است.

تجوید در لغت به معنای تحسین، زیباسازی، نیکو گفتن، سالم و بی‌عیب گردانیدن است <ref> المفردات، راغب اصفهانی؛ جوهری، الصحاح؛ ابن منظور، الاصوات اللغویة؛ مرتضی زبیدی،تاج العروس، ۱۴۱۴ق، ذیل «جود» </ref> تجوید برگرفته از جَوْدَت (نیکویی) و جَیِّد (نیکو) متضاد رَدِیّ (وازده و نامرغوب) که در اصطلاح نیز نزدیک به همین معنا گرفته شده است. <ref> نک‌: بستانی، ۱۳۴؛ قمحاوی، ۹ </ref>

در اصطلاح، عبارت است از تلفظ حروف [[عربی]] از جای خود، به گونه‌ای که حق صفات هر حرف و نیز احکام آن بخوبی اداء و رعایت شود. <ref> قاری، المنح الفکریة، ص ۲۱ </ref> هدف از علم تجوید توانا ساختن قاری بر تلاوت زیبا و استوار و تلفظ فصیح حروف قرآن کریم و حفظ زبان از اشتباه در خواندن کتاب الهی است. ابن جزری (متوفی ۸۳۳) در التمهید فی علم التجوید <ref>ابن جزری، التمهید، ص ۴۷ </ref> تجوید را زیور تلاوت و زینت قرائت می‌داند.

==جستارهای وابسته==

* [[علم قرائت|قرائت]]