Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor
۳٬۳۲۷
ویرایش
غناء: تفاوت میان نسخه‌ها
جز
←نظرات فقهای معاصر
P.motahari (بحث | مشارکتها) |
P.motahari (بحث | مشارکتها) جز (←نظرات فقهای معاصر) |
||
| خط ۲۸: | خط ۲۸: | ||
برخی عنوان کرده‌اند با توجه به اینکه فتوای مشهور فقهای قبل از [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب اسلامی]] حرمت موسیقی بود، وقتی [[صدا و سیما]] به دست متدینین افتاد آنها تلاش کردند که کل موسیقی را از [[رادیو]] و [[تلویزیون]] حذف کنند اما [[سید محمد حسینی بهشتی|شهید بهشتی]] تلاش‌هایی برای اجازه استفاده حداقلی موسیقی در رادیو و تلویزیون را گرفت.<ref>قیدرلو، جانقربان، «مقدماتی در باب سیاست گذاری موسیقی در جمهوری اسلامی ایران ارائه راهکارهای مناسب برای تحقق سیاست ها»، ص۱۴۹.</ref> فتوای [[سید روح الله موسوی خمینی|امام خمینی]] مبنی بر [[حلال|حلیت]] موسیقی غیر لهوی بعد از مرثیه شهید مطهری عملا فتح بابی برای ورود موسیقی به حوزه سیاستگذاری جمهوری اسلامی بود. ایشان در این فتوا عنوان کردند که سرودهایی که دارای فایده بوده و مهیج برای [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب]] و جنگ است اشکال ندارد<ref>ایرانی، هشت گفتار پیرامون حقیقت موسیقی غنایی، ۱۳۷۶ش، ص۱۱۵.</ref>. در واقع این فتوا بود که باعث شد مراکزی چون [[حوزه هنری سازمان تبلیغات]]، مرکز موسیقی [[وزارت ارشاد]]، مرکز موسیقی رادیو و تلویزیون ملی ایران شروع به کار کردند و تلاش کردند موسیقی‌هایی با محور موسیقی سنتی، عرفانی، انقلابی، نظامی، مناسبتی تولید کنند.<ref>قیدرلو، جانقربان، «مقدماتی در باب سیاستگذاری موسیقی در جمهوری اسلامی ایران ارائه راهکارهای مناسب برای تحقق سیاست ها»، ص۱۵۰.</ref> | برخی عنوان کرده‌اند با توجه به اینکه فتوای مشهور فقهای قبل از [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب اسلامی]] حرمت موسیقی بود، وقتی [[صدا و سیما]] به دست متدینین افتاد آنها تلاش کردند که کل موسیقی را از [[رادیو]] و [[تلویزیون]] حذف کنند اما [[سید محمد حسینی بهشتی|شهید بهشتی]] تلاش‌هایی برای اجازه استفاده حداقلی موسیقی در رادیو و تلویزیون را گرفت.<ref>قیدرلو، جانقربان، «مقدماتی در باب سیاست گذاری موسیقی در جمهوری اسلامی ایران ارائه راهکارهای مناسب برای تحقق سیاست ها»، ص۱۴۹.</ref> فتوای [[سید روح الله موسوی خمینی|امام خمینی]] مبنی بر [[حلال|حلیت]] موسیقی غیر لهوی بعد از مرثیه شهید مطهری عملا فتح بابی برای ورود موسیقی به حوزه سیاستگذاری جمهوری اسلامی بود. ایشان در این فتوا عنوان کردند که سرودهایی که دارای فایده بوده و مهیج برای [[انقلاب اسلامی ایران|انقلاب]] و جنگ است اشکال ندارد<ref>ایرانی، هشت گفتار پیرامون حقیقت موسیقی غنایی، ۱۳۷۶ش، ص۱۱۵.</ref>. در واقع این فتوا بود که باعث شد مراکزی چون [[حوزه هنری سازمان تبلیغات]]، مرکز موسیقی [[وزارت ارشاد]]، مرکز موسیقی رادیو و تلویزیون ملی ایران شروع به کار کردند و تلاش کردند موسیقی‌هایی با محور موسیقی سنتی، عرفانی، انقلابی، نظامی، مناسبتی تولید کنند.<ref>قیدرلو، جانقربان، «مقدماتی در باب سیاستگذاری موسیقی در جمهوری اسلامی ایران ارائه راهکارهای مناسب برای تحقق سیاست ها»، ص۱۵۰.</ref> | ||
== | ==فتواهای فقیهان معاصر== | ||
بیشتر | بیشتر فقهیانِ امروز، همچون [[سید علی حسینی خامنه‌ای|آیت‌الله خامنه‌ای]]، [[میرزا جواد تبریزی|آیت‌الله تبریزی]]، [[محمد فاضل لنکرانی|آیت‌الله فاضل]] و [[ناصر مکارم شیرازی|آیت‌الله مکارم]]، بین غنا و موسیقی تفاوت قائل شده‌اند و غنا را خوانندگی [[طرب]] و متناسب مجالس [[لهو]] و [[لعب]] یا عیش‌ونوش و موسیقی را نوازندگیِ طرب و متناسب با مجالس عیش و نوش دانسته‌اند. بنابراین انجام دادن و شنیدن آن را حرام می‌دانند. | ||
بر این | بر این اساس، بیشترشان غنایی را که طرب و متناسب با مجالس لهوولعب نباشد حلال عنوان کرده‌اند. از این میان، آیت‌الله تبریزی فتوا داده است بنا بر [[احتیاط واجب]] باید از مطلق خواندنی که با [[ترجیع]] صوت (چهچه) است، گرچه با مضمون باطل نباشد اجتناب کرد. <ref>محمودی، مسائل جدید از دیدگاه علما و مراجع تقلید، ۱۳۸۵ش، ج۱، ص۴۸-۵۴.</ref> همچنین [[آیت‌الله لطف‌الله صافی گلپایگانی]] مطلق غنا و موسیقی را حرام می‌داند.<ref>محمودی، مسائل جدید از دیدگاه علما و مراجع تقلید، ۱۳۸۵ش، ج۳، ص۸۰.</ref> | ||
==رساله‌های مستقل فقها در مورد غناء== | ==رساله‌های مستقل فقها در مورد غناء== | ||