پرش به محتوا

عیب‌جویی: تفاوت میان نسخه‌ها

۵۵ بایت اضافه‌شده ،  ‏۵ دسامبر ۲۰۱۸
جز
imported>Shadiba
جز (.)
imported>Shadiba
خط ۲۰: خط ۲۰:


==سرانجام دنیوی و اخروی عیب‌جویی==
==سرانجام دنیوی و اخروی عیب‌جویی==
با تتبع در روایات روشن می‌شود که کسی که در پی عیب‌جویی و رسوا کردن [[مسلمان|مسلمانی]] باشد، بدترین و خبیث‌ترین مردم است.<ref>مجتبوی، علم اخلاق اسلامی، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۳۶۰.</ref> در [[احادیث]] با تعبیرهای گوناگون به پرهیز از عیب‌جویی و [[گناه|گناهان]] مرتبط با آن و نیز مشغول شدن به عیب‌يابی و عیب‌زدایی از خویش به جای دیدن عیوب دیگران، فراوان اشاره و تأکید شده است؛ از جمله:<ref>برای نمونه نگاه کنید به: کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۳۵۴ـ۳۶۰؛ مهدوی کنی، نقطه‌های آغاز در اخلاق عملی، ۱۳۸۹ش،ص۲۳۰ـ۲۳۶؛ مجتبوی، علم اخلاق اسلامی، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۳۶۱و۳۶۲.</ref>
با تتبع در روایات روشن می‌شود که کسی که در پی عیب‌جویی و رسوا کردن [[مسلمان|مسلمانی]] باشد، بدترین و خبیث‌ترین مردم است.<ref>مجتبوی، علم اخلاق اسلامی، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۳۶۰.</ref> در [[احادیث]] با تعبیرهای گوناگون به پرهیز از عیب‌جویی و [[گناه|گناهان]] مرتبط با آن، مشغول شدن به عیب‌يابی و عیب‌زدایی از خویش به جای دیدن عیوب دیگران و پیامدهای دنیوی و [[آخرت|اخروی]] آن، فراوان اشاره و تأکید شده است؛ از جمله:<ref>برای نمونه نگاه کنید به: کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۳۵۴ـ۳۶۰؛ مهدوی کنی، نقطه‌های آغاز در اخلاق عملی، ۱۳۸۹ش،ص۲۳۰ـ۲۳۶؛ مجتبوی، علم اخلاق اسلامی، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۳۶۱و۳۶۲.</ref>
*اگر هدف از عیب‌جویی، رسوا کردن مردم باشد، خداوند این فرد را رسوا و عیوبش را آشکار می‌کند؛ هرچند پنهانی و در خانه خودش مرتکب آن شده باشد.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۳۵۵.</ref>
*اگر هدف از عیب‌جویی، رسوا کردن مردم باشد، خداوند این فرد را رسوا و عیوبش را آشکار می‌کند؛ هرچند پنهانی و در خانه خودش مرتکب آن شده باشد.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۳۵۵.</ref>
*از چیزهایی که انسان را به مرز [[کفر]] نزدیک می‌کند این است که با نام [[دین]] با کسی طرح دوستی بریزد و لغزش‌هایش را به خاطر بسپارد تا روزی او را رسوا کند.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۳۵۵.</ref>
*از چیزهایی که انسان را به مرز [[کفر]] نزدیک می‌کند این است که با نام [[دین]] با کسی طرح دوستی بریزد و لغزش‌هایش را به خاطر بسپارد تا روزی او را رسوا کند.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۳۵۵.</ref>
کاربر ناشناس