عیب‌جویی: تفاوت میان نسخه‌ها

[[علامه طباطبایی]] در تفسیر این [[آیات]]، در تفاوت غیبت و تجسس می‌گوید غیبت آشکارسازی عیب کسی برای دیگران است (چه خودش این عیب را دیده یا از دیگران باخبر شده است) و تجسس به دست آوردن و آگاهی یافتن بر عیب دیگری از طریق کنجکاوی و تفحص در امور و کارهایش است. وی می‌افزاید بعید نیست که تعلیل و تشبیه به «خوردن گوشت برادر مرده» برای هر دو مورد غیبت و تجسس باشد.<ref>علامه طباطبایی، المیزان، ۱۴۱۷ق، ج۱۸، ص۳۲۵. در ترجمه این تفسیر آمده است که غیبت و تجسس در عیب‌جویی مشترکند (موسوی همدانی، ترجمه تفسیر المیزان، ۱۳۷۴ش، ج۱۸، ص۴۸۶).</ref>

با تتبع در روایات روشن می‌شود که کسی که در پی عیب‌جویی و رسوا کردن [[مسلمان|مسلمانی]] باشد، بدترین و خبیث‌ترین مردم است.<ref>مجتبوی، علم اخلاق اسلامی، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۳۶۰.</ref> در [[احادیث]] با تعبیرهای گوناگون به پرهیز از عیب‌جویی و [[گناه|گناهان]] مرتبط با آن و نیز مشغول شدن به عیب‌يابی و عیب‌زدایی از خویش به جای دیدن عیوب دیگران، فراوان اشاره و تأکید شده است؛ از جمله:<ref>برای نمونه نگاه کنید به: کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۳۵۴ـ۳۶۰؛ مهدوی کنی، نقطه‌های آغاز در اخلاق عملی، ۱۳۸۹ش،ص۲۳۰ـ۲۳۶؛ مجتبوی، علم اخلاق اسلامی، ۱۳۷۹ش، ج۲، ص۳۶۱و۳۶۲.</ref>

*اگر هدف از عیب‌جویی، رسوا کردن مردم باشد، خداوند این فرد را رسوا و عیوبش را آشکار می‌کند؛ هرچند پنهانی و در خانه خودش مرتکب آن شده باشد.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۲، ص۳۵۵.</ref>