سهل بن سعد ساعدی: تفاوت میان نسخه‌ها

سهل بن سعد بن مالك بن خالد بن ثعلبة بن حارثة بن عمرو بن الخزرج بن ساعدة بن كعب بن الخزرج الأنصاري الساعدي‏، از [[صحابه]] [[رسول خدا(ص)]] و از طایفه [[بنی ساعده|بنی‌ساعده]] بود که هنگام رحلت پیامبر اکرم(ص) ۱۵ سال داشت. گفته شده نامش حزن بود و پیامبر(ص) او را سهل نامید.<ref> ابن اثیر، اسدالغابه، ج۲، ص۳۲۰.</ref> کنیه‌ وی را ابوالعباس و ابویحیی گفته اند.<ref>ابن اثیر، اسدالغابه، ج۲، ص۳۲۰.</ref>  

[[شیخ طوسی]] او را از یاران امام علی(ع) نیز می‌داند.<ref>طوسی، رجال، ص۶۶.</ref>

دو [[بیعت]] با پیامبر(ص)، [[نماز]] گزاردن به دو [[قبله]] و همچنین تمجید پیامبر(ص) از وی را از جمله فضایل او دانسته‌اند.<ref> مفید، الجمل، ص۱۰۶.</ref> وی خدمتگزار و ملازم همیشگی پیامبر(ص) بود و بدین جهت روایات زیادی از پیامبر اکرم(ص) نقل کرده است.<ref> ابن سعد، ج۲، ص۳۵۷.</ref> خواهرانش نائله و عمره از زنانی بودند که در [[مدینه]] با پیامبر اکرم(ص) بیعت کردند.<ref> ابن سعد، ج۸، ص۳۷۸.</ref>

 

او در هنگام جنگ [[جنگ تبوک]] سن کمی داشت و در این جنگ حاضر شد وی می‌گوید:

:«اگر مرا قبول ندارید، افرادی در میان شما هستند از [[جابر بن عبدالله انصاری]]، [[زید بن ارقم]]، و سهل بن سعد ساعدی ... سخن رسول خدا(ص) را درباره من بپرسید».<ref> مفید، الارشاد، ج‌۲، ص۹۷؛ طبری، تاریخ، ج5، ص425؛ مجلسی، بحارالانوار، ج۴۵، ص۵.</ref>

در سال ۷۴ق سعد از سوی حجاج احضار شد و حجاج او را به خاطر عدم حمایتشان از [[عثمان]] مؤاخذه کرد. حجاج برای تحقیر کردن گروهی از صحابه رسول خدا مانند سعد، جابر بن عبدالله، انس بن مالک، دستور داد تا گردن آنها را با سرب داغ کردند.<ref>یعقوبی، ج2، ص272.</ref>

سعد، در سال ۸۸ یا ۹۱ق درگذشت و هنگام مرگ ۹۶ یا ۹۹ سال داشت.<ref> ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۲، ص۶۶۵؛ دینوری، اخبارالطوال، ص۳۷۰؛ ابن اثیر، الکامل، ج۴، ص۵۳۴؛ ابن اثیر، اسدالغابه، ج۲، ص۳۲۰؛ ابن جوزی،المنتظم، ج۶، ص۳۰۲.</ref> البته درباره سال وفات سعد اقوال دیگری نیز وجود دارد.<ref> ابن قتیبه، المعارف، ص۳۴۱؛ دینوری، اخبارالطوال، ص۳۷۰.</ref> او را آخرین صحابه‌ای دانسته‌اند که در [[مدینه]] درگذشت.<ref> ابن اثیر، اسدالغابه، ج۲، ص۳۲۰؛ دینوری، اخبارالطوال، ص۳۷۰؛ ابن عبدالبر، الاستیعاب، ج۲، ص۶۶۵.</ref> از او نقل شده است که اگر من بمیرم دیگر از کسی نمی شنوید که بگوید: قال رسول الله(ص)<ref>ابن اثیر، اسدالغابه، ج۲، ص۳۲۰.</ref>