آیه توبه: تفاوت میان نسخه‌ها

|سپس آدم از پروردگارش كلماتى را دريافت نمود؛ و [خدا] بر او ببخشود؛ آرى، او[ست كه‌] توبه‌پذيرِ مهربان است.<ref>سوره بقره، آیه ۳۷.</ref>}}

==محتوا==

خداوند در این آیه یادآور می‌شود که [[توبه]] را به آدم تلقین کرده است. تلقین به معنای آموزش طریقه توبه است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱، ص۱۳۳.</ref> به اعتقاد [[علامه طباطبایی]] در [[تفسیر المیزان]]، از آنجا که خداوند به [[حضرت آدم]] توبه را آموزش داد، از این رو توبه از دو جهت لحاظ می‌شود؛ توبه‌ای که از جانب [[خدا|خداوند]] است که پذیرنده توبه است و توبه‌ای که از جانب انسان است که درخواست کننده توبه است.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، ج۱، ص۱۳۳.</ref> بنابراین توبه گاهی به معنای بازگشت از [[گناه]] است و آن در صورتی است که توبه به شخص گناه‌کار نسبت داده شود؛ و گاهی نیز به معنای بازگشت به رحمت است و آن در صورتی است که توبه به خداوند نسبت داده شود، یعنی رحمتی را که خداوند از بنده به خاطر گناه از او سلب کرده بود، به خاطر توبه‌اش به او باز می‌گرداند. به همین جهت در انتهای [[آیه]] خداوند درباره خود، واژه «توّاب» (بسیار بازگشت کننده به رحمت) به کار برده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۱۹۶.</ref>