انگشتر سلیمان: تفاوت میان نسخه‌ها

در روایتی از [[امام رضا(ع)]]، نقل شده است که روی انگشتر [[حضرت سلیمان(ع)]]، چنین نوشته شده است: «منزه است خداوندی که جنیان را به کلمات خود لجام کرد.»<ref>شیخ صدوق، عیون اخبار الرضا، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۶۰.</ref> همچنین در کتاب [[ینابیع المودة لذوی القربی (کتاب)|ینابیع المودة]]، آمده است که نقش انگشتر سلیمان، [[اسم اعظم]] و مرکب از [[حروف مقطعه]] اوائل [[سوره‌های قرآن]] است.<ref>قندوزی، ینابیع الموده، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، ج۳، باب ۹۷، ص۵۴.</ref> ابن عساکر، نقش انگشتر مذکور را «لا اله الا اللّه وحده لاشریک له محمد رسول الله» دانسته است.<ref>ابن عساکر، تاریخ مدینة دمشق، ۱۴۱۵ق، ج۲۲، ص۲۴۵.</ref>

#از [[امام صادق(ع)]] نقل شده که خدا پادشاهی [[سلیمان]] را در انگشترش قرار داده بود. هنگامی که آن را در دست می‌کرد، جن و انس و شیاطین و همه پرندگان و وحشیان نزد او حاضر می‌شدند، و از او اطاعت می‌کردند.<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۱۳۹۰ق، ج۱۴، ص۹۹.</ref>

# این انگشتر جزء [[مواریث نبوت]] است که نزد [[امامان معصوم]] بوده و گاهی برای حقانیت [[امامت]] خود به آن احتجاج می‌کردند. [[حسین بن موسی بن جعفر]] می‌گوید: روزی در دست [[امام رضا(ع)]] انگشتری از نقره دیدم که باریک و نازک شده بود. گفتم: شخصی مثل شما چنین انگشتری می‌پوشد؟ گفت: این، انگشتری [[سلیمان|سلیمان بن داود]] است.<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۱۳۹۰ق، ج۲۶، ص ۲۲۲.</ref>

# الآن نزد [[حضرت مهدی(عج)]]است و به هنگام [[ظهور امام زمان (عج)|ظهور]] نمایان می‌شود.<ref>مجلسی، بحار الانوار، ۱۳۹۰ق، ج۵۲، ص۱۹۴؛ ابن ماجة، سنن، داراحیاءالتراث العربی، ج۲، ب ۳۱، ص۱۳۵۱، ح۴۰۶۶؛ ترمذی، سنن، ۱۴۰۳ق، ج۵، ص۲۱.</ref> و [[امام معصوم]] با آن [[کافران]] و مؤمنان واقعی را تشخیص و جدا می‌سازد.{{مدرک}}

*ابن شهرآشوب، مناقب آل ابی طالب، تحقیق لجنة من اساتذة النجف الاشرف، نجف، مطبعة الحیدریه، ۱۳۷۶ق.

*ابن عساکر، ابوالقاسم علی بن حسن، تاریخ مدینة دمشق الکبیر، تحقیق علی شیری، بیروت، دارالفکر، ۱۴۱۵ق.

*ابن ماجه،ابوعبدالله محمد بن یزید قزوینی، سنن، تحقیق محمد فؤاد عبدالباقی، داراحیاءالتراث العربی، بی‌تا.

*ترمذی، محمد بن عیسی بن سوره، سنن، تصحیح عبدالرّحمن محمد عثمان، بیروت، دارالفکر، ۱۴۰۳ق.

*شیخ صدوق، محمد بن علی بن بابویه قمی، عیون اخبار الرضا، بیروت، داراحیاء التراث العربی، ۱۴۰۴ق.

*صفار،ابوجعفر محمد بن الحسن، بصائر الدرجات، تهران، مؤسسة الأعلمی، ۱۳۶۲.

*قندوزی، سلیمان حنفی، ینابیع الموده، بیروت، مؤسسة الأعلمی للمطبوعات، [بی تا].

*مجلسی، محمد باقر، بحارالأنوار، تهران، دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۹۰ق.

*هیثمی، نورالدین علی بن ابی‌بکر، مجمع الزوائد و منبع الفوائد، بیروت، دارالکتب العلمیه، ۱۴۰۸ق.