سید عبدالهادی شیرازی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سید عبدالهادی شیرازی''' ([[سال ۱۳۰۵ هجری قمری|۱۳۰۵]]-[[سال ۱۳۸۲ هجری قمری|۱۳۸۲]]ق) [[فقیه]]، [[اصول فقه|اصولی]] و [[مرجع تقلید]] [[شیعیان]] در قرن چهاردهم [[هجری قمری|هجری]] بود. وی پس از درگذشت [[سید ابوالحسن اصفهانی]] [[مرجعیت]] را عهده‌دار شد. شیرازی در دوره عبدالکریم قاسم حاکم [[عراق]] در مقابله با تبلیغات حزب بعث، فتوای ضد کمونیستی صادر کرد.

سید عبدالهادی شیرازی، فرزند سید اسماعیل شیرازی در سال (۱۳۰۵ه‍.ق.) در [[سامرا]] بدنیا آمد. در همان سال پدرش درگذشت. سرپرستی او را [[سید محمد حسن شیرازی]] که پسر عموی پدرش بود، بر عهده گرفت. سالها به [[نجف]] رفت و در درس [[آخوند خراسانی]] و [[شیخ الشریعه اصفهانی]] شرکت کرد. سید عبدالهادی شیرازی پس از سالها اقامت در نجف به سامرا بازگشت و از آن پس همواره فقط در درس سید علی آقا فرزند میرزای بزرگ شیرازی، شرکت می‌کرد. تا زمانی که استاد دیگرش [[محمد تقی شیرازی]] رهبر انقلاب عراق در رابطه با انقلاب ضد انگلیسی [[عراق]] به [[کربلا]] مهاجرت کرد، او نیز با وی همراه شد و به [[کربلا]] رفت.

 

سید عبدالهادی شیرازی، در شهر [[سامرا|سامرا]] تحصیلات مقدماتی خویش را با برخی از فضلای این حوزه آغاز کرد. [[فقه]] و [[اصول]] را با میرزا علی آقا (فرزند میرزای شیرازی) و میرزا محمدتقی شیرازی به پایان برد. در سال ۱۳۲۶ ه ق. رهسپار نجف اشرف گردید و درس خارج فقه و اصول را در درس [[آخوند خراسانی|محمدکاظم خراسانی]] و [[شیخ الشریعة اصفهانی|شیخ الشریعه اصفهانی]]، شرکت کرد. فلسفه و حکمت را در درس حکیم الهی، [[محمدباقر اصتهباناتی]] شیرازی و درس اخلاق را از شیخ [[رضا تبریزی]] آموخت.<ref>گلشن ابرار، ج۴، ص۴۳۷.</ref>

 

*[[میرزا علی شیرازی|میرزا علی شیرازی]].

*[[محمدتقی شیرازی|میرزا محمدتقی شیرازی]].

*[[آخوند خراسانی|آخوند محمدکاظم خراسانی]].

*[[شیخ الشریعه اصفهانی|شیخ الشریعه اصفهانی]].

*میرزا [[محمدباقر استهباناتی شیرازی]].<ref>گلشن ابرار، ج ۴،ص ۴۳۸.</ref><ref>دوانی، علی، مفاخر شیعه، ج یازده، ص ۳۱۰.</ref>

وی ازاساتیدی چون شیخ الشریعه اصفهانی، سید مهدی آل حیدر کاظمی، سید علی آقا شیرازی، علی یزدی نجفی، [[شیخ عباس قمی|شیخ عباس قمی]] اجازه نقل روایت داشت.<ref>گلشن ابرار،جلد ۴، ص۴۳۸.</ref>

سید عبدالهادی در [[مسجد شیخ انصاری]] در [[نجف]] [[نماز جماعت]] اقامه می‌کرد. در سال ۱۳۶۵ ه‍.ق. [[مرجع تقلید]] شیعیان [[سید ابوالحسن اصفهانی|سید ابوالحسن اصفهانی]] درگذشت و [[مرجعیت]] پس از وی را [[حاج آقا حسین قمی|حاج آقا حسین قمی]] در سال ۱۳۶۶ ه ق. عهده‌دار گردید، برخی از خواص علمای حوزه نجف، سید عبدالهادی شیرازی را جهت تصدی این امر شایسته‌تر دانسته و از ایشان می‌خواستند، این منصب دینی و مهم را به عهده بگیرند. وی با اکراه، این مسئولیت بزرگ را پذیرفت و رساله وی منتشر شد.<ref> الطهرانی، آقا بزرگ؛ نقباء البشر فی قرن الرابع عشر/ مشهد، دارالمرتضی، ۱۴۰۴ ق، قسم الثالث من الجزء الاول، ۱۲۵۳و۱۲۵۴، [http://farsi.al-shia.org/%D8%A2%DB%8C%D8%AA-%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87-%D8%A7%D9%84%D8%B9%D8%B8%D9%85%DB%8C-%D8%B3%D9%8A%D9%91%D8%AF-%D8%B9%D8%A8%D8%AF%D8%A7%D9%84%D9%87%D8%A7%D8%AF%D9%8A-%D8%B4%D9%8A%D8%B1%D8%A7%D8%B2%D9%8A/ بنقل از الشیعه].</ref><ref>گلشن ابرار، ج۴، ص۴۴۰.</ref>

وی از مراجع تقلیدی بود که مخالف حکومت و سلطه جابرانه حزب کمونیست عراق بود. در سال ۱۳۷۹ ه‍.ق. [[سید محسن حکیم]] و سید عبدالهادی شیرازی [[فتوا]] به گمراهی حزب کمونیست دادند. فتوای سید عبدالهادی شیرازی، در تاریخ [[هشتم شوال]] ۱۳۷۹ ق. صادر شد و متن آن این بود: «الشیوعیةُ ضلالٌ و إلحادٌ فلایَجوزُ الإنتماءُ إلیها».<ref>حرزالدین، معارف الرجال، ج۲، ص۷۸.</ref> کمونیسم، گمراهی و بی‌ایمانی است پس گرایش به آن، جایز نیست.

سید عبدالهادی شیرازی در سال ۱۳۶۹ه‍.ق. بر اثر بیماری از هر دو چشم نابینا شد. چون معالجات در [[عراق]] نتیجه‌ای در پی نداشت، او را به [[تهران]] آوردند. وی در [[بیمارستان فیروز آبادی]] تهران مدتی به معالجه چشمان خود ادامه داد اما معالجه سودبخش واقع نشد و وی بینایی خود را بدست نیاورد. ولی با همین حال به زیارت [[امام رضا(ع)]] و [[حضرت معصومه(س)]] رفت و با علما و بزرگان دو [[حوزه علمیه مشهد|حوزه مشهد]] و [[حوزه علمیه قم در دوره معاصر|قم]] بخصوص با [[سید حسین طباطبایی بروجردی|آیت الله بروجردی]] دیدار داشت. سپس به نجف بازگشت و به درس و بحث و [[امامت جماعت]] خویش ادامه داد حتی جواب [[استفتائات]] را نیز می‌داد. به این صورت که استفتائات را برای او می‌خواندند و وی شخصاً جواب آن را بیان می‌کرد.

وی برای بار دوم جهت معالجه چشم خود به [[ایران]] آمد که باز هم نتیجه‌ای حاصل نشد و به [[نجف]] بازگشت. وی به‌اندازه توان خود به مسؤلیت‌های شرعی خود و خدمت به اسلام و مسلمین ادامه داد تا اینکه در سال ۱۳۸۰ ه‍.ق. که آیت الله بروجردی رحلت کرد، بسیاری از مقلدین وی به صف مقلدین آیت الله شیرازی پیوستند و بدین سان دایره [[مرجعیت]] او توسعه پیدا کرد.<ref> الطهرانی، آقا بزرگ؛ نقباء البشر فی قرن الرابع عشر/ مشهد، دارالمرتضی، ۱۴۰۴ ق، قسم الثالث من الجزء الاول، ۱۲۵۳و۱۲۵۴. [http://farsi.al-shia.org/%D8%A2%DB%8C%D8%AA-%D8%A7%D9%84%D9%84%D9%87-%D8%A7%D9%84%D8%B9%D8%B8%D9%85%DB%8C-%D8%B3%D9%8A%D9%91%D8%AF-%D8%B9%D8%A8%D8%AF%D8%A7%D9%84%D9%87%D8%A7%D8%AF%D9%8A-%D8%B4%D9%8A%D8%B1%D8%A7%D8%B2%D9%8A/ بنقل از الشیعه].</ref>

<ref>دوانی، علی، مفاخر شیعه، ج یازده، ص ۳۱۱.</ref>

سید عبدالهادی شیرازی در عصر [[جمعه]] [[۱۰ صفر]] ۱۳۸۲ق. در [[کوفه]] بر اثر بیماری تب درگذشت و در [[حرم امیرالمومنین]] در [[نجف]] به خاک سپرده شد.<ref>گلشن ابرار، ج۴، ص۴۴۵.</ref>