بیداء: تفاوت میان نسخه‌ها

بیداء (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۷ ژوئیهٔ ۲۰۲۱، ساعت ۱۶:۳۷

۸۴ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۷ ژوئیهٔ ۲۰۲۱

جز

ویرایش صوری مدخل

دیداریویکی‌متن

P.motahari

Automoderated users، confirmed، protected، templateeditor

۲٬۵۷۹

ویرایش

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
 {{درباره ۲|مکانی به نام بیداء|آشنایی با واقعه فرورفتن لشکر سفیانی در این مکان مدخلِ|خسف بیداء|}}
-'''بَیداء'''یا '''ذات‌ُالجَیش''' مکانی در میان [[مکه]] و [[مدینه]] که در [[آخرالزمان]] لشکر [[خروج سفیانی|سفیانی]] در آنجا از بین می‌رود. بنا بر روایات سپاه سفیانی برای جنگ با [[امام مهدی(ع)]] راهی مکه می‌شود و در این مکان به صورت معجزه‌آسا در زمین فرو می‌رود.
+'''بَیداء'''یا '''ذات‌ُالجَیش''' مکانی میان [[مکه]] و [[مدینه]] که در [[آخرالزمان]] لشکر [[خروج سفیانی|سفیانی]] در آنجا از بین می‌رود. بنا بر روایات، سپاه سفیانی برای جنگ با [[امام مهدی(ع)]] راهی مکه می‌شود و در این مکان به صورت معجزه‌آسا در زمین فرو می‌رود.
 فقیهان شیعه نمازخواندن در این مکان را [[مکروه]] می‌دانند. همچنین از نظر آنان، حاجیانی که سواره از مدینه به مکه می‌روند، بهتر است تا بیداء [[تلبیه]] (لبیک گفتن) را به تأخیر بیندازند.
-== موقعیت و جایگاه==
-بیداء در روایات به مکانی میان مکه و مدینه اشاره دارد<ref>ابن اثیر، النهایة، ۱۳۹۹ق، ج۱، ص۱۷۱؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ۱۹۹۵م، ج۱، ص۵۲۳.</ref> به گفته [[ابن ادریس حلی]] فاصله آن تا [[مسجد شجره|ذوالحُلَیفه]] (میقات اهل مدینه) حدود سه فرسخ است.<ref>ابن ادریس، السرائر، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۲۶۵.</ref> این واژه در لغت به معنای بیابانی است که در آن چیزی (آب و گیاه) وجود ندارد.<ref>ابن اثیر، النهایة، ۱۳۹۹ق، ج۱، ص۱۷۱.</ref>
+== موقعیت مکانی و جایگاه مسئله==
+بیداء در روایات به مکانی میان مکه و مدینه اشاره دارد.<ref>ابن اثیر، النهایة، ۱۳۹۹ق، ج۱، ص۱۷۱؛ یاقوت حموی، معجم البلدان، ۱۹۹۵م، ج۱، ص۵۲۳.</ref> به‌گفته [[ابن ادریس حلی]]، فاصله آن تا [[مسجد شجره|ذوالحُلَیفه]] (میقات اهل مدینه)، حدود سه فرسخ است.<ref>ابن ادریس، السرائر، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۲۶۵.</ref> این واژه در لغت به معنای بیابانی است که در آن چیزی (آب و گیاه) وجود ندارد.<ref>ابن اثیر، النهایة، ۱۳۹۹ق، ج۱، ص۱۷۱.</ref>
 از این اصطلاح در باب [[علائم ظهور]] کتاب‌های حدیثی<ref>نعمانی، الغیبة، ۱۳۹۷ق، ص۲۵۷، ح۱۵.</ref> و باب‌های [[نماز]]<ref>برای نمونه نگاه کنید به ابن ادریس، السرائر، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۲۶۵؛ نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۸، ص۳۴۹.</ref> و [[حج]]<ref>برای نمونه نگاه کنید، نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۱۸، ص۲۷۸.</ref> کتاب‌های فقهی سخن گفته شده است.
 == خسف بیداء، نشانه ظهور==
 {{اصلی|خسف بیداء}}
-بنا بر روایات خسف بیداء که از [[علائم ظهور]] است<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۳۱۰؛ شیخ صدوق، کتاب الخصال، ۱۳۶۲ش، ج۱، ص۳۰۳، ح۸۲؛ نعمانی، الغیبة، ۱۳۹۷ق، ص۲۵۷، ح۱۵؛ صنعانی، المصنف، ۱۴۰۳ق، ج۱۱، ص۳۷۱، ح۲۰۷۶۹.</ref> در این مکان رخ می‎‌دهد. از این‌رو در برخی از روایات از آن با عنوان ذات‌الجیش نیز یاد شده است.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۹۰.</ref> خسف بیداء به فرورفتن لشکریان سفیانی که برای جنگ با [[امام مهدی(ع)]] عازم مکه شده‌اند در سرزمین بیداء اشاره دارد. در روایتی از [[امام باقر(ع)]] آمده است در [[آخرالزمان]]، وقتی سپاه [[سفیانی|سُفیانی]] وارد بیداء می‌شود، منادی از آسمان ندا می‌دهد: «ای دشت! آن قوم را نابود ساز»؛ سپس زمین، لشکر سفیانی را فرو برده و همگی به جز سه نفر از بین می‌روند.<ref> نعمانی، الغیبة، ۱۳۷۹ق، ص۲۸۰، ح۶۷.</ref>
+بنا بر روایات، خَسف بیداء که از [[علائم ظهور]] است،<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۳۱۰؛ شیخ صدوق، کتاب الخصال، ۱۳۶۲ش، ج۱، ص۳۰۳، ح۸۲؛ نعمانی، الغیبة، ۱۳۹۷ق، ص۲۵۷، ح۱۵؛ صنعانی، المصنف، ۱۴۰۳ق، ج۱۱، ص۳۷۱، ح۲۰۷۶۹.</ref> در این مکان رخ می‎‌دهد. از این رو در برخی از روایات، از آن با عنوان ذات‌الجیش نیز یاد شده است.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۹۰.</ref> خسف بیداء به فرورفتن لشکریان سفیانی که برای جنگ با [[امام مهدی(ع)]] عازم مکه شده‌اند در سرزمین بیداء اشاره دارد. در روایتی از [[امام باقر(ع)]] آمده است در [[آخرالزمان]]، وقتی سپاه [[سفیانی|سُفیانی]] وارد بیداء می‌شود، منادی از آسمان ندا می‌دهد: «ای دشت! آن قوم را نابود ساز»؛ سپس زمین، لشکر سفیانی را فرو برده و همگی به جز سه نفر از بین می‌روند.<ref> نعمانی، الغیبة، ۱۳۷۹ق، ص۲۸۰، ح۶۷.</ref>
 == احکام فقهی==
-درباره بیداء احکمی وجود دارد:
+درباره بیداء احکامی در کتاب‌های فقهی مطرح شده است:
-* مکروه بودن خواندن نماز: بر پایه روایاتی که در منابع فقهی نقل شده [[نماز]] خواندن در بیداء [[مکروه]] است.<ref>برای نمونه نگاه کنید به نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۸، ص۳۴۹.</ref> فقیهان علت این حکم را خسف (خسف سپاه سفیانی) در این مکان می‌دانند.<ref> ابن ادریس حلی، السرائر، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۲۶۵.</ref>
+* مکروه بودن خواندن نماز: بر پایه روایاتی که در منابع فقهی نقل شده، [[نماز]] خواندن در بیداء [[مکروه]] است.<ref>برای نمونه، نگاه کنید به نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۸، ص۳۴۹.</ref> فقیهان علت این حکم را خسف (خسف سپاه سفیانی) در این مکان می‌دانند.<ref> ابن ادریس حلی، السرائر، ۱۴۱۰ق، ج۱، ص۲۶۵.</ref>
+* به تأخیر انداختن تلبیه (لبیک گفتن): به فتوای برخی از فقیهان، بهتر است حاجی‌ای که از مدینه به حج می‌رود، [[تلبیه]] (لَبَّیكَ الّلهُمَّ لَبَّیكَ، لَبَّیكَ لاشَریكَ لَكَ لَبَّیكَ، إنَّ الْحَمْدَ وَ النِّعْمَةَ لَكَ وَالْمُلكَ، لاشَریكَ لَكَ لَبَّیكَ) را تا بیداء بر زبان جاری نکند.<ref> حکیم، مستمسک العروة الوثقی، ج۱۱، ص۴۱۱، مسأله۲۰.</ref> برخی این حکم را مختص به حاجی‌ای می‌دانند که که سواره به [[حج]] می‌رود.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۱۸، ص۲۷۸.</ref> به گفته [[صاحب جواهر]]، هنگامی که مَرکب حاجی به بیداء رسید، [[مستحب]] است که صدای تلبیه گفتن خود را بلند کند.<ref> نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۱۸، ص۲۷۸.</ref>
-* به تأخیر انداختن گفتن تلبیه: به فتوای برخی از فقیهان، بهتر است که حاجی‌ای که از مدینه به حج می‌رود گفتن [[تلبیه]] (لَبَّیكَ الّلهُمَّ لَبَّیكَ، لَبَّیكَ لاشَریكَ لَكَ لَبَّیكَ، إنَّ الْحَمْدَ وَ النِّعْمَةَ لَكَ وَالْمُلكَ، لاشَریكَ لَكَ لَبَّیكَ) را تا بیداء بر زبان جاری نکند.<ref> حکیم، مستمسک العروة الوثقی، ج۱۱، ص۴۱۱، مسأله۲۰.</ref> برخی این حکم را مختص به حاجی‌ای می‌دانند که که سواره به [[حج]] می‌رود.<ref>نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۱۸، ص۲۷۸.</ref> به گفته [[صاحب جواهر]] هنگامی که مرکب حاجی به بیداء رسید [[مستحب]] است که صدای تلبیه گفتن خود را بلند کند.<ref> نجفی، جواهر الکلام، ۱۳۶۲ش، ج۱۸، ص۲۷۸.</ref>
 == پانویس ==
 {{پانویس۲}}