عبدالجواد ادیب نیشابوری: تفاوت میان نسخه‌ها

| خویشاوندان سرشناس =

}}

'''عبدالجواد ادیب نیشابوری''' (۱۲۸۱-۱۳۴۴ق)(۱۲۴۳ـ۱۳۰۵ش)، ادیب، مدرس و شاعر دوره [[مشروطه]] و مقیم مشهد بود. او از یک چشم، نابینا بود و علاوه بر شعر و ادبیات فارسی در ادبیات عرب نیز مهارت داشت. او بیش از ۴۰ سال در [[حوزه علمیه مشهد]] تدریس کرد.از شاگردان او می‌توان به [[ملک الشعرای بهار]]، [[بدیع الزمان فروزانفر]]، [[ادیب طوسی]] اشاره کرد. دیوان اشعار ادیب، حاوی ۶ هزار بیت از شعرهای او است.

==زندگی==

او در روستای بجن‌گرد (بیژن‌گُرد) از توابع [[نیشابور]] زاده شد.<ref>ریاضی، دانشوران خراسان، ص۱۴۵، حاشیه؛ گرایلی، نیشابور شهر فیروزه، ص۳۸۶؛ نکـ: مرزآبادی، شرح حال و آثار و افکار و دیوان اشعار ادیب نیشابوری (رساله دکتری)، ص۴۴.</ref> ولادت او را در ۱۲۸۴ق<ref>اشراق، «ادیب نیشابوری»،، ص۲۳۴؛ دینشاه، سخنوران دوران پهلوی، ج۱، ص۵۰.</ref> و ۱۲۸۰ق<ref>مصاحبی، مدینه الادب، ج۱، ص۲.</ref> نوشته‌اند، اما چنان‌چه او خود گفته، سال تولدش ۱۲۸۱ق بوده است.<ref>نکـ: طبسی، «بزرگان عصر-ادیب نیشابوری»، ص۵۵.</ref> پدرش، کشاورزی تنگدست بود.<ref>نکـ: اشراق، «ادیب نیشابوری»،، ص۲۳۴؛ مرزآبادی، شرح حال و آثار و افکار و دیوان اشعار ادیب نیشابوری (رساله دکتری)، ص۴۵؛ قس: مصاحبی، مدینه الادب، ج۱، ص۲.</ref> عبدالجواد در ۴ سالگی به بیماری آبله مبتلا شد و بینایی یک چشم خود را از دست داد و برای چشم دیگر نیز بینایی اندکی ماند، از این رو، پدرش او را به مکتب نمی‌فرستاد. اما عبدالجواد با نمایاندن حافظه قوی و استعداد خود به پدر، او را بر آن داشت که فرزند را به مکتب بسپارد.<ref>نکـ: اشراق، «ادیب نیشابوری»، ص۲۳۵.</ref>

==تحصیلات==