سجیل: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سِجِّیل'''، به معنای سنگ‌گِل، جنس سنگ‌هایی بود که خدا  با آن [[قوم لوط]] و [[اصحاب فیل]] را عذاب کرد.

سِجِّیل، سه بار در قرآن به کار رفته است. یکبار در ماجرای [[اصحاب فیل]]<ref>سوره فیل، ۴ </ref>و دو بار در داستان [[قوم لوط]].<ref>هود ۸۲؛ حجر:۷۴</ref> مفسران آن را به معنای سنگ‌گل دانسته‌اند، که خدا با آن قوم لوط و اصحاب فیل را عذاب کرده است.<ref>طبرسی، ج۵، ص۲۸۲.</ref> علامه طباطبایی گفته است سجیل به معنای سنگ‌گِل و اصل آن فارسی بوده که بعدها وارد عربی شده است.<ref>طباطبایی، المیزان، ج۱۰، ص۳۴۴-۳۴۵.</ref> همچنین سجیل به معنای آتش، سنگ و گل با هم آمیخته شده دانسته‌اند. گفته شده اصل آن سجل به معنای کتاب بوده<ref>المیزان، ج۱۰، ص۳۴۴-۳۴۵.</ref> و در هر سنگی که [[ابابیل]] به سوی سپاهیان [[ابرهه]] می‌انداختند، نام یکی از اصحاب فیل نوشته بوده است.<ref> ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۲۰، ص۴۱۰.</ref>

سجیل با سجین به یک معنا نیز آمده‌اند.<ref>ابن منظور، لسان العرب، ج۱۱، ص۳۲۷؛‌ مجمع البیان، ج۵، ص۲۷۸.</ref>

ابوالفتوح رازی، حسین بن علی، روض الجنان و روح الجنان فی تفسیر القرآن، تحقیق: محمدجعفر یاحقی، محمدمهدی ناصح، بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی، مشهد، ۱۴۰۸ق.