ابابیل: تفاوت میان نسخه‌ها

'''ابابیل''' به معنای دسته دسته ویژگی پرندگانی است که [[اصحاب فیل]] را سنگباران کردند. درباره نوع، شکل و ویژگی‌های این پرندگان اختلاف است. آن‌ها سنگ‌هایی با منقار و چنگال‌های خود حمل کردند و بر سپاهیان [[ابرهه]] زدند. قرآن از سنگریزه‌های آن‌ها با نام [[سجیل]] یاد کرده است.

درباه نوع، شکل  و جزئیات مربوط به این پرندگان بین مفسران اختلاف است؛ بیشتر مفسران ابابیل را پرستو یا شبیه آن<ref>مکارم، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۷، ص۳۳۷؛ سبزواری نجفی، الجدید، ۱۴۰۶ق، ج۷، ص۴۱۸؛ ر. ک. فخر رازی، مفاتیح الغیب، ۱۴۲۰ق، ج۳۲، ص۲۹۳ با قیل از آن یاد کرده است.</ref>، برخی نیز خفاش یا از نوع دیگر پرندگان دانسته‌اند. گفته شده که کبوتران [[مکه]] از نوع آن‌ها هستند.<ref> آلوسی، روح المعانی، بیروت، ج۳۰، ص۲۳۶.</ref> طبری گفته رنگ پرندگان سفید یا سیاه و یا سبز، منقارشان زرد و چنگال‌های آن‌ها شبیه چنگال سگان بوده است.<ref>طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۳۰، ص۱۹۳.</ref> از [[امام باقر(ع)]] نقل شده که سر و چنگال‌هایی چون سر و چنگال درندگان داشتند که پیش از آن دیده نشده بود و پس از آن نیز دیده نشد.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۸۴.</ref> همچنین این مرغان به شکل زنبور عسل، سیاه سر، دراز گردن و سرخ منقار توصیف شده اند.<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۲۰، ص۴۱۰.</ref>

هنگامی که سپاهیان ابرهه خواستند [[کعبه]] را تخریب کنند، پرندگانی ظاهر شدند که سنگریزه‌هایی با خود داشتند. [[قرآن]] از سنگریزه‌هایی آن‌ها به [[سجیل|سِجّیل]] تعبیر کرده است.<ref>سوره فیل، آیه۴.</ref> گفته شده این پرندگان از دریا برخاسته بودند<ref>مکارم، تفسیر نمونه، ۱۳۷۴ش، ج۲۷، ص۳۳۷؛ طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۳۰، ص۱۹۳.</ref> و هر یک از آن‌ها سنگی با منقار و دو سنگ با چنگال‌های خود حمل می‌کرد.<ref>کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۸، ص۸۴؛ طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۳۰، ص۱۹۳.</ref> همچنین گفته شده سنگ‌ریزه‌ها بزرگتر از عدس و کوچکتر از نخود بود.<ref>طبری، جامع البیان، ۱۴۱۲ق، ج۳۰، ص۱۹۳. </ref> و بر هر سنگی نام یکی از اصحاب فیل نوشته شده بود<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۲۰، ص۴۱۰.</ref> آن‌ها هر سنگی را می‌انداختند، به هدف می‌خورد و بدن یکی از اصحاب فیل را سوراخ می‌کرد و از طرف دیگر آن بیرون می‌آمد.<ref>طبرسی، مجمع البیان، ۱۳۷۹ق، ج۵، ص۵۴۲؛‌ ابوالفتوح رازی، روض الجنان، ۱۴۰۸ق، ج۲۰، ص۴۱۰.</ref>