پرش به محتوا

خطبه بدون الف امام علی(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

جز
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (ویکی سازی)
جزبدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱۶: خط ۱۶:
  | مؤید روایی  =
  | مؤید روایی  =
}}
}}
'''خطبه بدون الف امام علی(ع)''' یا '''خطبه مُونِقَه''' سخنرانی‌ای از [[امام علی(ع)]] که در آن، حرف الف به کار نرفته است. این خطبه در جمع گروهی از [[صحابه|اصحاب پیامبر(ص)]] که درباره نقش حروف در کلام سخن می‌گفتند، به‌صورت فی‌البداهه توسط امام(ع) ایراد شد.
'''خطبه بدون الف امام علی(ع)''' یا '''خطبه مُونِقَه''' سخنرانی‌ای از [[امام علی(ع)]] که در آن، حرف الف به کار نرفته است. این خطبه در جمع گروهی از [[صحابه|اصحاب پیامبر(ص)]] که درباره نقش حروف در کلام سخن می‌گفتند، به‌صورت فی‌البداهه(بی‌درنگ) توسط امام(ع) ایراد شد.


متن خطبه در کتاب‌های [[بحار الانوار (کتاب)|بحارالانوار]] و [[منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه (خویی)|منهاج‌البراعه]] با اختلاف‌هایی نقل شده است. ستایش خدا، ذکر پاره‌ای از فضایل [[پیامبر(ص)]] و اهداف [[بعثت]] او، [[تقوا]] و تجسم مراحل سفر آخرت از مباحث مطرح‌شده در این خطبه است.  
متن خطبه در کتاب‌های [[بحار الانوار (کتاب)|بحارالانوار]] و [[منهاج البراعه فی شرح نهج البلاغه (خویی)|منهاج‌البراعه]] با اختلاف‌هایی نقل شده است. ستایش خدا، ذکر پاره‌ای از فضایل [[پیامبر(ص)]] و اهداف [[بعثت]] او، [[تقوا]] و تجسم مراحل سفر آخرت از مباحث مطرح‌شده در این خطبه است.  
خط ۵۹: خط ۵۹:
حَمِدْتُهُ حَمْدَ مُقِرٍّ بِرُبُوبِیتِهِ مُتَخَضِّعٍ لِعُبُودِیتِهِ مُتَنَصِّلٍ مِنْ خَطِیئَتِهِ مُعْتَرِفٍ بِتَوْحِیدِهِ مُسْتَعِیذٍ مِنْ وَعِیدِهِ مُؤَمِّلٍ مِنْ رَبِّهِ مَغْفِرَةً تُنْجِیهِ یوْمَ یشْغَلُ كُلٌّ عَنْ فَصِیلَتِهِ وَ بَنِیهِ.
حَمِدْتُهُ حَمْدَ مُقِرٍّ بِرُبُوبِیتِهِ مُتَخَضِّعٍ لِعُبُودِیتِهِ مُتَنَصِّلٍ مِنْ خَطِیئَتِهِ مُعْتَرِفٍ بِتَوْحِیدِهِ مُسْتَعِیذٍ مِنْ وَعِیدِهِ مُؤَمِّلٍ مِنْ رَبِّهِ مَغْفِرَةً تُنْجِیهِ یوْمَ یشْغَلُ كُلٌّ عَنْ فَصِیلَتِهِ وَ بَنِیهِ.
|
|
ستایش می‌کنم ستایش کسی‌که اقرار به پروردگاریش دارد، برای پرستش او كُرنِش می‌کند، رها شونده از گناهش، پذیرندۀ توحید و یکتائیش، پناه برنده از عذابش، آرزو دارنده از پروردگارش آمرزشی را که نجات دهد او را روزی‌که سرگرم شود هر کس حتی از فرزند شیرخوار و فرزندانش.
ستایش می‌کنم ستایش کسی‌که اقرار به پروردگاری‌اش دارد، برای پرستش او كُرنِش می‌کند، رها شونده از گناهش، پذیرندۀ توحید و یکتائی‌اش، پناه برنده از عذابش، آرزو دارنده از پروردگارش آمرزشی را که نجات دهد او را روزی‌که سرگرم شود هر کس حتی از فرزند شیرخوار و فرزندانش.
|
|
وَ نَسْتَعِینُهُ وَ نَسْتَرْشِدُهُ وَ نُؤْمِنُ بِهِ وَ نَتَوَكَّلُ عَلَیهِ.
وَ نَسْتَعِینُهُ وَ نَسْتَرْشِدُهُ وَ نُؤْمِنُ بِهِ وَ نَتَوَكَّلُ عَلَیهِ.
۱۷٬۸۸۲

ویرایش