خطبه بدون الف امام علی(ع): تفاوت میان نسخه‌ها

این خطبه در کتاب [[مصباح کفعمی]] و [[بحار الانوار]] نقل شده است. اما در نقل مجلسی با کفعمی اختلافاتی وجود دارد.<ref>مجلسی، بحار الأنوار، ج۷۷، ص۳۴۲-۳۴۵؛ بیروت: ج‌۷۴، ص۳۴۰-۳۴۳، حدیث شمارۀ ۲۸؛ رضایی، کتاب الرَّوضة در مبانی اخلاق، ص۳۴۶-۳۵۰.</ref> [[سید رضی]] این خطبه را در [[نهج البلاغه]] نقل نکرده است.

کتاب «دو شاهکار علوی» اثر محمد احسانی‌فر لنگرودی در شرح [[خطبه بی‌نقطه]] و خطبه بدون الف به زبان فارسی نوشته شده است. خلاصه این کتاب در قالب مقاله‌ای با عنوان «یک کتاب در یک مقاله (دو شاهکار علوی) پژوهشی درباره خطبه‌های «بی‌الف» و «بی‌نقطه» امیرالمؤمنین» منتشر شده است.<ref>احسانی‌فر، «یک کتاب در یک مقاله (دو شاهکار علوی) پژوهشی درباره خطبه‌های «بی‌الف» و «بی‎نقطه» امیرالمؤمنین»، ص۱۰۶.</ref>{{نقل قول دوقلو طبقاتی تاشو

سپاس‌گزارم کسی را که منّتش بزرگ است، نعمتش بارش تمام دارد، کلامش کامل است، امرش نافذ، دلیلش رسا، حکمش عدل، رحمتش پیشی گرفته بر خشمش.

ستایش می‌کنم ستایش کسی‌که اقرار به پروردگاریش دارد، برای پرستش او كُرنِش می‌کند، رها شونده از گناهش، پذیرندۀ توحید و یکتائیش، پناه برنده از عذابش، آرزو دارنده از پروردگارش آمرزشی را که نجات دهد او را روزی‌که سرگرم شود هر کس حتی از فرزند شیرخوار و فرزندانش.

گواهی برایش می‌دهم مانند گواهی بنده مخلصی که یقین دارد، او را تنها (و بدون شریک) می‌دانم مانند تنها دانستن بندۀ مؤمن صاحب یقین، او را یکتا می‌دانم مانند یکتا دانستن بندۀ اقرارکننده.

می‌داند، ولی راز بپوشاند، نهان است و خبر (از نهانی‌ها) می‌دهد، مالک است و مسلط، نافرمانیش می‌شود و باز درمی‌گذرد، پرستش می‌شود و قدردانی می‌کند، فرمان می‌دهد پس دادگرانه حکم می‌کند، كَرامَت و نیکی می‌کند، فناپذیر نیست، همیشگی است، چیزی همتایش نیست، او پیش از همه چیزست، بعد از همه چیزست.

پروردگاری است که تنها عزیزست، متمكّن و توانا به نیروی خودست، بزرگواری و علوّ او سبب تقدّس اوست، برتری و سُمُوّ او سبب بزرگواری و کبریای اوست، چشمی او را ادراک نکند، نگاهی بر او احاطه نکند، نیرومند و شکست‌ناپذیر، بینا و شنوا، [برتر و دانا]، مهربان و با رحم، [بزرگوار و آگاهست]، ناتوان از ستایش اوست هر ستایش کننده‌ای، گمراه شود از تعریفش کسی‌که بخواهد او را معرفی کند.

نزدیک است پس در عین حال دور از هرگونه ادراک است، و دور از دسترس ادراک است و در عین حال نزدیک است، پاسخ دهد دعای کسی را که او را بخواند و روزی دهد او را و بر او بخشندگی کند، صاحب لطفی است نهان از ادراک، حمله و انتقامی سخت، رحمتی گسترده، کیفری دردآور.

رحمتش بهشتی است گسترده و زیبا و پسندیده، و عقوبتش جهنمی است گسترده و هلاک‌کننده.

گواهی می‌دهم به برانگیختن محمّد (صلّی الله علیه و آله) بنده و فرستادۀ او و پیامبر برگزیدۀ او و دوست و خلیل او، او را برانگیخت در بهترین زمان‌ها، هنگام فاصلۀ (فـَترَت) فقدان پیامبران و (فراگیری) کفر، از روی رحمت از برای بندگانش و منت نهادن برای زیاد کردن نعمتش.

(پیامبری که) به هر مؤمنی مهربان بود، رحیم، و بخشنده، و پسندیده، و دوست، و پاکیزه بود. بر او است رحمت و سلام و برکت و بزرگی و کرامت از طرف پروردگار آمرزندۀ مهربان و نزدیک و پاسخ دهنده و بردبار.

پس بر شما باد بر ترسی که دل‌هایتان را آرامش دهد و بیمی که اشکتان را جاری کند و پرهیزگاری و تقوایی که نجاتتان دهد پیش از روزی که آن‌روز شما را پریشان و گرفتار سازد؛ روزی که رستگار شود در آن، کسی‌که سنگین است وزن کردار نیکش و سبک است وزن گناهش.

و بر شما باد به درخواست كُرنِش و فروتنی، و تملّق (دوستی ورزیدن با خدا، توأم با پذیرش ذلّت در برابر او) [و سپاس‌گزاری] و خشوع (نرمی و تواضع در برابر خدا)، و توبه و جدایی و دوری از گناهان، [و پشیمانی و بازگشت به سوی خدا].

و باید غنیمت شمُرَد هریک از شما سلامتیش را پیش از بیماریش، جوانیش را پیش از پیریش، گشایشش را پیش از تهیدستیش، وقت فراغتش را پیش از گرفتاریش، حاضر بودنش را پیش از مسافرتش، زندگیش را پیش از مرگش، پیش از آنکه سست و پیر شود، مریض و دردمند گردد، كَسِل و خسته شود از او پزشک و طبیبش، دوستش از او دوری کند، عمرش بپایان برسد، خردش تغییر کند، بعد گفته شود که: او بیمار است و بدنش شدیداً نحیف شده!، سپس در بستر احتضار و جان دادنی سخت و دشوار بیفتد، دور و نزدیک پیش او حاضر شوند، پس دیده‌اش را با خیرگی به بالا فکنده، نگاهش را مات دوخته، چهره‌اش عرق کرده، ناله‌های دردآلودش آرام شده، و جانش در حال از دست رفتن است، همسرش می‌گرید، دفنش نزدیک می‌شود، و با مردن او فرزندانش یتیم گردند، و جمعیت اطرافیان او گسسته شوند، و بینایی و شنوایی از چشم و گوشش برود، و برهنه گردد و غسل داده شود و از هر جامه و پیرایه‌ای عاری گردد، و او را خشک کنند و رویش را بپوشانند، کفنش را برایش گسترده و مهیا گردانند، و تای دیگر کفن را بر روی بدنش اندازند و با آن چانه‌اش را ببندند (تا دهانش باز نماند)، پیراهن و عِمامه‌ای نیز برایش قرار داده، او را در لِفافی پیچیده‌اند، و نزدیکانش با او وداع نموده، بدرودش گفته‌اند؛

(اکنون) بر فراز تابوت حمل شود، و بر او نماز یا تکبیر بدون سجود (نماز مَیت) بخوانند، و او را از کاخ‌های زرنگار (یا شاید خانه‌های پر زرق و برق مدرن امروزی!!) و قصرهای مجلّل و برافراشته (و شاید آسمان‌خراش‌ها و آپارتمان‌های بلند و شیک امروزی!!) و فرش‌های پر نقش و نگار، و (خانه‌های دارای) اطاق‌های بسیار در هر گوشه و کنار، انتقال دهند به درون گوری که برایش کنده‌اند، که تنگست و از اطراف نیز تنگاتنگ با خشت‌هایی محکم بر هم چیده شده، احاطه گشته و سقفش را نیز با تخته سنگی (مانند سنگ قبرهای دارای تزیینات امروزی!!) پوشانده‌اند!

و بر او ریخته شده [خاک قبرش]، و پاشیده شده بر او کلوخش، و مسلّم گشته ترس و هراسش، و فراموش شده خبرش. پس دوست و همدم و خویشاوند و رفیق وی از (نزد قبر) او برگردند و همنشینان و دوستانش کسانی دیگر را بجای او برگزینند. و اکنون وی درون قبر است و گرفتار [مکانی تنها و خلوت]! کرم‌های قبر در بدنش می‌لولند و خون و چرک بدنش از دماغش روان شود و بدنش را خاک قبر کهنه کند، و خونش بخشکد و استخوانش بپوسد، تا روز قیامت و حشرش، [پس او را از قبر بیرون آورند]، و در صور (اسرافیل) دمیده شود، و مردگان خوانده شوند برای برخاستن (از قبر) و برانگیخته شدن (به سوی حساب)، پس در این هنگام گورها زیر و رو شوند، و آشکار گردد آنچه در سینه‌ها است (نیت هرکس و اسراری که خود و خدا میداند، فاش شود)؛

هر پیامبر و هر راستگو، و هر شهید و بلیغ سخنور آورده شوند (به عنوان شهود و ناظران بر محاکمه بندگان) و عهده‌دار قضاوت شود [پروردگار] توانائی که به بنده‌اش آگاه و بیناست؛ پس بسا ناله‌ها که اورا رنجور و زمینگیر کند، و حسرتی که فرسوده و نحیفش سازد، در جایگاهی هولناک [و با شکوه] و محلّ تجمّعی بزرگ [و شکوهمند]، در برابر پادشاهی [بزرگوار] که به کوچک و بزرگ (از کردار بندگانش) کاملاً داناست؛

او را نکیر و مُنكَر (دو فرشته عذاب) تهدید کنند، پرده‌اش [از او] برداشته شود هرسو که بچرخد، گردنش به زنجیر و دستش به غُل بسته گردد، و (بر روی زمین، بسوی جایگاه عذاب) کشان کشان و تنها برده شود، با [ناراحتی] سخت وارد جهنم گردد، و پیوسته در جهنم عذاب شود، از آبهای داغ به او بنوشانند که گوشت صورتش را کباب کند و پوستش را بکـَند، [فرشتۀ عذاب، او را با گرزی آهنین میزند؛ پیوسته پوستش پس از پخته شدن و سوختن، دوباره از نو تنیده می‌شود]، پناه میخواهد ولی مأموران جهنم از او رو برگردانند، فریاد سر می‌دهد و توأم با پشیمانی، دورانی طولانی در جهنم درنگ می‌کند (و اگر کافِر باشد، در آتش دوزخ جاودان و مُخلَّد میماند)؛

پناه می‌برم به پروردگار قدیر از بدی هر سرنوشتی، و از او خواهش عفو و بخشش داریم بسان (عفو و بخشش) کسانی که او از آنها راضی گردیده، و مغفرت و آمرزش می‌طلبیم بمثل (مغفرت و آمرزش) کسانی که (ایمان و طاعت) ایشان را پذیرفته است؛ و تنها اوست رسیدگی کننده به پُرسش من و روا کنندۀ خواهش من؛

پس کسی که کنار شد از عذاب پروردگارش، به قرب او در بهشتش قرار گرفته، و در کاخ‌ها و نعمتهای او جاودان مُتنعِّم است، و برخوردار از حُورُالعین (حوریان زیبا، سفیدرو، دارای چشمان درشت، سیاه و جذّاب) و فرزندانشان (به سان غلامان و خادمان بهشتی زیبا چهره) شده، [و جام‌های (پر از خوردنی لذیذ و نوشیدنی گوارا) پیرامونش بگردانند، و در بارگاهی باشکوه ساکن گردد و در بهشت فردوس(بوستان سرسبز خرّم) جا و مکان گیرد]، در نعمتهای سرشار بسر بَرَد و از آب چشمۀ تسنیم (که از بالای غرفه‌ها جاری است) سیراب شود، [و از چشمه “سلسبیل” (که آبی زلال و گوارا است)، آمیخته به زنجبیل (خوشبو و معطّر)] و (از کوزههای) مُهر شده بمُشک و عَبیر (عِطرآگین) بنوشد، [که پیوسته نشاط آفرین و سرور انگیز است؛ او از نوشیدنیهایی (لذیذ) در باغی روشن، با درختانی پربار مینوشد، که هرکس از آن بنوشد، هرگز دچار سردرد (و سرگیجۀ ناشی از مستی) نشود]، از نوشیدنی گوارا او را چشانند که هرگز عقل و هوش وی را (به سبب مستی) نبَرَد؛