صفا و مروه: تفاوت میان نسخهها
←پیشینه
(←پیشینه) |
(←پیشینه) |
||
خط ۲۴: | خط ۲۴: | ||
همچنین برپایه روایات، [[هاجر]] همسر [[ ابراهیم (پیامبر)|ابراهیم]] در جستوجوی آب برای [[ اسماعیل (پیامبر)|اسماعیل]]، هفت بار میان کوه صفا و مروه رفت و برگشت. این رویداد به یکی از [[مناسک حج]] تبدیل شد و حتی در [[جاهلیت]] نیز بین این دو کوه سعی انجام میشد.<ref>ازرقی، اخبار مکة، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۱۹؛ جعفریان، آثار اسلامی مکه و مدینه، ۱۳۸۴ش، ص۱۰۵.</ref> | همچنین برپایه روایات، [[هاجر]] همسر [[ ابراهیم (پیامبر)|ابراهیم]] در جستوجوی آب برای [[ اسماعیل (پیامبر)|اسماعیل]]، هفت بار میان کوه صفا و مروه رفت و برگشت. این رویداد به یکی از [[مناسک حج]] تبدیل شد و حتی در [[جاهلیت]] نیز بین این دو کوه سعی انجام میشد.<ref>ازرقی، اخبار مکة، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۱۹؛ جعفریان، آثار اسلامی مکه و مدینه، ۱۳۸۴ش، ص۱۰۵.</ref> | ||
پیش از اسلام روی هریک از صفا و مروه بتی قرار داشت که حجگزاران در سعی بین آنها هنگام رسیدن به هر کوه بت را لمس می کردند؛<ref>ازرقی، اخبار مکة، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۱۹؛ جعفریان، آثار اسلامی مکه و مدینه، ۱۳۸۴ش، ص۱۰۵.</ref> {{یادداشت| بت اساف بالای صفا و بت نائله بربالای مروه قرار داشت و تصور مردمان | پیش از اسلام روی هریک از صفا و مروه بتی قرار داشت که حجگزاران در سعی بین آنها هنگام رسیدن به هر کوه بت را لمس می کردند؛<ref>ازرقی، اخبار مکة، ۱۴۱۶ق، ج۱، ص۱۱۹؛ جعفریان، آثار اسلامی مکه و مدینه، ۱۳۸۴ش، ص۱۰۵.</ref> {{یادداشت| بت اساف بالای صفا و بت نائله بربالای مروه قرار داشت و تصور مردمان جاهلیت بر این بود که این دو بت با نام های اساف و نائله، زن و مرد زناکاری بودهاند که تبدیل به سنگ شدهاند! مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۱۵، پاورقی ص۳۵۵؛ جعفریان، آثار اسلامی مکه ومدینه، ص۱۰۶.}}اما بهدستور پیامبر اسلام در سال هفتم هجرت در [[عمرة القضاء]] هنگام سعی میان صفا و مروه قریش این بتها را برداشت.<ref>مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۹۶، ص۲۳۵.</ref> | ||
تا سال ۱۳۷۴ شمسی (۱۴۱۶ق.) بخشی از کوه مروه برجای مانده بود؛ اما در این سال، به هدف گسترش محدوده دورزدن سعیکنندگان، قسمت باقیمانده را برداشتند و در انتهای آن، دری به بیرون گشودند. اما بخش عمدهای از کوه صفا همچنان باقی مانده است که زائران برای قرائت [[قرآن]] بر آن مینشستند؛ اما امروزه این قسمت نیز مسدود شده است. بخشی از این دو کوه نیز سنگفرش شده است.<ref>جعفریان، آثار اسلامی مکه و مدینه، ۱۳۸۴ش، ص۱۰۷</ref> | تا سال ۱۳۷۴ شمسی (۱۴۱۶ق.) بخشی از کوه مروه برجای مانده بود؛ اما در این سال، به هدف گسترش محدوده دورزدن سعیکنندگان، قسمت باقیمانده را برداشتند و در انتهای آن، دری به بیرون گشودند. اما بخش عمدهای از کوه صفا همچنان باقی مانده است که زائران برای قرائت [[قرآن]] بر آن مینشستند؛ اما امروزه این قسمت نیز مسدود شده است. بخشی از این دو کوه نیز سنگفرش شده است.<ref>جعفریان، آثار اسلامی مکه و مدینه، ۱۳۸۴ش، ص۱۰۷</ref> |