کاربر ناشناس
رساله توضیح‌المسائل: تفاوت میان نسخه‌ها
←تاریخچه: ویرایش و تصحیح+ بهبود منبع
imported>Naimi (←تاریخچه: ویرایش و تصحیح) |
imported>Naimi (←تاریخچه: ویرایش و تصحیح+ بهبود منبع) |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
==تاریخچه== | ==تاریخچه== | ||
پیش از تدوین رساله‌های عملیه، مجتهدین نظریات فقهی خود را در قالب کتاب‌های علمی و فنی و یا در ضمن پرسش و پاسخ بیان می کردند.<ref> جناتی، ادوار فقه، ۱۳۷۴ش، ص۲۳۳.</ref> در عصر [[صفویه]] علمای [[حوزه علمیه اصفهان]]، فارسی نویسی را برای فهم بهتر احکام، لازم دانستند. نخستین بار [[شیخ بهائی]] (درگذشته ۱۰۳۱ق) رساله‌ای با عنوان [[جامع عباسی]] به فارسی ساده تألیف کرد که اقدامی در جهت فهم بهتر مردم و اجرای آسان [[احکام]] [[شیعه]] بود. نگارش جامع عباسی توسط بهایی ناتمام ماند و شاگرد وی [[نظام الدین محمد ساوجی]] (درگذشته ۱۰۳۸) در ۱۰۳۲ آن را کامل کرد.<ref>یزدانی، | پیش از تدوین رساله‌های عملیه، مجتهدین نظریات فقهی خود را در قالب کتاب‌های علمی و فنی و یا در ضمن پرسش و پاسخ بیان می کردند.<ref> جناتی، ادوار فقه، ۱۳۷۴ش، ص۲۳۳.</ref> در عصر [[صفویه]] علمای [[حوزه علمیه اصفهان]]، فارسی نویسی را برای فهم بهتر احکام، لازم دانستند. نخستین بار [[شیخ بهائی]] (درگذشته ۱۰۳۱ق) رساله‌ای با عنوان [[جامع عباسی]] به فارسی ساده تألیف کرد که اقدامی در جهت فهم بهتر مردم و اجرای آسان [[احکام]] [[شیعه]] بود. نگارش جامع عباسی توسط بهایی ناتمام ماند و شاگرد وی [[نظام الدین محمد ساوجی]] (درگذشته ۱۰۳۸) در ۱۰۳۲ آن را کامل کرد.<ref>یزدانی، «مروری بر رساله‌های عملیه (۲)»، ص۲۸۸-۲۸۹.</ref> [[سید ابوالحسن اصفهانی]] (درگذشته ۱۳۶۵ق) نیز رساله عملیه‌ای به زبان فارسی با نام [[ذخیرة الصالحین (کتاب)|ذخیرة الصالحین]] منتشر کرد.<ref> آقا بزرگ تهرانی، الذریعة، ۱۴۰۸ق، ج۱۰، ص۱۶.</ref> | ||
نگارش رساله های عملیه در قرن یازدهم و دوازدهم و سیزدهم قمری زیاد شد. در قرن چهاردهم علمایی مانند [[سید بحرالعلوم]] و [[شیخ انصاری]]، به حاشیه نگاری بر این | نگارش رساله های عملیه در قرن یازدهم و دوازدهم و سیزدهم قمری زیاد شد. در قرن چهاردهم علمایی مانند [[سید بحرالعلوم]] و [[شیخ انصاری]]، به حاشیه نگاری بر این رساله‌ها اکتفا نموده و خود رساله مستقلی تالیف نکردند.<ref>یزدانی، «مروری بر رساله‌های عملیه (۲)»، ص۲۸۸-۲۸۹.</ref> | ||
بعدها [[آیت الله بروجردی]]، رساله‌ای به نام ''جامع الفروع'' تدوین کرد که با نثری دشوار و فنی قابل استفاده برای مردم عادی نبود. در سال [[سال 1375 هجری قمری|۱۳۷۵ق]](۱۳۳۵ش)، شیخ [[علی‌اصغر کرباسچیان]]، رساله‌ای مطابق با فتاوای آیت‌الله بروجردی با نثری روان و قابل فهم برای همگان بازنویسی کرد. بروجردی گروهی را مأمور کرد تا کتاب را با فتواهای او تطبیق دهند سپس با تأیید وی منتشر شد. این رساله، تحوّلی در سبک و شیوه رساله‌نویسی فارسی پدید آورد و مورد استقبال همگان از جمله حوزویان قرار گرفت.<ref>یزدانی، «مروری بر رساله‌های عملیه (۲)»، | بعدها [[آیت الله بروجردی]]، رساله‌ای به نام ''جامع الفروع'' تدوین کرد که با نثری دشوار و فنی قابل استفاده برای مردم عادی نبود. در سال [[سال 1375 هجری قمری|۱۳۷۵ق]](۱۳۳۵ش)، شیخ [[علی‌اصغر کرباسچیان]]، رساله‌ای مطابق با فتاوای آیت‌الله بروجردی با نثری روان و قابل فهم برای همگان بازنویسی کرد. بروجردی گروهی را مأمور کرد تا کتاب را با فتواهای او تطبیق دهند سپس با تأیید وی منتشر شد. این رساله، تحوّلی در سبک و شیوه رساله‌نویسی فارسی پدید آورد و مورد استقبال همگان از جمله حوزویان قرار گرفت.<ref>یزدانی، «مروری بر رساله‌های عملیه (۲)»، ص۲۹۱.</ref> | ||
رساله عملیه آیت الله بروجردی، مبنای رساله‌نویسی مراجع تقلید بعدی قرار گرفت؛ برخی از علما از جمله [[سید محسن حکیم]] [[سید محمود شاهرودی]] شیخ [[منصور دزفولی]] و [[سید محمدهادی حسینی میلانی|سیدهادی میلانی]] به آن حاشیه نوشتند.<ref> جناتی، ادوار فقه، ۱۳۷۴ش، ص۲۷۳.</ref> | رساله عملیه آیت الله بروجردی، مبنای رساله‌نویسی مراجع تقلید بعدی قرار گرفت؛ برخی از علما از جمله [[سید محسن حکیم]] [[سید محمود شاهرودی]] شیخ [[منصور دزفولی]] و [[سید محمدهادی حسینی میلانی|سیدهادی میلانی]] به آن حاشیه نوشتند.<ref> جناتی، ادوار فقه، ۱۳۷۴ش، ص۲۷۳.</ref> | ||