وحی: تفاوت میان نسخه‌ها

تجربه دینی، اصطلاحی است که برخی از الهی‌دانان غربی در عصر جدید آن را به عنوان گوهر دین معرفی کردند و در توضیح چیستی آن، اختلاف نظر است:<ref>ربانی گلپایگانی، کلام تطبیقی، ۱۳۸۵ش، ص۸۰؛ پترسون و دیگران، عقل و اعتقاد دینی، ۱۳۷۶ش، ص۴۱.</ref> فردریک شلایرماخر،{{یادداشت| به آلمانی (به آلمانی  Friedrich Schleiermacher فیلسوف الهی‌دان۱۷۶۸ـ۱۸۳۴م.}} حقیقت دین را «احساس وابستگی مطلق» می‌داند که با معرفت و شناخت همراه نیست و صرفا یک احساس مستقل از مفاهیم و عقاید است.<ref>پراود فوت، تجربه دینی، ۱۳۷۷ش، ص۲۸.</ref> ویلیام آلستون، تجربه دینی را چیزی شبیه به ادراک حسی می‌داند که در آن، خداوند خود را به نحوی ظاهر می‌کند که بتوانیم اوصاف و افعالش را بشناسیم.<ref>پترسون و دیگران، عقل و اعتقاد دینی، ۱۳۷۶ش، ص۴۴.</ref> پراود فوت، تجربه دینی را تجربه‌ای می‌داند که صرفا بر پایه تعالیم دینی قابلِ تبیین است و نمی‌توان آن را بر مبنای امور طبیعی توضیح داد.<ref>پترسون و دیگران، عقل و اعتقاد دینی، ۱۳۷۶ش، ص۴۸-۵۰.</ref>  

* وحی به [[پیامبران]]، منشا دریافت تعالیم دینی است و نمی‌توان آن را همچون تجربه دینی، صرفا نوعی احساس درونی بدون معرفت و شناخت دانست.

* تعالیم دینی مبتنی بر وحی هستند در حالی که تبیین و توضیح تجربه دینی مبتنی بر تعالیم دینی است.

* وحی با تعالیم خطاناپذیر همراه است اما تجربه دینی در معرض خطا و اشتباه و تاثیرپذیری از ذهنیت تجربه‌گر است.

* وحی منحصر به برگزیدگان خدا است اما تجربه دینی در دسترس عموم مومنان است.

* انبیاء وحی را از سه شیوه الهام قلبی، ارتباط کلامی با فرشته و یا واسطه دیگر دریافت می‌کنند اما در تجربه دینی اصراری بر این شیوه‌ها نیست.<ref>ربانی گلپایگانی، کلام تطبیقی، ۱۳۸۵ش، ص۸۰.</ref>