احیا: تفاوت میان نسخه‌ها

'''اِحیا''' یا '''شب زنده‌داری'''<ref>دهخدا، لغت نامه، ۱۳۷۷ش،ج۱، ص۱۴۹۳.</ref> (''یعنی شب را به دعا و عبادت گذراندن'') یکی از سنت‌های مهم در میان [[مسلمان|مسلمانان]] است.

به گفته اکثر [[تفسیر|مفسّران]]، از [[سوره مزمل]] به‌دست می‌آید که در ابتدای [[اسلام]]، شب‌زنده‌داری به قصد [[نماز شب]] حدود یک سال بر [[پیامبر(ص)]] [[واجب]] بوده و [[مسلمانان]] در کنار پیامبر، آن‌ را به جای می‌آوردند. به نظر اغلب [[فقه|فقها]] و مفسران و طبق آیات یک تا سه همین سوره، پس از حدود یک سال [[خداوند]] در این حکم تخفیف قائل شد و [[تهجد]] جای آن را گرفت.<ref>طباطبایی، المیزان فی تفسیر القرآن، ۱۴۱۷ق، ج۲۰، ص۷۷؛ طبرسی، مجمع البیان، ۱۴۱۵ق، ج۱۰، ص۱۶۱.</ref>

اِحیا در اصطلاح خاص، به معنای شب زنده‌داری و بیدار ماندن در شب‌های خاصی از سال است که مهم‌ترین آن‌ها، [[شب قدر]] (شب‌های [[۱۹ رمضان|نوزده]]، [[۲۱ رمضان|بیست و یکم]] و [[۲۳ رمضان|بیست و سوم]] [[ماه رمضان]]) است.<ref>دهخدا، لغت نامه، ۱۳۷۷ش، ج۹، ص۱۴۱۰۹.</ref> همچنین در روایتی از [[امام علی (ع)]]، احیای چهار شب یعنی شبِ اولِ [[ماه رجب]]، شب [[نیمه شعبان]]، شب [[عید فطر]] و شب [[عید قربان]] توصیه شده‌است.<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، قم، ج۷، ص۴۷۸؛ دایرة المعارف تشیع، ۱۳۹۰ش، ج۱، ص۵۳۶-۵۳۷.</ref>

از [[حضرت محمد (ص)]] [[روایت]] شده است که هر کس شب‌های عیدین (عید فطر و عید قربان) را زنده نگه دارد، در روزی که قلب‌ها می‌میرند، دلش زنده خواهد ماند. روایتی به همین مضمون درباره شب زنده‌داری در شب [[نیمه شعبان]] نیز وارد شده است.<ref>حر عاملی، وسائل الشیعه، قم، ج۷، ص۴۷۸.</ref>

* دهخدا، علی اکبر، لغت نامه، تهران، موسسه لغت نامه دهخدا، چاپ دوم، ۱۳۷۷ش.

* طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، بیروت، موسسة الاعلمی للمطبوعات، ۱۴۱۵ق.