احیا: تفاوت میان نسخه‌ها

'''اِحیا''' یا شب زنده داری<ref>دهخدا، علی اکبر، لغت نامه،ج۱، ص۱۴۹۳.</ref> (''یعنی شب را به دعا و عبادت گذراندن'') یکی از سنت‌های مهم در میان [[مسلمان|مسلمانان]] است.

به گفته اکثر [[مفسر|مفسران]] همانطور که از [[سوره مزمل]] به‌دست می‌آید در ابتدای [[اسلام]]، شب زنده داری به قصد [[نماز شب]] حدود یکسال بر پیامبر [[واجب]] بوده و مسلمانان در کنار [[پیامبر اسلام]] آنرا به جای می‌آوردند. به نظر اغلب [[فقیه|فقها]] و [[مفسر|مفسران]] پس از حدود یک سال طبق آیات یک تا سه همین سوره [[خداوند]] در این حکم تخفیف قائل گردید و جای آنرا تهجد گرفت.<ref>طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن، ج۲۰، ص۷۷؛ طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان، ج۱۰، ص۱۶۱.</ref>

اِحیا به معنی خاص، شامل شب زنده داری و بیدار ماندن شب‌های خاصی از سال است که مهمترین آنها، [[شب قدر]] (شب‌های نوزده، بیست و یک و بیست سوم [[ماه رمضان]]) است.<ref>دهخدا، علی اکبر، لغت نامه، ج۹، ص۱۴۱۰۹.</ref> همچنین در روایتی از [[امام علی(ع)]]، احیای چهار شب یعنی شبِ اولِ [[ماه رجب]]، شب [[نیمه شعبان]]، شب [[عید فطر]] و شب [[عید قربان]] توصیه شده‌است.<ref>حر عاملی، محمد بن حسن، وسائل الشیعه، ج۷، ص۴۷۸؛ دایرة المعارف تشیع، ج۱، ص۵۳۶-۵۳۷.</ref>