۱۷٬۱۶۵
ویرایش
جز (←خدا در قرآن کریم) |
Shamsoddin (بحث | مشارکتها) جز (افزایش درباره ۲) |
||
خط ۱: | خط ۱: | ||
{{درباره ۲|مفهوم خداوند|آشنایی با اسم خاص او مدخلِ|الله|}} | |||
{{اسلام-عمودی}} | {{اسلام-عمودی}} | ||
{{اعتقادات شیعه}} | {{اعتقادات شیعه}} | ||
خط ۵: | خط ۶: | ||
خدا در نظر [[شیعه]]، یگانه و سرمنشأ همه کمالات و علت هستیبخش همه موجودات است و ذاتی [[ازل|ازلی]] و [[ابد|ابدی]] دارد. هیچ موجودی شبیه او نیست. ذات او عین صفاتش است. واقعیتی بسیط و بیماهیت است. نه در دنیا و نه در آخرت قابل دیده شدن نیست و دارای علم و قدرت مطلق است، در همه جا حضور و ارتباطی تام با مخلوقاتش دارد. وجود خدا و برخی صفاتش با حس و [[عقل]] و [[فطرت]] اثباتپذیر است؛ ولی کُنه ذات نامحدودش با حس و عقل محدود قابل ادراک نیست. | خدا در نظر [[شیعه]]، یگانه و سرمنشأ همه کمالات و علت هستیبخش همه موجودات است و ذاتی [[ازل|ازلی]] و [[ابد|ابدی]] دارد. هیچ موجودی شبیه او نیست. ذات او عین صفاتش است. واقعیتی بسیط و بیماهیت است. نه در دنیا و نه در آخرت قابل دیده شدن نیست و دارای علم و قدرت مطلق است، در همه جا حضور و ارتباطی تام با مخلوقاتش دارد. وجود خدا و برخی صفاتش با حس و [[عقل]] و [[فطرت]] اثباتپذیر است؛ ولی کُنه ذات نامحدودش با حس و عقل محدود قابل ادراک نیست. | ||
== | ==واژهشناسی== | ||
واژه «خدا» یا «خدای» از فارسی میانه xwaday به معنی «ارباب» و «پروردگار» و آن نیز برگرفته از واژه اوستایی xᵛaδāta- به معنی «قائم به خود» یا «آفریدهٔ خود» است. <ref>پاول هرن، اساس اشتقاق فارسی، ۱۳۵۶ش، ج۱، ص۶۰۱.</ref>. | واژه «خدا» یا «خدای» از فارسی میانه xwaday به معنی «ارباب» و «پروردگار» و آن نیز برگرفته از واژه اوستایی xᵛaδāta- به معنی «قائم به خود» یا «آفریدهٔ خود» است. <ref>پاول هرن، اساس اشتقاق فارسی، ۱۳۵۶ش، ج۱، ص۶۰۱.</ref>. | ||
ویرایش