بنی‌عباس: تفاوت میان نسخه‌ها

[[خلفای عباسی]]، مشروعیت خویش را به [[عباس بن عبدالمطلب]] مستند می‌کردند. بدین رو می‌کوشیدند تا چهره تاریخی عباس و برخی فرزندان و نوادگان او را با برنامه سیاسی خود هماهنگ کنند به ویژه اینکه از سوابق رقبای خود یعنی [[طالبیان]] و [[علویان]] در عصر [[پیامبر(ص)]] بهره‌ای نداشتند. آنان نخست سعی کردند از جنبهٔ منفی حضور عباس در برخی حوادث صدر [[اسلام]] در مخالفت با پیامبر اسلام بکاهند؛ سپس برخی فضایل را به او نسبت دهند. عباسیان چنین توجیه کردند که حضور عباس در [[جنگ بدر]]<ref>بلاذری، فتوح البلدان، ۱۸۶۳م، ج۳، ص۹.</ref> در صف [[شرک|مشرکان]] از سر ضرورت بوده<ref>طبری، تاریخ طبری، ج۲، ص۴۲۶؛ ابن قتیبه، المعارف، ۱۹۶۰م، ص۱۵۵.</ref> و به همین سبب پس از اسارت او،<ref>ابن سعد، الطبقات الکبری، دار صادر، ج۴، ص۱۲؛ طبری، تاریخ طبری، ج۲، ۴۲۶.</ref> پیامبر دستور داد تا او را نکشند.<ref>نگاه کنید به: ابن هشام، سیره النبی انتشارات عیسی البابی الحلبی، ج۲، ص۲۶۹؛ ابن سعد، الطبقات الکبری،‌ دار صادر، ج۴، ص۱۰-۱۱.</ref> همچنین گفته شده که عباس پنهانی با پیامبر تماس داشته و اخبار [[مشرکان]] را به او می‌رسانده است.<ref>واقدی، المغازی، ۱۹۶۶م، ج۱، ص۲۰۴؛ بلاذری، فتوح البلدان، ۱۸۶۳م، ج۳، ص۹.</ref>

اولین حاکم عباسی [[عبدالله سفاح]] فرزند محمد بن علی بن عبدالله بن عباس است و پس از وی برادرش [[عبدالله منصور]] به حکومت رسید. پس از وفات منصور نیز حکومت عباسیان در نسل وی ادامه یافت. بنابراین همه [[خلفای عباسی]] از نسل محمد بن علی بن عبدالله بن عباس بن عبدالمطلب می‌باشند.{{مدرک}}

عَبّاس بن عَبدُالمُطَّلِب (۵۳ قبل از هجرت - ۳۲ هجری) در کودکی و نوجوانی هم‌بازی [[پیامبر(ص)]] بود و پیش از اسلام آوردن نیز سعی داشت که از [[پیامبر(ص)]] حمایت کند. مشهور آن است که وی پس از [[هجرت به مدینه|هجرت]] اسلام آورد، اما در [[بیعت عقبه|پیمان عقبه]] که قبل از هجرت اتفاق افتاد، از پیامبر(ص) حمایت کرد. وی در دوران خلافت [[عثمان بن عفان]] وفات نمود و در [[بقیع]] دفن گردید.

عبداللّه بن عباس (۳ق هجرت-[[سال ۶۸ هجری قمری|۶۸ق]]) مشهور به [[ابن عباس]]، پسر عموی [[پیامبر (ص)]] و [[امام علی (ع)]] و از [[صحابه]] و یاران سه [[امام]] اول [[شیعیان]] بود. او در دوران [[خلفای سه‌گانه|خلفا]] با اینکه علی(ع) را شایسته مقام [[خلافت]] می‌دانست، با [[خلفای سه گانه]] نیز همکاری داشت. وی در جنگ‌های [[جنگ جمل|جمل]]، [[جنگ صفین|صفین]] و [[جنگ نهروان|نهروان]] به طرفداری از علی(ع) حضور یافت و از طرف امام استانداری [[بصره]] را بر عهده گرفت. پس از آن در طرفداری از [[امام حسن|امام حسن(ع)]] سخن گفت و هنگام [[دفن]] جنازه امام حسن(ع) از ایجاد درگیری میان [[بنی هاشم]] و [[بنی امیه]] جلوگیری کرد.

وی [[امام حسین علیه‌السلام|امام حسین]] را از سفر به [[کربلا]] برحذر داشت و خود نیز در کربلا حضور نیافت. [[روایات]] فراوانی از طریق [[شیعه]] و [[اهل سنت|سنی]] از ابن عباس نقل شده است و کتاب [[تفسیر ابن عباس (کتاب)|تفسیری منسوب به او]]، بارها به چاپ رسیده است.

از میان فرزندان عبدالله،<ref>نک: همان، ۱۱۷-۱۱۸.</ref> علی از همه مشهورتر است. او در نزاع میان [[عبدالملک بن مروان]] و [[ابن زبیر]]، به توصیه پدر، به عبدالملک پیوست<ref>اخبار، ص۱۳۱، ۱۵۴.</ref> و روابط خوبی با خلیفه داشت.<ref>بلاذری، همان، ج۴، ص۷۰؛ نیز نک: اخبار، همانجا.</ref> مورخان از زهد، عبادت، ثروت و گشاده‌دستی او سخن گفته‌اند.<ref>بلاذری، همان، ج۴، ص۹۳، ۱۰۰؛ اخبار، ص۱۴۴-۱۴۵؛ نیز نک: ذهبی، ج۵، ۲۵۲-۲۵۳.</ref> او در ۱۱۷ یا ۱۱۸ق درگذشت.

مشهورترین فرزند علی بن عبدالله بن عباس، محمد است. ابراهیم امام و ابوالعباس سفاح و [[ابوجعفر منصور]] فرزندان او هستند. فعالیت‌های سری و سازمان یافته که از عراق آغاز و به [[خراسان]] رسید و سرانجام [[خلافت اموی]] را به زیر کشد، با نام محمد بن علی پیوند دارد.