اماکن تخییر: تفاوت میان نسخه‌ها

[[فقیه|فقیهان]] شیعه از اماکن تخییر در احکام [[نماز]]<ref>برای نمونه نگاه کنید به شهید اول، البیان، ۱۴۱۲ق، ص۱۵۳.</ref> و [[عبادت استیجاری]] سخن گفته‌اند.<ref> انصاری،  المکاسب (المحشی)، ۱۴۱۰ق، ج۵، ص۳۴.</ref> بنابر نظر مشهور میان آنان، [[مسافر]] در اماکن تخییر، هم می‌تواند نماز را [[نماز شکسته|شکسته]] بخواند و هم کامل؛ اما [[مستحب]] است که کامل بخواند.<ref>طوسی، النهایه، ۱۴۰۰ق، ص۱۲۴.</ref>

* حکم تخییر به نماز اختصاص دارد و [[روزه]] را دربر نمی‌گیرد.<ref>یزدی طباطبایی، العروة الوثقی (المحشّٰی)، ۱۴۱۹ق، ج۳، ص۵۱۸و۶۲۴.</ref>

* بیشتر فقیهان گفته‌اند: [[احتیاط واجب|احتیاط]] آن است که نمازی که از مسافر در اماکن تخییر [[نماز قضا|قضا]] می‌شود، شکسته خوانده شود.<ref>یزدی طباطبایی، العروة الوثقی (المحشّٰی)، ۱۴۱۹ق، ج۳، ص۶۲-۶۳؛ حسینی عاملی، مفتاح الکرامه، داراحیاء التراث العربی، ج۳، قسم۱، ص۳۹۸.</ref>  

* [[فتوا|به‌فتوای]] برخی از فقیهان، حکم تخییر در اماکن اربعه، استمراری است؛ یعنی نمازگزار می‌تواند هنگام خواندن نماز، نیتش را از نماز شکسته به نماز کامل یا از کامل به شکسته تغییر دهد.<ref>سیستانی، منهاج الصالحین، ۱۴۱۷ق، ج۱، ص۳۰۶؛ یزدی طباطبایی، العروة الوثقی (المحشّٰی)، ۱۴۱۹ق، ج۳، ص۵۱۸.</ref>

* انصاری، مرتضی بن محمدامین،  المکاسب (المحشی)، قم، مؤسسه مطبوعاتی دارالکتاب، ۱۴۱۰ق.