کافور: تفاوت میان نسخه‌ها

نام کافور در [[قرآن]] نیز آمده است. «إِنَّ الْأَبْرَارَ یشْرَبُونَ مِنْ کأْسٍ کانَ مِزَاجُهَا کافُورًا». <ref> به یقین ابرار و نیکان از جامی می‌نوشند که با عطر خوشی آمیخته است. سوره انسان، آیه ۵.</ref> [[مفسران شیعه]] در مورد مفهوم کافور اختلاف کرده‌اند. برخی کافور را به معنای لغوی دانسته و به معنای هر چیز خنک و خوشبو و یا چیزی که بوی خوشی دارد گرفته<ref> طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ش، ج۲۰، ص۱۲۴.</ref> و عده‌ای دیگر از مفسران اشاره به سفیدی فوق‌العاده و خنکی آن کرده‌اند؛ زیرا کافور معمولی در سفیدی و خنکی ضرب‌المثل است.<ref> قمی، تفسیر القمی، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۳۹۸؛ قمی مشهدی، تفسیر کنز الدقائق و بحر الغرائب، ۱۳۶۸ش، ج۱۴، ص۵۲؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۵، ص۳۴۹.</ref> برخی دیگر از آن جهت که ریشه کافور از کفر به معنای پوشش می‌باشد، کافور را نیز به خاطر پوشیده بودن میوه درختی که این ماده از آن گرفته می‌شود و در میان غلاف پنهان است، معنای کافور دنیوی را لحاظ کرده‌اند.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۵، ص۳۴۹.</ref>

== کاربرد شرعی ==