کافور: تفاوت میان نسخه‌ها

'''کافور''' ماده‌ای سفید و بلوری شکل، با طبع سرد و خشک است. این ماده خوشبو در [[غسل میت|غسل]] و [[حنوط]] و [[کفن]] نمودن میت کاربرد دارد. لفظ کافور در [[قرآن]] آمده است که در مفهوم شناسی آن در بین [[مفسران]] اختلاف است. کافور در [[روایات]] و [[طب اسلامی]] و همچنین طب سنتی از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است و برای بسیاری از بیماری‌ها تجویز شده است.

کافور ماده‌ای سفید و خوشبو،<ref> معین، فرهنگ فارسی معین، ۱۳۸۲ش. ذیل واژه کافور.</ref> شفاف و بلوری شکل،<ref> عیسی، موسوعة النباتات المفیده، ۲۰۰۲م، ص۴۴۸؛ میرحیدر، میرحیدر، معارف گیاهی، ۱۳۸۵ش، ۱۳۸۵ش، ج۵، ص۸۵.</ref> دارای بوی تند و طعم تیز و معطر است که از جوشاندن و تبخیر قطعات ریزشده ساقه، شاخه و ریشه درختی مخصوص {{یادداشت|کافور از درختی بسیار بزرگ (ابن وردی، منافع النبات و الثمار و البقول و الفواکه و الخضراوات و الریاحین، دمشق، ص۱۰۶.) و همیشه سبز است.(سلطانی، سلطانی، دائرة المعارف طب سنتی گیاهان دارویی، ۱۳۸۳ش، ۱۳۸۳ش، ج۲، ص۲۱۸؛ ابن عدیم، الوصلة إلی الحبیب فی وصف الطیبات و الطیب، ۱۳۶۴ش، ج۲، ص۸۶۷.)منشاء اصلی درخت [[چین]]، [[ژاپن]] (نفیسی، فرهنگ نفیسی، تهران، ج۴، ص۲۷۴۶؛ ابن عدیم، الوصلة إلی الحبیب فی وصف الطیبات و الطیب، ۱۳۶۴ش، ج۲، ص۸۶۷.) و [[تایوان]] می‌باشد و در [[هند]] نیز وجود دارد.(ابن وردی، منافع النبات و الثمار و البقول و الفواکه و الخضراوات و الریاحین، دمشق، ص۱۰۶.) درخت کافور توسط موسسه کشاورزی [[لاهیجان]] به [[ایران]] وارد شده است. (سلطانی، سلطانی، دائرة المعارف طب سنتی گیاهان دارویی، ۱۳۸۳ش، ۱۳۸۳ش، ج۲، ص۲۱۸.)}} به دست می‌آورند.<ref> میرحیدر، میرحیدر، معارف گیاهی، ۱۳۸۵ش، ۱۳۸۵ش، ج۵، ص۸۶؛ حنین بن اسحاق، المسائل فی الطب للمتعلمین، ۱۹۷۸م، ص۴۶۹.</ref> کافور تنها در درخت کافور وجود ندارد بلکه روغن فرّاری است که در عده زیادی از گیاهان یافت می‌شود<ref>لبدی، القاموس الطبی العربی، ۱۴۲۵ق، ص۹۲۰.</ref> و برخی از لغت شناسان آن را شکوفه [[نخل]] خرما یا غلاف آن و یا گره‌های شاخه انگور معرفی کرده‌اند.<ref>بستانی، فرهنگ ابجدی، ۱۳۷۵ش، ص۷۱۶.</ref>رنگ کافور خام، در مرحله اول قرمز است و با فراوری سفید می‌گردد.<ref>قرشی، قاموس قرآن، ۱۴۱۲ق، ج۶، ص۱۲۴.</ref>

طبیعت آن سرد و خشک است.<ref>سلطانی، دائرة المعارف طب سنتی گیاهان دارویی، ۱۳۸۳ش، ج۲، ص۲۱۹؛ جمعی از نویسندگان، کتب طبی انتزاعی فارسی، بی‌تا، ج۱، ص۳۹۴؛ مجوسی، کامل الصناعة الطبیة، ۱۳۸۷ش، ج۱، ص۵۹۳؛ میرحیدر، معارف گیاهی، ۱۳۸۵ش، ج۵، ص۸۹؛ هروی، الأغذیة و الأدویة عند مؤلفی الغرب الإسلامی، ۱۳۴۶ش، ص۲۷۴؛ بغدادی، المختارات فی الطب، ۱۳۶۲ق، ج۲، ص۱۰۹؛ بهاء الدوله، خلاصة التجارب، ۱۳۸۲ش، ص۵۹۸؛ حکیم مومن، تحفة المؤمنین، ۱۳۹۰ش، ج۱، ص۶۸۷.</ref>