کاربر ناشناس
بخارا: تفاوت میان نسخهها
جز
←بخارا در زمان تیمور و جانشینانش
imported>Fayaz جزبدون خلاصۀ ویرایش |
imported>Fayaz |
||
خط ۵۵: | خط ۵۵: | ||
===بخارا در زمان تیمور و جانشینانش=== | ===بخارا در زمان تیمور و جانشینانش=== | ||
در زمان تیمور (۷۷۱-۸۰۷) و جانشینانش، بخارا در دست تاتارها بود. در همین دوره است که بهاءالدین نقشبند (متوفی ۷۹۱) [[نقشبندیه|فرقه نقشبندی]] را در بخارا تأسیس کرد.<ref>فرای، ص۲۶۴</ref> در ۸۷۳ که سرانجام قلمرو تیمور به دو کشور مستقل تقسیم شد، نخستین جدایی سیاسی مشخص ماوراءالنهر از ایران به وقوع پیوست. ماوراءالنهر به دست جانشینان ابوسعید تیموری و خراسان به دست فرزندان عمرشیخ افتاد.<ref>ایرانیکا، ذیل «بخارا»، ج ۴، ص۵۲۱</ref> | در زمان [[تیمور گورکانی|تیمور]] (۷۷۱-۸۰۷) و جانشینانش، بخارا در دست تاتارها بود. در همین دوره است که بهاءالدین نقشبند (متوفی ۷۹۱) [[نقشبندیه|فرقه نقشبندی]] را در بخارا تأسیس کرد.<ref>فرای، ص۲۶۴</ref> در ۸۷۳ که سرانجام قلمرو تیمور به دو کشور مستقل تقسیم شد، نخستین جدایی سیاسی مشخص ماوراءالنهر از ایران به وقوع پیوست. ماوراءالنهر به دست جانشینان ابوسعید [[تیموریان|تیموری]] و خراسان به دست فرزندان عمرشیخ افتاد.<ref>ایرانیکا، ذیل «بخارا»، ج ۴، ص۵۲۱</ref> | ||
به نوشته روملو، در ۹۰۶ شیبک خان ازبک سه روز شهر بخارا را محاصره کرد و با مصالحه، امیرمحمدصالح بیات را برآنجا گماشت و خود به سمرقند رفت. پس از بازگشت شهر را به باد تاراج داد و «ازبکان شهر را با جاروب نهب و غارت پاک کردند».<ref>روملو، ج ۱۲، ص۶۹-۷۰</ref> با اینهمه بخارا پس از هفت سال (در ۹۱۳) شهری پر نعمت و آباد بود، و میتوانست از سپاهیان فراوان پذیرایی کند، آنچنانکه فضل الله بن روزبهان از آن با تعجب یاد میکند. به نوشته وی، در اواخر موسم زمستان و زمان گرانی، غلات ده سلطان نامدار و پادشاه کامکار صاحب اقتدار که هریک را ده هزار سوار و زیادت امرا و جوانان کار همراه بودند در بلده فاخره بخارا جمع شدند، و از کمبود غلات و علیق کسی شکایتی نکرد.<ref>فضل الله بن روزبهان، ص۱۹۰۱۹۱</ref> ظاهراً بخارا از همه این افراد، بدون مشکلی، پذیرایی کرده است. از همین دوره هاست که بخارا بار دیگر به نام دارالسلطنه و دارالملک خوانده میشود.<ref>اسکندرمنشی، ج ۲، ص۸۴۴؛ منجم یزدی، ص۴۳۵</ref> بعدها نیز بخارا نام قدیم خود، بلده فاخره، را باز یافت. | به نوشته روملو، در ۹۰۶ شیبک خان ازبک سه روز شهر بخارا را محاصره کرد و با مصالحه، امیرمحمدصالح بیات را برآنجا گماشت و خود به سمرقند رفت. پس از بازگشت شهر را به باد تاراج داد و «ازبکان شهر را با جاروب نهب و غارت پاک کردند».<ref>روملو، ج ۱۲، ص۶۹-۷۰</ref> با اینهمه بخارا پس از هفت سال (در ۹۱۳) شهری پر نعمت و آباد بود، و میتوانست از سپاهیان فراوان پذیرایی کند، آنچنانکه فضل الله بن روزبهان از آن با تعجب یاد میکند. به نوشته وی، در اواخر موسم زمستان و زمان گرانی، غلات ده سلطان نامدار و پادشاه کامکار صاحب اقتدار که هریک را ده هزار سوار و زیادت امرا و جوانان کار همراه بودند در بلده فاخره بخارا جمع شدند، و از کمبود غلات و علیق کسی شکایتی نکرد.<ref>فضل الله بن روزبهان، ص۱۹۰۱۹۱</ref> ظاهراً بخارا از همه این افراد، بدون مشکلی، پذیرایی کرده است. از همین دوره هاست که بخارا بار دیگر به نام دارالسلطنه و دارالملک خوانده میشود.<ref>اسکندرمنشی، ج ۲، ص۸۴۴؛ منجم یزدی، ص۴۳۵</ref> بعدها نیز بخارا نام قدیم خود، بلده فاخره، را باز یافت. |