ایوب (پیامبر): تفاوت میان نسخه‌ها

ایوب از پیامبران الهی است که نسبش با پنج واسطه به [[حضرت ابراهیم(ع)]] می‌رسد. او از سوی مادر، از نواده‎های [[حضرت لوط(ع)]] است.<ref>مجلسی، حیاة القلوب، ۱۳۸۰ش، ج۱، ص۵۵۵.</ref> قرآن او را به وصف «أَوَّاب» توصیف کرده است.<ref>سوره ص، آیه ۴۴.</ref> اَیوب در لغت به معنای بازگشت‌کننده به سوی خدا است.<ref> خرمشاهی، دانشنامه قرآن،۱۳۷۷ش، ج۱، ص۳۳۵.</ref>  

ایوب در منطقه عوص در جنوب غربی بحر المیت در شمال خلیج عقبه<ref>شوقی، اطلس قرآن،۱۳۸۸ش، ص۱۰۹</ref> و یا در بثنیه منطقه‌ای بین دمشق و اذرعات زندگی می‌کرد.<ref>شوقی، اطلس قرآن،۱۳۸۸ش، ص۱۰۹</ref> در شهر اورفا ترکیه غاری است که گفته می‌شود ایوب در دوران بیماریش در آن زیسته است.<ref>بی‌آزار شیرازی، باستان‌شناسی وجغرافیای تاریخی قصص قرآن، ۱۳۸۶ش، ص۳۵۰.</ref>

نام ایوب در [[تورات]]، [[انجیل]] و [[قرآن]] ذکر شده است. [[عهد عتیق]] بارها نامش تکرار شده است. در کتاب ایوب عهد عتیق آمده است: «در زمین عُوْص، مردی ایوب نام بود و آن مرد، کامل و راست و خدا ترس و اجتناب‌کننده از بدی‌ها بود.»<ref>عهد قدیم، کتاب ایوب،۱،۱.</ref> همچنین در کتاب حزقیال<ref>عهد جدید، حزقیال ۴۰،۱۴</ref> و یعقوب<ref>عهد جدید، یعقوب ۱۱،۵</ref> عهد جدید نیز نام وی آمده است.  

[[پیامبر]] اسلام در مورد ایوب فرموده است که او بسیار [[صبر|بردبار]] بود.<ref>ری‌شهری، حکم النبی الأعظم(ص) ۱۳۸۷ش،ج۲،ص۲۷۳</ref> لذا در روز قیامت با وی بر سایرین دلیل آورده می‌شود.

بر پایه برخی روایتی که از [[امام صادق]] نقل شده روز قیامت در برابر شخصی که در دنیا بر اثر آن به فتنه و گمراهی افتاده، به [[صبر ایوب]] احتجاج می‌شود.<ref> مجلسی، بحارالأنوار،۱۴۰۳ق، ج۷، ص۲۸۵.</ref> در [[زیارت ناحیه]]، بر ایوب این گونه سلام داده شده است. أَلسَّلامُ عَلی أَیوبَ الَّذی شَفاهُ اللهُ مِنْ عِلَّتِهِ؛ سلام بر ایوب که خداوند او را از بیماریش شفا بخشید.<ref>ابن مشهدی، المزار الکبیر، ۱۳۷۸ش، ص۴۸۵.</ref>

ایوب به بیماری مبتلا شد او در زمان بیماری [[سوگند]] یاد کرد که هر گاه قدرت پیدا کند ۱۰۰ تازیانه به همسرش به جهت یاد کردن نام شیطان نزد وی بزند، اما بعد از بهبودی، می‌خواست به خاطر وفاداریی‌ها و محبت‌ها او را ببخشد.<ref>مکارم، تفسیر نمونه،۱۳۷۳ش، ج۱۹ ص۲۹۹</ref> به او وحی شد که دسته‌ای از ساقه‌های گندم یا مانند آن را بگیرد، و به همسرش بزند و سوگند خود را نشکند.<ref>سوره ص، آیه ۴۴.</ref>

برخی در عصمت ایوب تشکیک کرده و به تاثیر [[شیطان]] در وجود او استدلال کرده‌اند. از این رو  در [[تنزیه الانبیاء (کتاب)|تنزیه الانبیاء]] درباره عصمت ا بحث شده است.<ref>سید مرتضی،تنزیه الانبیاء،۱۳۷۷ش،ص۱۱۱.</ref> برخی درباره این اشکال گفته‌اند: تسلط شیطان برنفس ایوب نبوده بلکه تأثیر در بدن و جسم ایوب بوده، واین موضوع بر عصمت وی ایجاد اشکال نمی‌کند علاوه بر آنکه شیطان مزبور انسی بوده نه جنی([[ابلیس]]).<ref>نصری، مبانی رسالت انبیاء در قرآن ۱۳۷۶ش، ص۲۴۲.</ref>

درباره آرامگاه ایوب اختلاف است. در کشورهای مختلف مانند ترکیه و لبنان مقبره‌های متعددی به او نسبت داده‌اند که مشهورترین قبر منسوب به او، در ۱۰ کیلومتری جنوب [[حله]] در کشور [[عراق]] است. این منطقه به نام «الرّانْجِیه» شناخته می‌شود. همچنین بقعه‌ای در هفت کیلومتری شمال غربی بندر سَلاله در کشور عمان، بر بلندای کوه «اِتّین» منسوب به او است. و در [[ازبکستان ]] نیز مزاری در شهر [[بخارا]] قرار دارد که برخی آن را از ابداعات دورۀ تیموری می‌دانند. گفته‌اند تیمورلنگ به سبب علاقۀ فراوانی که به وطنش داشت، مزاری به نام حضرت ایوب و مزار دیگری به نام [[حضرت دانیال]] درست کرده است.<ref> رامین‌نژاد، مزار پیامبران، ۱۳۸۷ش، ص۱۶۵.</ref> در [[ایران]] هم مقابری به او منسوب است نظیر: مقبره‌ای در روستای گرمابه بجنورد، روستای بالاروچ در الموت قزوین و یا روستای پرچور در عباس‌آباد مازندران.<ref>«پیامبر خدا در ایران مدفون هستند». تابناک. بازبینی‌شده در ۱۳۹۲/۰۲/۲۷.</ref>

*بجنوردی، کاظم، دایره‌المعارف بزرگ اسلامی، منوچهری، مقاله ایوب، تهران، مرکز دایره المعارف بزرگ اسلامی، ۱۳۸۰ش.

*بی‌آزار شیرازی، عبدالکریم، باستان‌شناسی و جغرافیای تاریخی قصص قرآن، تهران دفتر نشر فرهنگ، ۱۳۸۶ش.

*خرمشاهی، بهاالدین، دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، تهران، انتشارات ناهید و دوستان، ۱۳۷۷ش.

*رامین‌نژاد، رامین، مزار پیامبران، مشهد، بنیاد پژوهش‌های اسلامی، ۱۳۸۷ش.

*ری‌شهری، محمد، حکم النبی الأعظم(ص)، قم، دارالحدیث، ۱۳۸۷ش.

*سیدمرتضی، تنزیه الانبیاء، ترجمه رحیمی، مشهد، آستان قدس رضوی، ۱۳۷۷ش.

*شوقی، ابوخلیل، اطلس قرآن، ترجمه کرمانی، مشهد، آستان قدس رضوی، ۱۳۸۸ش.

*مجلسی، محمدباقر، بحار الانوارالجامعه لدرراخبارالائمه الاطهار، بیروت، داراحیاءالتراث العربی، ۱۴۰۳ق.

*مجلسی، محمدباقر، حیاة القلوب، قم، سرور، ۱۳۸۰ش.

*مکارم شیرازی، ناصر، تفسیر نمونه‌، تهران،‌ دارالکتب الاسلامیة، ۱۳۷۳ش.

*نیشابوری، ابراهیم، قصص‌الانبیا، تهران، بنگاه ترجمه و نشر کتاب، ۱۳۵۹ش.

* [https://www.cgie.org.ir/fa/publication/entryview/4995 دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی]