فاسق: تفاوت میان نسخه‌ها

[[شیعه امامیه]] معتقد است فاسق، کافر نیست؛ و خلود(جاودانگی عذاب) مختص به [[کافر]] است؛ و [[مسلمان]] حتی اگر فاسق باشند، برای همیشه در عذاب الهی باقی نمی ماند و در معرض شفاعت یا بخشش خداوند است.<ref>علامه حلی، کشف المراد، ۱۳۸۲ش، ص۲۷۴-۲۷۶؛ سبحانی، محاضرات فی الإلهیات، ۱۴۲۸ق، صص۴۶۱-۴۶۳.</ref> <br />

اما وعیدیه -که گروهی از [[خوارج]] هستند- معتقدند که عمل صالح بخشی از [[ایمان]] است<ref>طوسی، قواعد العقائد، ۱۴۱۳ق، ص۱۰۶.</ref>؛ و به همین جهت، کسی که مرتکب [[گناهان کبیره]] می‌شود، [[کافر]] می شود و در نتیجه، همیشه در [[عذاب]] باقی می ماند<ref>شهرستانی، الملل و النحل، ۱۳۶۴ش، ج۱، ص۱۳۲.</ref>. <br />

اما [[معتزله]] در مخالفت با این نظرات، نظریه [[المنزلة بین المنزلتین|«المنزلة بین المنزلتین»]] (جایگاهی میان دو جایگاه کفر و ایمان) را طرح کرده است: فاسق نه [[مومن]] است و نه [[کافر]] بلکه جایگاهش بین آن دو است؛ و به همین جهت، سرنوشت اخروی او نیز نه پاداش عالی است و نه عذاب شدید بلکه عذاب معمولی است.<ref>قاضی عبدالجبار، شرح الأصول الخمسة،‏ ۱۴۲۲ق، ص۴۷۱-۴۷۲.</ref><br />

البته هیچ اختلافی نیست که اگر فاسق [[توبه]] کند، [[خداوند]] او را می‌بخشاید و [[هدایت]] می‌نماید و به خلود در عذاب گرفتار نمی شود: «ای کسانی که ایمان آورده اید، به سوی خدا توبه کنید، توبه‌ای خالص؛ امید است(با این کار) پروردگارتان گناهانتان را ببخشد.»<ref>سوره تحریم، آیه ۸.</ref>