تورات: تفاوت میان نسخه‌ها

تورات در اصل لفظی [[عبری]] است و تورا تلفظ می‌شود.<ref>دایره‌المعارف اسلامیه، ج ۶، بی‌تا، ص ۱</ref> این واژه به معنای [[شریعت]] و ناموس استعمال شده است. مراد از تورات در اسفار کتاب مقدس کتاب‌های پنج‌گانه موسی(ع)است. یهودیان این کتاب‌ها را ناموس موسی نیز می‌نامند. آنان این کتاب را نازل شده در کوه سینا، بر حضرت موسی(ع) می‌دانند.<ref>البستانی، دائره‌المعارف، دارالمعرفه، ج ۷، ص ۲۶۴</ref>  

تورات به کل کتاب مقدس یهودیان نیز اطلاق می‌شود و به معنای آموزش و ارشاد به کار رفته است.<ref>دایره المعارف تشیع، ۱۳۸۰، ج ۵، ص ۱۳۰-۱۴۰</ref> این اسفار عبارتند از سفر تکوین(پیدایش)، خروج، لاویان و اعداد، تثنیه. برخی از [[مسیحیان]] نیز از لفظ تورات برای بیان کل کتاب مقدس (عهدقدیم و عهدجدید)استفاده نموده‌اند.<ref>البستانی، دائره‌المعارف، دارالمعرفه، ج ۷، ص ۲۶۴</ref>

تورات در [[قرآن|آیات قرآن]] کتابی است که پس از حضرت[[ابراهیم]](ع) و [[اسرائیل]](حضرت[[یعقوب]](ع)نازل شده است.<ref>سوره آل عمران، آیه ۶۵، آیه ۹۳</ref> با توجه به آیات قرآن حضرت[[عیسی]](ع) نیز این کتاب را تایید نموده است.<ref>سوره آل عمران، سوره ۵۰؛ سوره مائده، آیه ۴۶؛ سوره صف، آیه ۶</ref> قرآن بر بیان [[احکام الهی]] در تورات تاکید می‌کند و به کسانی که از این کتاب تبعیت کرده‌اند وعده بهشت داده شده است.<ref>سوره مائده، آیه ۴۳؛ سبزوارى نجفى، ارشادالاذهان الى تفسيرالقرآن، 1419ق، ص ۱۲۰؛ طيب، اطيب‌البيان في تفسيرالقرآن، 1378ش، ج ۴، ص ۳۷۳؛ مكارم‌شيرازى، الأمثل فى تفسير كتاب‌الله‌المنزل، 1421ق، ج ۴، ص ۱۱؛ بيضاوى، أنوارالتنزيل و أسرارالتأويل، 1418ق، ج ۲، ص ۱۲۸؛ اندلسى، البحرالمحيط فى‌التفسير، 1420ق، ج ۴، ص ۲۶۱-۲۷۰؛ ملاحویش، بیان‌المعانی، ۱۳۸۲ق، ج ۱، ص ۴۰؛ ج ۶، ص ۳۳۲؛ شاذلی، فی ظلال‌القرآن، ۱۴۱۲ق، ج ۲، ص ۸۲۸-۸۹۵؛ سوره مائده، آیه ۷۰؛ دایره‌المعارف اسلامیه، دارالمعرفه، ج ۶، ص ۱</ref>  

در مقابل نیز کسانی که این کتاب را در دست دارند و به آن عمل نمی‌کنند را مانند چارپایی بیان نموده که کتاب را حمل می‌کند.<ref>سوره جمعه،آیه ۵؛ طباطبايى، الميزان فى تفسيرالقرآن، 1417ق، ج ۵، ص ۳۶۲؛ ج ۱۱، ص ۳۰۲؛ ج ۱۲، ۲۴۴؛ ج ۱۹، ص ۲۶۶؛ سبزوارى نجفى، ارشاد‌الاذهان الى تفسيرالقرآن، 1419ق، ص ۵۵۸-۵۵۹؛ طيب، اطيب‌البيان في تفسيرالقرآن، 1378ش، ج ۱، ص ۴۰-۴۵؛ فيض كاشانى، الأصفى فى تفسيرالقرآن، 1418ق، ج ۲، ص ۱۳۰۳؛ جصاص، احكام القرآن(جصاص)، 1405ق، ج ۴، ص ۱۵۳؛ ج ۵، ص ۳۳۵</ref> قرآن به وعده بعثت پیامبری امی پس از حضرت موسی(ع)، در کتاب تورات اشاره می کند.<ref>سوره اعراف،آیه۱۵۷؛ دایره‌المعارف اسلامیه، دارالمعرفه، ج ۶، ص ۱</ref>

در قرآن به دو صورت از [[کتاب مقدس]] یهودیان نام می‌برد؛ در آیاتی اشاره به الواح نازل شده بر حضرت موسی(ع) می‌کند و در آیات دیگری از لفظ تورات برای اشاره به  این کتاب استفاده نموده است.<ref>طباطبایی، ترجمه المیزان، ۱۳۷۴، ج۳، ص ۱۱</ref>  

آنچه از تفاسیر یهودی به دست می‌آید الواح حضرت موسی(ع) شامل ده فرمان اخلاقی بوده و آنچه در کتاب تورات متداول، بیان شده مجموعه‌ای از احکام و اخلاقیات است. کتاب تلمود، تفسیری از احکام و اخلاقیات کتاب مقدس می‌باشد.<ref>سلیمانی اردستانی، کتاب مقدس، ۱۳۸۵، ص ۳۰</ref> باید توجه داشت که تورات کلمه‌ای است عبرانی که در زبان عربی به معنای شریعت است.<ref>طباطبايى، الميزان فى تفسيرالقرآن، 1417ق، ج ۳، ص ۱۱</ref> با توجه به تاریخ یهودیت در دورانی ما بین حمله [[بخت‌النصر]](نبوکدنصر یکی از پادشاهان بابل) تا دوران کورش(یکی از پادشاهان ایران) کتاب مقدس یهودی از بین رفت و پس از بازگشت از تبعید بابلی، دوباره آنچه به صورت شفاهی در بین مردم رواج داشت نوشته شد.<ref>سلیمانی اردستانی، کتاب مقدس، ۱۳۸۵، ص ۸۴</ref>

با توجه به آیات نازل شده بر [[پیامبر اسلام]](ص) درباره تورات، می‌توان این کتاب را همان کتاب در دست یهودیان در زمان پیامبر دانست.<ref>طباطبايى، الميزان فى تفسيرالقرآن، 1417ق، ج۳، ص ۳۱۰؛ ج ۵، ص ۳۵۸، ج ۷، ص ۲۵۵</ref>

آیات قرآن دلالت بر بیان احکام شرعی در تورات دارند.<ref>طباطبايى، الميزان فى تفسيرالقرآن، ۱۴۱۷ق، ج ۵، ص ۳۵۸</ref> در قرآن از [[تحریف]] در کتاب مقدس یهودی سخن گفته، اما تمام مطالب تورات را رد نکرده است. در [[تفسیر المیزان]] بیان می‌کند، که با توجه به [[اخلاق]] عمومی و خصوصیات نژادی بنی اسرائیل و حضور پیامبران مختلف در میان این قوم، در این کتاب جز بخشی از [[هدایت]] و نور بیان نشده است.<ref>سوره مائده، آیه ۴۴؛ طباطبايى، الميزان فى تفسيرالقرآن، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص ۳۱۰</ref> اما به طور کلی هدایت و نور در این کتاب وجود دارد.<ref>سبزوارى نجفى، ارشادالاذهان الى تفسيرالقرآن، ۱۴۱۹ق، ص ۱۲۱؛ طيب، اطيب‌البيان في تفسيرالقرآن، ۱۳۷۸ش، ج ۴، ص ۳۸۲؛ نحاس، اعراب‌القرآن( نحاس)، ۱۴۲۱ق، ج ۱، ص ۲۷۰؛ ج ۲، ص ۵۲؛ مكارم شيرازى، الأمثل فى تفسير كتاب‌الله‌المنزل، ۱۴۲۱ق، ج ۳، ص ۳۲؛ ج ۴، ص ۲۱؛ حسينى همدانى، انوار درخشان، ۱۴۰۴ق، ج۵، ص ۳۲؛ ابن عجيبه، البحرالمديد فى تفسير القرآن‌المجيد، ۱۴۱۹ق، ج ۲، ص ۴۵، ص ۶۶؛ اندلسى، البحرالمحيط فى التفسير، ۱۴۲۰ق، ج ۱، ص ۳۲۸؛ زجاج، اعراب‌القرآن(زجاج)، ۱۴۲۰ق، ج ۲، ص ۵۱۴؛ بيضاوى، أنوارالتنزيل و أسرارالتأويل، ۱۴۱۸ق، ج ۲، ص ۱۲۹</ref>

[[علامه طباطبایی]] این امر را دلیل بر عدم جهانی بودن این دین می‌داند و دین [[یهودیت]] را خاص بنی اسراییل بیان می‌کند. در سوره اعراف<ref>سوره اعراف، آیه ۱۴۵</ref> نیز در جایی که از الواح حضرت موسی(ع)سخن می‌گوید، به این نکته اشاره می‌کند که در این الواح از هر چیزی، بخشی از آن را بیان نمودیم.<ref>طباطبايى، الميزان فى تفسيرالقرآن، ۱۴۱۷ق، ج۳، ص ۹-۱۵؛ ۲۱۷؛ ج ۵، ص ۵۶۱</ref>

قرآن حضرت عیسی(ع) را مصدق تورات می‌داند.<ref>شيبانى، نهج‌البيان عن كشف معانى‌القرآن، ۱۴۱۳ق، ج ۲، ص ۳۴-۳۵، عاملى، الوجيز فى تفسيرالقرآن‌العزيز، ۱۴۱۳ق، ج ۱، ص ۲۴۱؛  طباطبايى، الميزان فى تفسيرالقرآن، ۱۴۱۷ق، ج ۳، ص ۷-۸؛ موسوى سبزوارى، مواهب‌الرحمان في تفسيرالقرآن، ۱۴۰۹ق، ج ۱۱، ص ۲۵۱-۲۵۲؛ دخيل، الوجيز في تفسيرالكتاب العزيز، ۱۴۲۲ق، ص ۷۶؛ بلاغى نجفى، آلاء‌الرحمن فى تفسيرالقرآن، ۱۴۲۰ق، ج ۱، ص ۲۸۶-۲۸۷؛ سبزوارى نجفى، ارشادالاذهان الى تفسيرالقرآن، ۱۴۱۹ق، ص ۶۱-۶۱؛ ص ۵۵؛ ص ۵۵۷؛ طيب، اطيب‌البيان في تفسيرالقرآن، ۱۳۷۸ش، ج ۳، ص ۲۰۷-۲۱۰؛ ج ۴، ص ۳۸۲؛ مكارم شيرازى، الأمثل فى تفسير كتاب الله‌المنزل، ۱۴۲۱ق، ج ۲، ص ۵۰۸-۵۰۹؛ ج ۴، ۲۰-۲۲؛ حسينى همدانى، انوار درخشان، ۱۴۰۴ق، ج ۳، ص ۸۴-۹۳؛ ابن عجيبه، البحرالمديد فى تفسير القرآن‌المجيد، ۱۴۱۹ق، ج ۱، ص ۳۵۶؛ اندلسى، البحرالمحيط فى التفسير، ۱۴۲۰ق، ج ۳، ص ۱۶۱-۱۶۲</ref> برخی از مفسرین مصدق بودن حضرت عیسی(ع) را برای کتاب توراتی که در بین مردم متداول است، نمی‌داند. علامه مصدق بودن این پیامبر را مطابق تورات اصلی، که خداوند با توجه به آیات سوره مریم به آن حضرت وعده داده بود، بیان می‌کند. بنابراین وجه دیگر مصدق بودن این است که، تحریف شامل تمام قسمت‌های کتاب مقدس نمی‌شود و بخشی از آن تحریف شده، بنابراین حضرت عیسی(ع) آن بخش تحریف نشده تورات را تأیید و تصدیق می‌کند.<ref>طباطبايى، الميزان فى تفسيرالقرآن، ۱۴۱۷ق، ج ۳، ص ۲۱۶، ج ۵، ۲۴۷-۲۴۹، ج ۸، ص ۲۸۰؛ ابيارى، الموسوعة‌القرآنية، ۱۴۰۵ق، ج ۹، ص ۲۲۷-۲۲۸؛

مواهب‌الرحمان في تفسيرالقرآن، ۱۴۰۹ق، ج ۵، ص ۳۰۲</ref>