دعای سی و نهم صحیفه سجادیه: تفاوت میان نسخه‌ها

'''دعای سی و نهم صحیفه سجادیه''' از دعاهای مأثور از [[امام سجاد(ع)]] در طلب عفو و رحمت الهی است. امام(ع) در این دعا از خدا درخواست خشکاندن ریشه‌های [[گناه]] را در وجود آدمی دارد و برای بخشش کسانی که به ما ظلم کرده‌اند، دعا می‌کند و آن را مایه [[تقرب الهی]] می‌داند. در این دعا آفرینش انسان نشانه قدرت خدا دانسته شده است.

[[امام سجاد(ع)]] در دعای سی و نهم صحیفه سجادیه در صدد جلب رحمت الهی است. برای همین منظور گذشت و چشم‌پوشی از بدی‌های دیگران در حق خود را دستاویز نیل به رحمت الهی قرار می‌دهد و از خدا می‌خواهد با او از سر فضل و نه از سر عدل رفتار کند و او را آزاد شده عفو خود قرار دهد.<ref>ممدوحی کرمانشاهی، شهود و شناخت، ۱۳۸۸ش، ج۳، ص۲۶۳.</ref>  

* طلب دوری از طمع در معصیت

* دعا برای بخشش کسانی که به ما ظلم کرده‌اند

* بخشش برای خدواند سخت نیست

* آفرینش انسان نشانه قدرت خداوند

* استحقاق عذاب به خاطر انجام گناهان توسط انسان

* ناامیدی از خود به خاطر گناهان بسیار و خوبی‌های کم

* تنزیه خداوند از اسم‌هایی که دیگران به آن خوانده می‌شوند<ref>انصاریان، دیار عاشقان، ۱۳۷۳ش، ج۷، ص۲۹۹-۳۰۳؛ ممدوحی، شهود و شناخت، ۱۳۸۸ش، ج۳، ص۲۶۳-۲۷۷؛ [https://www.erfan.ir/farsi/sahifeh39/faraz1 شرح فرازهای دعای سی و نهم از سایت عرفان].</ref>

دعای سی و نهم صحیفه سجادیه همچنین در کتاب [[ریاض السالکین فی شرح صحیفه سید الساجدین|ریاض السالکین]] اثر [[سید علی‌خان مدنی]]،<ref>مدنی شیرازی، ریاض السالکین، ۱۴۳۵ق، ج۵، ص۲۹۲-۳۳۸.</ref> [[فی ظلال الصحیفه السجادیه]] اثر [[محمدجواد مغنیه]]،<ref>مغنیه، فی ظلال الصحیفه، ۱۴۲۸ق، ص۴۴۹-۴۵۹.</ref> [[ریاض العارفین]] تألیف [[محمد بن محمد دارابی]]<ref>دارابی، ریاض العارفین، ۱۳۷۹ش، ص۴۷۹-۴۸۸.</ref> و [[آفاق الروح]] نوشته [[سید محمدحسین فضل‌الله]]<ref> فضل‌الله، آفاق الروح، ۱۴۲۰ق، ج۲، ص۲۷۳-۲۹۰.</ref> به زبان عربی شرح داده شده است. واژه‌های این دعا هم در شرح‌های لغوی مانند [[تعلیقات علی الصحیفه السجادیه]] اثر [[فیض کاشانی]]<ref>فیض کاشانی، تعلیقات علی الصحیفه السجادیه، ۱۴۰۷ق، ص۷۵-۷۶.</ref> و شرح الصحیفه السجادیه نوشته [[عزالدین جزائری]]<ref>جزایری، شرح الصحیفه السجادیه، ۱۴۰۲، ص۱۹۵-۱۹۹.</ref> توضیح داده شده است.

(۲) خدایا! هر بنده‌ای نسبت به من مرتکب کاری شده که آن کار را بر او حرام کردی؛ یا پردۀ حرمت مرا که دریدنش را بر او ممنوع کردی، دریده؛ پس زیر بار ستمی که بر من داشته مرده؛ یا در حالی که هنوز زنده است، حقّی از من برعهدۀ او ثابت است؛ پس او را نسبت به ستمی که بر من روا داشته بیامرز و در رابطۀ با حقّی که از من پایمال کرده از او گذشت کن و دربارۀ آنچه با من کرده او را دنبال نکن و به خاطر گناهانی که با ستم بر من مرتکب شده رسوایش نساز و این عفو و گذشتم را از آنان و چشم‌پوشی و کار نیکی که بدون چشم‌داشت نسبت به آنان انجام دادم، از پرفایده‌ترین صدقات صدقه دهندگان و بالاترین عطاهای مقرّبین پیشگاهت، قرار ده.