نذر: تفاوت میان نسخه‌ها

نذر (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۸ فوریهٔ ۲۰۱۵، ساعت ۱۶:۱۱

۱۲۶ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۸ فوریهٔ ۲۰۱۵

جز

بدون خلاصۀ ویرایش

دیداریویکی‌متن

کاربر ناشناس

imported>Naqavi

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
 {{در دست ویرایش ۲|ماه=فوریه|روز=۲۳|سال=۲۰۱۵|چند = 2}}
-'''نذر''' به معنای آن است که انسان بر خود واجب کند که کار خیری را برای خدا به جا آورد و یا کاری که انجام ندادن آن بهتر است برای خدا ترک کند. از نظر شرعی نذر وقتی واجب العمل است که یا به صورت صیغه عربی و یا به صیغه فارسی که در بردارنده مضمون آن است خوانده شود. نذر سنتی است که مورد اهتمام تمامی انبیاء الهی و امت‌های گذشته بوده و در اسلام نیز سابقه و مشروعیت دارد. نذر برای ائمه اطهار (ع) از مؤثرترین نذرها است.
+'''نذر''' به معنای آن است که انسان بر خود [[واجب]] کند که کار خیری را برای خدا به جا آورد و یا کاری که انجام ندادن آن بهتر است برای خدا ترک کند. از نظر شرعی نذر وقتی واجب العمل است که یا به صورت صیغه عربی و یا به صیغه فارسی که در بردارنده مضمون آن است خوانده شود. نذر سنتی است که مورد اهتمام تمامی انبیاء الهی و امت‌های گذشته بوده و در [[اسلام]] نیز سابقه و مشروعیت دارد. نذر برای [[ائمه(ع)|ائمه اطهار (ع)]] از مؤثرترین نذرها است.
 {{جعبه نقل قول| عنوان =| نقل‌قول ={{سخ}}{{حدیث|إِذْ قَالَتِ امْرَ‌أَتُ عِمْرَ‌انَ رَ‌بِّ إِنِّي نَذَرْ‌تُ لَكَ مَا فِي بَطْنِي مُحَرَّ‌رً‌ا فَتَقَبَّلْ مِنِّي ۖ إِنَّكَ أَنتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ﴿٣٥﴾|ترجمه= چون زن عمران گفت: «پروردگارا، آنچه در شكم خود دارم نذر تو كردم تا آزاد شده [از مشاغل دنيا و پرستشگر تو] باشد؛ پس، از من بپذير كه تو خود شنواى دانايى.»}}|تاریخ بایگانی| منبع = [[سوره آل عمران|آل عمران]]، ٣٥| تراز = چپ| عرض = 350px|حاشیه= 5px|اندازه خط = 12px|رنگ پس‌زمینه =#F9EECA| گیومه نقل‌قول =| تراز منبع = چپ}}
 ==تعریف==
-این واژه در لغت به معنای واجب کردن چیزی بر خود است<ref>خرمشاهی، ج۲، ص۲۲۲۱.</ref> و در اصطلاح فقهی نذر آن است که انسان بر خود واجب کند که کار خیری را برای خدا به جا آورد و یا کاری که انجام ندادن آن بهتر است برای خدا ترک کند.<ref>توضیح المسائل مراجع، ج۲، ص ۶۰۹-۶۱۲٫</ref> به عنوان مثال نذر آن است که انسان در قالب این عبارت و صیغه بگوید: نذر کردم که اگر – مثلاً – مریض من خوب شد برای خدا، بر من واجب است که صد تومان به فقیر بدهم.
+این واژه در لغت به معنای [[واجب]] کردن چیزی بر خود است<ref>خرمشاهی، ج۲، ص۲۲۲۱.</ref> و در [[فقه|اصطلاح فقهی]] نذر آن است که انسان بر خود واجب کند که کار خیری را برای خدا به جا آورد و یا کاری که انجام ندادن آن بهتر است برای خدا ترک کند.<ref>توضیح المسائل مراجع، ج۲، ص ۶۰۹-۶۱۲٫</ref> به عنوان مثال نذر آن است که انسان در قالب این عبارت و صیغه بگوید: نذر کردم که اگر – مثلاً – مریض من خوب شد برای خدا، بر من واجب است که صد تومان به فقیر بدهم.
 ==سابقه نذر==
-نذر سنتی است که مورد اهتمام تمامی انبیاء الهی و امت‌های گذشته بوده و در اسلام نیز سابقه و مشروعیت دارد.قرآن کریم داستان نذر همسر عمران، یعنی مادر حضرت مریم(س) را نقل می کند و می‌فرماید: و به یاد آورید هنگامی را که همسر عمران گفت:«خداوندا آنچه در رحم دارم برای تو نذر کردم که آزاد و در خدمت خانه تو باشد. از من بپذیر که تو شنوا و دانایی».<ref>سوره آل عمران، آیه ۳۵.</ref>
+نذر سنتی است که مورد اهتمام تمامی انبیاء الهی و امت‌های گذشته بوده و در [[اسلام]] نیز سابقه و مشروعیت دارد.قرآن کریم داستان نذر [[همسر عمران]]، یعنی مادر [[حضرت مریم(س)]] را نقل می کند و می‌فرماید: و به یاد آورید هنگامی را که همسر عمران گفت:«خداوندا آنچه در رحم دارم برای تو نذر کردم که آزاد و در خدمت خانه تو باشد. از من بپذیر که تو شنوا و دانایی».<ref>سوره آل عمران، آیه ۳۵.</ref>
-و در سوره مریم پس از نقل داستان تولد حضرت عیسی(ع) خدای متعال به حضرت مریم(س) می‌فرماید: هرگاه کسی از انسان‌ها را دیدی (با اشاره) بگو: «من برای خداوند رحمان روزه ای نذر کرده‌ام؛ بنابراین با کسی سخن نمی گویم.»<ref>سوره مریم، آیه ۲۶.</ref>
+و در [[سوره مریم]] پس از نقل داستان تولد [[حضرت عیسی(ع)]] خدای متعال به حضرت مریم(س) می‌فرماید: هرگاه کسی از انسان‌ها را دیدی (با اشاره) بگو: «من برای خداوند رحمان روزه ای نذر کرده‌ام؛ بنابراین با کسی سخن نمی گویم.»<ref>سوره مریم، آیه ۲۶.</ref>
 {{جعبه نقل قول| عنوان =| نقل‌قول ={{سخ}}{{حدیث|وَمَا أَنفَقْتُم مِّن نَّفَقَةٍ أَوْ نَذَرْ‌تُم مِّن نَّذْرٍ‌ فَإِنَّ اللَّـهَ يَعْلَمُهُ ۗ وَمَا لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنصَارٍ‌﴿٢٧٠﴾|ترجمه= و هر نفقه‌اى را كه انفاق، يا هر نذرى را كه عهد كرده‌ايد، قطعاً خداوند آن را مى‌داند، و براى ستمكاران هيچ ياورى نيست.}}|تاریخ بایگانی| منبع = [[سوره بقره|بقره]]، ٢٧٠| تراز = چپ| عرض = 200px|حاشیه= 4px|اندازه خط = 12px|رنگ پس‌زمینه =#E7F8FA| گیومه نقل‌قول =| تراز منبع = چپ}}
 این کتاب آسمانی هنگامی که یکی از ویژگی های عباد الرحمن را بر می‌شمارد، می‌فرماید: ایشان به نذر خویش وفا می کنند و از روزی( قیامت ) که شر و عذابش گسترده است، می ترسند.<ref>سوره انسان، آیه ۷.</ref>
-امام صادق(ع) در روایتی که در شأن نزول همین آیه «یوفون بالنذر» از آن حضرت صادر شده، فرموده است: هنگامی که امام حسن و امام حسین (علیهم السلام) مریض بودند روزی پیامبر خدا(ص) به ملاقات آنها آمد و به علی(ع) فرمود: خوب است جهت سلامتی فرزندانت نذر نمایی. علی(ع) فرمود من نذر می کنم، چنانچه این دو بهبود یابند، سه روز را به جهت تشکر از خداوند روزه بدارم. سپس فاطمه(ع) و همچنین فضه که خادمه آنها بود، همین نذر را تکرار نمودند و خدای متعال لباس عافیت را به اندام آن دو امام پوشاند و ایشان نیز روزه داشتند.<ref>میزان الحکمه، ج۱۰، ص۴۸.</ref>
+[[امام صادق(ع)]] در روایتی که در [[شأن نزول]] همین آیه «یوفون بالنذر» از آن حضرت صادر شده، فرموده است: هنگامی که [[امام حسن]] و [[امام حسین]](علیهم السلام) مریض بودند روزی [[پیامبر(ص)]] به ملاقات آنها آمد و به [[علی(ع)]] فرمود: خوب است جهت سلامتی فرزندانت نذر نمایی. علی(ع) فرمود من نذر می کنم، چنانچه این دو بهبود یابند، سه روز را به جهت تشکر از خداوند [[روزه]] بدارم. سپس [[فاطمه(س)]] و همچنین [[فضه نوبیه|فضّه]] که خادمه آنها بود، همین نذر را تکرار نمودند و خدای متعال لباس عافیت را به اندام آن دو امام پوشاند و ایشان نیز روزه داشتند.<ref>میزان الحکمه، ج۱۰، ص۴۸.</ref>
-بنابراین نه تنها نذر با توحید، رضا، تسلیم و ادب در مقابل خدای عالم منافاتی ندارد، بلکه پیمان و وفای به آن، عین توجه به حق تعالی، توحید و عبودیت او و باعث قرب به خالق هستی است و در سنت و سیره اهل عصمت و طهارت و مؤمنان جریان دارد.
+بنابراین نه تنها نذر با [[توحید]]، رضا، تسلیم و ادب در مقابل خدای عالم منافاتی ندارد، بلکه پیمان و وفای به آن، عین توجه به حق تعالی، توحید و عبودیت او و باعث قرب به خالق هستی است و در سنت و سیره اهل عصمت و طهارت و [[مؤمن|مؤمنان]] جریان دارد.
 ==شروط نذر==