سوره کهف: تفاوت میان نسخه‌ها

'''سوره کَهْفْ''' هجدهمین [[سوره]] و از [[سوره‌های مکی]] [[قرآن]] که در [[جزء (قرآن)|جزء]] پانزدهم و شانزدهم قرآن جای گرفته است. کهف به معنای غار است و به این دلیل نام این سوره قرار گرفته که داستان [[اصحاب کهف]] در آن آمده است. در این سوره به مردم توصیه شده تا به حق اعتقاد داشته باشند و عمل صالح انجام دهند. همچنین در سوره کهف، تصریح شده است که [[خداوند]] فرزند ندارد. داستان اصحاب کهف، داستان [[داستان موسی و خضر|موسی و بنده‌ای از بندگان خدا]] (خضر) و حکایت [[ذوالقرنین]]، از مهمترین حکایاتی است که در این سوره بیان شده است. گفته شده سوره کهف هنگامی نازل شد که عده‌ای از [[قریش]] می‌خواستند از [[یهود|یهودیان]] مسائلی را بیاموزند و با آنها [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] را بیازمایند. این مسائل، پرسش از سه داستان گفته‌شده و زمان برپایی [[قیامت]] بود.

از آیات مشهور [[سوره]] کهف، [[آیه]] ۵۰ است که داستان [[سجده ملائکه بر آدم]] و سرپیچی [[ابلیس]] را بیان می‌کند. درباره فضیلت [[تلاوت]] سوره کهف، [[حدیث|روایات]] بسیاری وجود دارد از جمله از پیامبر(ص) نقل شده است که هنگام نزول سوره کهف، هفتاد هزار [[فرشته]] آن را بدرقه کردند و عظمت این سوره آسمان و زمین را پر کرد. هر کس این سوره را در [[جمعه (روز)|روز جمعه]] بخواند، خداوند [[گناه|گناهان]] او تا جمعه دیگر را می‌آمرزد و به او نوری می‌بخشد که به آسمان می‌تابد و از فتنه [[دجال|دَجّال]] محفوظش می‌دارد.

کهف به معنای غارِ در کوه است<ref>راغب اصفهانی، مفردات الفاظ القرآن، ذیل واژه «کهف».</ref>. دلیل نامگذاری این [[سوره]]، ذکر داستان [[اصحاب کهف]] در آن است. نام دیگر این سوره '''حائله''' است؛ زیرا سوره کهف، حائل و مانعی بین آتش [[جهنم]] و قاریان و عاملان به آن خوانده شده است.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۴۱.</ref>

[[سوره]] کهف از [[سوره‌های مکی]] و در [[ترتیب نزول]] شصت و نهمین [[سوره|سوره‌ای]] است که بر [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر(ص)]] [[نزول قرآن|نازل]] شده است. این سوره در [[چینش کنونی قرآن|چینش کنونی]] [[مصحف|مُصحَف]]، هجدهمین سوره است<ref>معرفت، آموزش علوم قرآن، ۱۳۷۱ش، ج۱، ص۱۶۶.</ref> و دقیقاً در نیمه قرآن، یعنی در [[جزء (قرآن)|جزء]] پانزدهم و شانزدهم جای دارد.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۴۱.</ref>

سوره کهف ۱۱۰ [[آیه]]، ۱۵۸۹ کلمه و ۶۵۵۰ حرف دارد. این سوره به لحاظ حجمی از [[سوره‌های مئون]] و متوسط است و در حدود نیم جزء قرآن را شامل می‌شود.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن‌پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۴۱.</ref>

درباره محتوا و غرض [[سوره]] کهف، گفته شده که این سوره با بیم و بشارت دادن، مردم را به سوی اعتقاد به حق و عمل نیکو دعوت می‌کند. در این [[سوره]] همچنین بر فرزند نداشتن [[خدا|خداوند]] تأکید شده است؛ چنان‌که [[آیه|آیاتی]] از آن حاوی تهدید کسانی است که معتقد بوده‌اند خداوند فرزند دارد. مخاطب بخشی از این سوره، دوگانه‌پرستانی هستند که معتقدند [[فرشته|ملائکه]] و [[جن]] و افراد صالح، فرزند خدایند و همچنین [[مسیحیان]]، که معتقدند [[عیسی مسیح]] فرزند خداست. همچنین گفته شده بعید نیست این سوره برای بیان سه داستان عجیب [[اصحاب کهف]]، [[موسی و خضر|موسی و بنده‌ای از بندگان خدا]] و‌ حکایت [[ذوالقرنین]] نازل شده باشد.<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۹۷۴م، ج۱۳، ص۲۳۶.</ref> این سه داستان برخلاف بیشتر داستان‌های دیگر قرآن که پراکنده در سوره‌های مختلف‌اند، یک‌جا آمده‌اند.<ref>دانشنامه قرآن و قرآن پژوهی، ۱۳۷۷ش، ج۲، ص۱۲۴۱-۱۲۴۰</ref>