Automoderated users، confirmed، مدیران، templateeditor
۳٬۸۶۳
ویرایش
محمود فرشچیان: تفاوت میان نسخهها
ویرایش شکلی
Mkhaghanif (بحث | مشارکتها) |
(ویرایش شکلی) |
||
| خط ۵۲: | خط ۵۲: | ||
| پانویس = | | پانویس = | ||
}} | }} | ||
'''محمود فرشچیان''' (زاده ۱۳۰۸ش) | '''محمود فرشچیان''' (زاده [[سال ۱۳۰۸ هجری شمسی|۱۳۰۸ش]]) نقاش و نگارگری که به سبب خلق آثاری درباره برخی موضوعات [[شیعی]]، مشهور است. وی در عین توجه به مبانی سنتی نقاشی، سبکی نو دارد. خارجکردن نقاشی از هنری وابسته به شعر و ادبیات و استقلالبخشیدن به آن، سهبعدی کردن نقاشی با نگاه به هنر غرب و همچنین نگاه ویژه به بازسازی مفاهیم دینی و [[شیعی]]، از جمله شاخصهای هنر و آثار اوست. | ||
آثاری چون [[تابلو عصر عاشورا]]، [[تابلو شام غریبان]] و [[تابلو ضامن آهو]] و نیز طراحی و نظارت بر ساخت [[ضریح امام رضا(ع)]] و [[ضریح امام حسین(ع)]] از برجستهترین کارهای هنری فرشچیان است. وی از سال ۱۳۶۹ تا ۱۳۹۳ش، ۱۵ اثر خود را به [[حرم امام رضا(ع)]] اهدا کرده است. | |||
==زندگی== | ==زندگی== | ||
محمود فرشچیان، [[۴ بهمن]] ۱۳۰۸ش در [[اصفهان]] متولد شد. پدر او غلامرضا فرشچیان، تاجر و تولیدکننده فرش بود و شیفتگی فرزندش به طراحی و نقاشی را دریافت و او را برای فراگرفتن نقاشی، به کارگاه دوست خود حاج میرزا آقا امامی اصفهانی (۱۲۶۰ - ۱۳۳۴ش) فرستاد. حاج میرزا آقا امامی احیاگر هنر سوخت معرق<ref>ذاکری، محسن، زندگی و آثار هنری حاج میرزا آقا امامی، ص ۵۰.</ref> و چهرهای نامدار در هنر نگارگری است. فرشچیان در کارگاه میرزا آقا امامی با طرحها و نقشهای دوره [[تیموریان|تیموری]] و [[صفویه|صفوی]] آشنا شد.<ref>کری ولش، استوارت، محمود فرشچیان برگزیده آثار یونسکو، ص ۱۷۲.</ref> | محمود فرشچیان، [[۴ بهمن]] ۱۳۰۸ش در [[اصفهان]] متولد شد. پدر او غلامرضا فرشچیان، تاجر و تولیدکننده فرش بود و شیفتگی فرزندش به طراحی و نقاشی را دریافت و او را برای فراگرفتن نقاشی، به کارگاه دوست خود حاج میرزا آقا امامی اصفهانی (۱۲۶۰ - ۱۳۳۴ش) فرستاد. حاج میرزا آقا امامی احیاگر هنر سوخت معرق<ref>ذاکری، محسن، زندگی و آثار هنری حاج میرزا آقا امامی، ص ۵۰.</ref> و چهرهای نامدار در هنر نگارگری است. فرشچیان در کارگاه میرزا آقا امامی با طرحها و نقشهای دوره [[تیموریان|تیموری]] و [[صفویه|صفوی]] آشنا شد.<ref>کری ولش، استوارت، محمود فرشچیان برگزیده آثار یونسکو، ص ۱۷۲.</ref> | ||