سوره شعراء: تفاوت میان نسخه‌ها

{{پایان}}

آیات ۸۳ تا ۸۹ سوره شعراء [[دعاهای قرآنی]] است که از زبان حضرت ابراهیم(ع) نقل شده است. این [[دعا|دعاها]] پس از یادآوری نعمت‌های خداوند در آیات قبلی است که ابراهیم(ع) را وادار به اظهار حاجت به درگاه الهی نموده<ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۰ق، ج۱۵، ص۲۸۵.</ref> تا به قوم بت‌پرست نشان دهد هرچه برای دنیا و [[آخرت]] می‌خواهند باید از خداوند طلب کنند و این نشانه‌ای از [[ربوبیت]] مطلقه خداوند دانسته شده است.<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۱۵، ص۲۶۰.</ref>[[علامه طباطبایی]] این فراز ازدعای ابراهیم (وَاجْعَلْ لِي لِسَانَ صِدْقٍ فِي الْآخِرِينَ) را به این معنی تفسیر کرده که در آینده خداوند کسی را مبعوث کند که رسالت او را تبلیغ کند و مردم را به آیین توحیدی او فرابخواند وی افزوده که همین مضمون با تعبیر دیگر در سوره صافات آیه ۱۰۸ در باره ابراهیم (ع) آمده است وَتَرَكْنَا عَلَيْهِ فِي الْآخِرِينَ (ترجمه:و نام نیک او را در امّت‌های بعد باقی نهادیم.) وهمین تعبیری آیه۸۴ سوره شعراء در سوره مریم آیه ۵۰ بعد ازنام زکریا، یحیی، عیسی، ابراهیم، موسی وهارون نیز آمده است وَوَهَبْنَا لَهُمْ مِنْ رَحْمَتِنَا وَجَعَلْنَا لَهُمْ لِسَانَ صِدْقٍ عَلِيًّا (تر جمه: و از رحمت خود به آنان عطا کردیم؛ و برای آنها نام نیک و مقام برجسته‌ای (در میان همه امّت‌ها) قرار دادیم.) و منظور از این تعبیر این است که رسالت این پیامبران پس از آنان  نیز با مبعوث شدن دیگر پیامبران تداوم خواهد داشت. <ref>طباطبایی، المیزان، ۱۳۹۳ق، اعلمی بیروت، ج ۱۵،۲۸۶و۲۸۷.