قرآن به سر گرفتن: تفاوت میان نسخه‌ها

'''قرآن به سر گرفتن''' از آیین‌هایی است که شیعیان در [[شب قدر|شب‌های قدر]] در [[ماه رمضان]] انجام می‌دهند. در این آیین ضمن قرار دادن [[قرآن]] بر روی سر، خداوند را به حق قرآن، [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام(ص)]]، [[حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها|حضرت زهرا(س)]] و [[امامان شیعه|دوازده امام]] قسم می‌دهند تا گناهان‌شان را بیامرزد و ایشان را جزو رها شدگان از آتش [[جهنم]] قرار دهد. لازم نیست قرآن را به صورت باز شده بر سر قرار داد.

شیخ عباس قمی سپس چهارمین عمل مستحب شب قدر را به این صورت توضیح می‌دهد که: قرآن را بر سر خود می‌گذارند و خداوند را به حق قرآن و حق کسی که با قرآن فرستاده شده یعنی [[حضرت محمد صلی الله علیه و آله|پیامبر اسلام(ع)]] و به حق هر زن و مرد مؤمنی که در قرآن مدح شده قسم می‌دهند و سپس ده بار می‌گویند {{عربی|بِكَ یا أللّهُ}} و بعد خداوند را به نام هر یک از [[چهارده معصوم]] قسم می‌دهند و اسامی آن‌ها را به ترتیب ده بار ذکر می‌کنند.<ref>قمی، مفاتیح الجنان، باب دوم،‌فصل سوم، بخش اعمال مشترکه شب قدر</ref> این کار عملی مستقل بوده و لازم نیست قرآن به صورت باز شده بر سر قرار گیرد.{{یادداشت|{{عربی|عَنْ زُرَارَةَ قَالَ قَالَ الصَّادِقُ ع‏ تَأْخُذُ الْمُصْحَفَ فِي ثَلَاثِ لَيَالٍ مِنْ شَهْرِ رَمَضَانَ فَتَنْشُرُهُ وَ تَضَعُهُ بَيْنَ يَدَيْكَ وَ تَقُولُ اللَّهُمَّ إِنِّي أَسْأَلُكَ بِكِتَابِكَ الْمُنْزَلِ وَ مَا فِيهِ وَ فِيهِ اسْمُكَ الْأَكْبَرُ وَ أَسْمَاؤُكَ الْحُسْنَى وَ مَا يُخَافُ وَ يُرْجَى أَنْ تَجْعَلَنِي مِنْ عُتَقَائِكَ مِنَ النَّارِ وَ تَدْعُو بِمَا بَدَا لَكَ مِنْ حَاجَة. دعوات راوندی، ص۲۰۶}}}}{{یادداشت|{{عربی|

[[شیخ طوسی]] در [[امالی (شیخ طوسی)|امالی]] خود حدیثی نقل کرده است که در آن حدیث [[امام صادق(ع)]] بدون اشاره به ماه رمضان یا شب قدر، به شخصی که برای حل مشکلاتش دعایی طلب کرده است نمازی را تعلیم می‌دهند و می‌فرمایند بعد از نماز قرآن را بر سر بگیر و بگو:

[[سید ابن طاووس]] در کتاب اقبال این عمل را بدون ذکر نماز قبل از آن، در ادامه اعمال شب‌های قدر آورده است.<ref>ابن طاووس، اقبال الاعمال، ج۱، ص۱۸۷</ref> ولی در کتاب [[جمال الاسبوع بکمال العمل المشروع (کتاب)|جمال الاسبوع]] نماز و دستور العمل بعد از آن را به عنوان نمازی برای حاجت در [[پنج‌شنبه]] نقل کرده است.<ref>ابن طاووس، جمال الاسبوع، ص۱۰۹-۱۱۰</ref>