چهارده روایت: تفاوت میان نسخه‌ها

تا قرن چهارم هجری، به عللی چون وجود [[قرآن|قرآن‌های]] متفاوت میان [[مسلمان|مسلمان‌ها]]، ابتدایی‌بودن خط عربی، نقطه‌ نداشتن حروف، خالی‌بودن حروف از حرکات، وجود لهجه‌های مختلف و اِعمال سلیقه قاریان قرآن (کسانی که قرآن را آموزش می‌دادند) قرائت‌های گوناگونی از قرآن میان مسلمانان رواج داشته است.<ref>معرفت، التمهید، ۱۴۱۱ق، ج۲، ص۱۰، ۱۲، ۱۶، ۲۵.</ref><br />

در قرن چهارم قمری، ابن مجاهد، استاد قرائت‌‌شناسان بغداد، هفت  قرائت را از میان همه قرائت‌ها برگزید که قاریان آنها به [[قراء سبعه|قُرّاء سبعه]] مشهور شدند. بعد از آن قرائت‌شناسان از میان روایت‌هایی که از هر یک قرائت‌های هفت‌گانه موجود بود، دو روایت را که نسبت به دیگر روایت‌ها دقیق‌تر بود، انتخاب کردند و بنابراین چهارده روایت از قرآن میان مسلمانان رواج یافت.<ref>خرمشاهی، حافظ‌نامه، ۱۳۸۰ش، ص۴۴۷.</ref>

در کتاب‌های علوم قرآنی از چهارده قرائت قرآن سخن به میان می‌آید<ref>برای نمونه نگاه کنید به شریعت، چهارده روایت در قرائت قرآن مجید، ۱۳۸۶ش، ص۱۵-۳۹؛  ناصحیان، علوم قرآنی در مکتب اهل بیت، ۱۳۸۹ش، ص۱۹۹، ۲۰۰.</ref> که نباید آن را با چهارده‌روایت یکی دانست. مراد از چهارده قرائت قرآن مجموعه قرائت های قراء سبعه است، به‌علاوه هفت قرائت دیگر که برخی بعدها به آنها افزوده‌اند.<ref>برای نمونه نگاه کنید به معرفت، التمهید، ۱۴۱۱ق، ج۲، ۲۲۶، ۲۲۷.</ref> هر یک از این چهارده قرائت خود با دو روایت ضبط شده است که در مجموع ۲۸ روایت از قران را شکل می دهد؛ اما چهارده‌روایت تنها به روایت‌هایی گفته می‌شود که از قرائت‌های قراء سبعه به جا مانده و میان مسلمانان متداول بوده است.<ref>خرمشاهی، حافظ‌نامه، ۱۳۸۰ش، ص۴۴۷.</ref>