سوره شوری: تفاوت میان نسخه‌ها

درباره [[شأن نزول]] آیه ۲۳ سوره شوری «...قُل لَّا أَسْأَلُكُمْ عَلَيْهِ أَجْرً‌ا إِلَّا الْمَوَدَّةَ فِي الْقُرْ‌بَىٰ ...؛ بگو: «به ازاى آن [رسالت‌] پاداشى از شما خواستار نيستم، مگر دوستى در باره خويشاوندان.» از [[ابن عباس]] نقل شده، هنگامی که [[پیامبر اسلام(ص)]] به [[مدینه]] آمد، به دلیل حوادثی با تنگ‌دستی مواجه شد؛ به همین روی برخی از [[انصار]] مالی جمع کرده نزد آن حضرت آوردند و خواستار کمک به پیامبر شدند. پس از این بود که آیه ۲۳ سوره شوری نازل شد و  به جای اجر رسالت، مودت خویشان خود را از آنان خواستار شد.<ref>واحدی، اسباب نزول القرآن، ۱۴۱۱ق، ص۳۸۹.</ref>

[[ابوالفتوح رازی]] نیز به نقل از [[قتاده]]، نزول این [[آیه]] را در پاسخ به سخن اهل [[مکه]] مبنی بر اینکه پیامبر برای ادای رسالتش طمع مزد دارد، می‌داند.<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان و روح الجنان، ۱۳۷۸ش، ج۱۷، ص۱۲۱.</ref>

آیه ۴۰ سوره شوری «وَجَزَاءُ سَيِّئَةٍ سَيِّئَةٌ مِّثْلُهَا ۖ فَمَنْ عَفَا وَأَصْلَحَ فَأَجْرُ‌هُ عَلَى اللَّـهِ؛ و جزاى بدى، مانند آن، بدى است. پس هر كه درگذرد و نيكوكارى كند، پاداش او بر [عهده‌] خداست.» را از [[آیات الاحکام]] دانسته‌اند.<ref>اردبیلی، زبدةالبیان، مکتبه المرتضویه، ص۴۶۷.</ref> این آیه را دلیل بر جواز مقابله به مثل و [[قصاص]] معرفی کرده<ref>صادقی تهرانی، الفرقان، ۱۴۰۶ق، ج۲۶، ص۲۳۷.</ref> و عفوی که در آیه آمده را فقط در جایی که ظالم از بدی خود [[توبه]] کند جایز می‌دانند؛ زیرا در غیر اینصورت، عفو باعث جسورتر شدن او می‌شود.<ref>مکارم شیرازی ، تفسیر نمونه، ۱۳۷۱ش، ج۲۰، ص۴۶۶.</ref>

در فضیلت قرائت سوره شوری از [[پیامبر اکرم(ص)]] روایت شده، هرکسی سوره شوری را بخواند، [[فرشتگان]] بر او درود فرستاده و برایش [[استغفار]] و رحمت طلب می‌کنند.<ref>ابوالفتوح رازی، روض الجنان و روح الجنان، ۱۳۷۸ش، ج۱۷، ص۹۶.</ref> در حدیثی از [[امام صادق(ع)]] نیز آمده است: «کسی که سورۀ شوری را بخواند [[روز قیامت]] با صورتی سفید و درخشنده همچون آفتاب محشور می‌شود تا در پیشگاه [[خدا]] حاضر شود و خداوند می‌فرماید: بنده من! قرائت سورۀ حم، عسق را تداوم دادی، در حالی که پاداش آن را نمی‌دانستی؛ اما اگر می‌دانستی چه پاداشی دارد هیچ‌گاه از قرائت آن خسته نمی‌شدی؛ ولی من امروز [[پاداش]] تو را به تو خواهم داد؛ سپس دستور می‌دهد او را وارد [[بهشت]] و غرق در نعمت‌های ویژه بهشتی کنند.»<ref>مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ۱۳۸۲ش، ج۲۰، ص۳۴۴.</ref>