طلاق: تفاوت میان نسخه‌ها

'''طلاق'''، برداشتن پیوند [[ازدواج]]. طلاق در [[اسلام]] عملی مشروع و جایز است؛ اما بر پایه [[روایات]] منفورترین [[حلال]] نزد خداوند به شمار می‌رود. [[قرآن]] توصیه کرده است که در صورت شکل‌گیری اختلاف میان زن و مرد، خویشاوندان آنها تلاش کنند میانشان آشتی برقرار کنند تا در صورت امکان از طلاق جلوگیری شود. در قرآن برخی از احکام طلاق و پند و اندرزهایی درباره آن بیان شده است. در قرآن سوره‌ای به نام [[سوره طلاق|طلاق]] وجود دارد.<br />

طلاق جزء [[ایقاعات]] است؛ یعنی برخلاف ازدواج، یک طرفه است و تنها از سوی مرد انجام می‌شود. طلاق احکام فراوانی دارد؛ از جمله زنی را که بعد از [[صیغه عقد|عقد]] با او آمیزش شده است، نمی‌توان در حال [[حیض]] و [[نفاس]] طلاق داد؛ مگر آنکه زن باردار باشد؛ همچنین دو مرد [[عادل]]، باید شاهد خواندن صیغه طلاق باشند. طلاق به دو قسم [[طلاق رجعی|رِجعی]] و [[طلاق بائن|بائن]] تقسیم می‌شود. در طلاق رجعی مرد می‌تواند در زمان [[عده]] زن، [[رجوع]] کند؛ یعنی بدون خواندن عقد، از طلاق برگردد و او را دوباره همسر خود کند؛ اما در طلاق بائن مرد نمی‌تواند رجوع کند.<br />در قانون مدنی ایران به پیروی از دین اسلام، حق طلاق در اختیار مرد است؛ اما شرایطی در نظر گرفته شده است که با وجود آنها زن می‌تواند برای طلاق اقدام کند؛ مانند پرداخت‌نکردن [[نفقه]] (خرجی زن) به مدت شش ماه و بدرفتاری غیرقابل تحمل مرد با زن و فرزندان.

طلاق به معنای برداشتن پیوند [[ازدواج]] است و مانند ازدواج با خواندن صیغه، صورت می‌گیرد؛<ref>مشکینی، مصطلحات الفقه و اصطلاحات الاصول، ۱۴۳۱ق، ص۳۵۶.</ref> اما برخلاف ازدواج، جزء [[ایقاع|ایقاعات]] است؛ یعنی یک طرفه است و تنها از سوی مرد انجام می‌شود.<ref>مشکینی، مصطلحات الفقه و اصطلاحات الاصول، ۱۴۳۱ق، ص۹۷.</ref>

در دین اسلام، طلاق امری مشروع و [[جایز]] است؛<ref>مؤسسه دایرة المعارف فقه اسلامی، فرهنگ فقه، ۱۳۹۲ش، ج۵، ص۱۹۴.</ref> اما بر پایه روایات، منفورترین [[حلال]] نزد خداوند<ref>کلینی، کافی، ۱۴۰۷ق، ج۶، ص۵۴.</ref> و چیزی است که [[عرش الهی]] را می‌لزراند.<ref>طبرسی، مکارم الأخلاق، ۱۳۷۰ش، ص۱۹۷.</ref>

در [[مرآة العقول]]، به نقل از [[امام صادق(ع)]] آمده است که خداوند خانه‌ای را که در آن ازدواج باشد، دوست دارد و از خانه‌ای که در آن طلاق باشد، بیزار است و نزد خداوند چیزی منفورتر از طلاق نیست.<ref>مجلسی، مرآة العقول، ۱۴۰۴ق، ج۲۱، ص۹۴.</ref>